Γύρισα το Παρίσι ανάποδα (βόλτα στις" κατακόμβες")

Όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τους Γαλάτες (όλους εκτός από το χωριό του Αστερίξ και του Οβελίξ), εισήγαγαν και τις δικές τους πολεοδομικές τεχνικές. Μια από αυτές, η λειτουργία υπόγειων λατομείων, για την εξόρυξη γύψου, ασβεστόλιθου κ.ά. Κατά το 17ο αιώνα, πολλά σπίτια στο Παρίσι άρχισαν να πέφτουν, λόγω των υπόγειων στοών. Έτσι, ο Λουίς ο 14ος, διέταξε να ενισχύσουν τις στοές. Ο όρος "κατακόμβες" χρησιμοποιείται καταχρηστικά για ένα μέρος των στοών, που χρησίμευσαν σαν οστεοφυλάκια την ίδια περίοδο (κάπου 1,7 χιλιόμετρα στο μήκος). Ακόμα καταχρηστικότερα, ο όρος κατακόμβες χρησιμοποιείται για να περιγράψει ολόκληρο το λαβύρυνθο των στοών που βρίσκονται κάτω από την πόλη του Παρισιού.

Το ραντεβού μας ήταν στις 19.30 στο Καρτιέ Λατέν. Εκεί υπάρχουν πολλές πολλές πόρτες προς τις κατακόμβες, κυρίως μέσα από τα υπόγεια των κτηρίων. Οι περισσότερες από αυτές έκλεισαν με πρωτοβουλία των ιδιοκτητών κατά τη δεκαετία του '80, όπου οι κατακόμβες είχαν γίνει πολυσύχναστες, γεμάτες νέους που παρτάρανε αλλά όχι μόνο. Ζητήματα ασφάλειας λοιπόν οδήγησαν στο κλείσιμο των περισσότερων. Μόλις μπήκαμε στις κατακόμβες, κατεβαίνοντας τη λίθινη γυριστή σκάλα, χωριστήκαμε σε δυο ομάδες. Οι διάδρομοι στενοί, κάτω χώμα, λάσπη και πότε πότε "ποτάμι", η δικιά μας ομάδα ξεκίνησε από αριστερά.

Η ατμόσφαιρα σαφώς υγρή, αλλά - αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς - δεν βρωμούσε, ούτε είχε ποντίκια. Σε εκείνη την περιοχή δεν υπάρχουν μπερδέματα μεταξύ των υπονόμων και των στοών. Στο περισσότερο μέρος της διαδρομής, η στοά ηταν χτισμένη από πέτρινους θόλους, ύψους 2 μέτρων περίπου και πλάτους 1,5. Ωστόσο, δεν έλειψαν και οι στιγμές που έπρεπε να περπατάμε γονατιστοί για καμιά δεκαριά μέτρα, να διασχίζουμε ένα πέρασμα κάπου 25 μέτρων με συνεχείς στροφούλες, καθώς και το "ποτάμι". Κάπου 20 μέτρα όπου το νερό φτάνει στο γόνατο και το έδαφος είναι μαλακό. Πριν το μεγάλο ποτάμι υπήρχε ένα μικρότερο, όπου στην αρχή προσπαθούσες "να μη βραχείς" μέχρι που το έπαιρνες απόφαση... αυτό ήταν και το βάφτισμα του ύδατος.

Δεν φτάσαμε μέχρι το οστεοφυλάκιο, γιατί είχαμε μόνο τρεις ώρες στη διάθεσή μας, και ο οδηγός μας δεν αισθανόταν αυτοπεποίθηση να μας πάει.

Σε κάποια σταυροδρόμια, έβλεπες σχεδιασμένο ένα άσπρο άνθρωπο να δείχνει προς τη μια κατεύθυνση. Ήταν η κατεύθυνση που δεν έπρεπε να πας για κανένα λόγο, γιατί θα χανόσουν. Αυτό είπε ο οδηγός μας και δεν είχα κανένα λόγο να μην τον πιστέψω. Σε άλλες φάσεις, είδαμε κάτι πηγάδια 20 μέτρων που έβγαζαν στην επιφάνεια του δρόμου. Αλλά το ποιο εντυπωσιακό ήταν μια αίθουσα, εκεί κοντά στην οδό Σαν Ζακ.

Αφού περάσαμε μια μικρή διαδρομή δέκα μέτρων σκυφτοί και μια μεγαλύτερη όρθιοι, μετά από κάποιες στροφές, φτάσαμε σε μια τεράστια αίθουσα. ύψος κάπου 3-4 μέτρα, πολλές αίθουσες, πέτρινες καμάρες, γκράφιτι... Το μέρος όπου γίνονται τα καλύτερα πάρτυ!

Μεταξύ άλλων είδαμε και το μνημίο ενός φύλακα των στοών. Πολύ καλό παιδί εκείνος ο φύλακας, αλλά ήταν κομματάκι αλκοολικός. Σε κάποια φάση λοιπόν μπήκε μέσα στις στοές για να βρει κανένα ανοικτό κελάρι και να καβατζώσει κανένα κρασάκι. Δεν ξέρω αν κατάφερε να βρει κάτι. Πάντως τον ίδιο τον βρήκαν μετά από 8 μήνες... Γι'αυτό εξάλλου λέγεται ότι πρέπει πάντα να ενημερώνεις κάποιο όταν μπαίνεις στις κατακόμβες. Αν πάλι σβήσει η λάμπα σου (ή ο φακός σου) και είσαι μόνος, έχεις πολύ μεγάλο πρόβλημα... Πρέπει να περιμένεις να ανησυχήσει αυτός που έχεις ειδοποιήσει και να έρθει με ενισχύσεις να σε βρει. Παρεπιπτόντως, το πρόστιμο που τρως άμα σε βρουν (ζωντανό) οι αστυνομικοί στις κατακόμβες είναι 35 ευρώ.


Επιστρέψαμε τρέχοντας, γιατί είχαμε ραντεβού με τον άνθρωπο που θα μας άνοιγε την πόρτα. Όταν βγήκα έξω ήταν περίεργα. Η αίσθηση του χώρου, η αίσθηση του αέρα... Ήμασταν όλοι κουρασμένοι αλλά με κάτι τεράστια χαμόγελα.