30.4.08

Pa(r)ques de la Villette


Ομολογώ πως ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με το Πάσχα....Λίγο η επιβεβλημένη οικογενειακή εγγύτητα, λίγο η επιβεβαιωτική αναπαραγωγή της εικόνας με το αρνί και τα αυγα στα στρατόπεδα με τους υπουργούς, τους στρατηγους και τους παπάδες να εύχονται στα ένοπλα νιάτα, για να μην αναφέρω και την γελοία ταύτιση που κάθε χρονιά εκφράζεται ως ευχή ανάμεσα στην ανάσταση του Χριστού και την ανάσταση της μεγαλονήσου -Κύπριος γαρ....Κι όταν κάποιες φορές τύχαινε να ακούγεται απο το ραδιόφωνο το μεγαλόσχημο "Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα" που πέρναγε ακόμη και ως τίτλος στα δελτία ειδήσεων -επιπλέον Ελληνοκύπριος- δεν μπορούσα να αναπνεύσω, τελείωνε το οξυγόνο.......

Γι' αυτους και γι' άλλους λόγους έκανα τον δύσκολο όταν η γάτα μου είπε πως εδώ παρόλ' αυτά "περνάμε πολύ ωραία το Πάσχα"....Ναι μεν στο Παρίσι δε φτάνουν έντονα οι εικόνες και οι ήχοι της ελληνικής τηλεραδιοανοησιας, αλλά και πάλι δεν ήμουνα σιγουρος πως θα κατάφερνα να κάνω την υπέρβαση και να περάσω καλά...

Δεν χρειάστηκε λοιπόν να κάνω καμία προσπάθεια...Όταν έφτασα στο πάρκο της Villette, η γιορτη είχε ήδη στηθεί, η παρέα από Έλληνες, Γάλλους, Ιταλούς, Βραζιλιάνους και άλλους είχε αράξει στο κέντρο της μεγάλης pelouse απέναντι από τη Géode, είχε κάνει κι ο αναστημένος το θαύμα κι έβγαλε επιτέλους ήλιο, ο Ταξιάρχης έπαιζε ακορντεόν, άλλοι παίζανε ποδόσφαιρο(όχι το γνωστό ηρωικό παιχνίδι...ένας αυτοσχεδιασμός πιο πολύ με αφορμή μια μπάλα, έναν Ιταλό και κάτι Βραζιλιανάκια...κορυφαίες η Κ. και η Μ.) ....Πολύ φαϊ, πολύ κρασί, πολύς χορός...το Πάσχα όπως θά 'πρεπε να είναι, μια αφορμή για να βρισκόμαστε και να περνάμε καλά...όχι οι "των Ελλήνων οι κοινότητες" (άλλη μια κακή ατάκα πολύ πασχαλινή), αλλά όλοι που βρήκαμε (κάπως πώς) ένα τρόπο να αναπνέουμε.....Σας ευχαριστώ παιδιά...και του χρόνου!!!

ΥΣ. Το λογοπαίγνιο του τίτλου ανήκει στη φίλτατη Ελένη της οποίας η σπανακοτυρόπιτα (με τυρι κι αυγά απο το χωριό) θ'αφήσει εποχή

Προσεχώς: Festival Sous la Plage au Parc Citroën

Και ενώ έγραφα όλα αυτά ( και σκεφτόμουν άλλα τόσα) για το parc de la Villette…θυμήθηκα το parc Citroën… «Αστικό πάρκο» και αυτό αλλά άλλο πράγμα. Και αυτό μ’ αρέσει…μόνο που είναι στην άλλη άκρη του Παρισιού και εμείς εδώ στα βόρεια έχουμε μια δυσκολία να περάσουμε απέναντι τον Σηκουάνα. Ξέρω ότι θα κατηγορηθώ για προσέγγιση bobo και για πολλά άλλα, αλλά θα το πω: Και εκεί ο κόσμος παίζει χαλαρώνει, γίνονται συναυλίες κτλ κτλ…Μόνο που ο «κόσμος» είναι διαφορετικός. Είμαστε στο 15ο διαμέρισμα, στην άλλη άκρη από το μουλτιέθνικ 19ο διαμέρισμα…Και εδώ οι προσδοκίες του πάρκου είναι διαφορετικές…Σχεδιασμένα και τα δύο μέχρι τελευταίου πλακιδίου και τελευταίου δενδρυλλίου, μόνο που στο Citroën έχω την αίσθηση ότι παρα είναι τακτοποιημένα τα πράγματα. Η τελοσπάντων δεν έχεις το περιθώριο να παίξεις μαζί τους. Μεγάλη εξαίρεση βέβαια η κατασκευή με τους πίδακες, χαρά κάθε μεγάλου και μικρού. Εκεί λοιπόν γίνεται ένα πολύ ωραίο φεστιβάλ –ηλεκτρονικής βασικά- μουσικής αλλά και άλλων καλλιτεχνικών δρώμενων με το καταπληκτικό όνομα Sous la Plage. Το ραντεβού για φέτος είναι στις 13 Ιούλη και απ’ ότι βλέπω αλλάζει διάθεση και γίνεται πολύ πιο populaire….Να πάτε, να πάτε όσοι και όσες βρεθείτε στο Παρίσι τότε! (εμείς έχουμε γάμους)

http://www.myspace.com/souslaplage

http://www.souslaplage.com/

Tschumi στην Ακρόπολη, Tschumi και στη Villette

Χμ…Είναι σίγουρα πιο εύκολο να πεις ότι σου άρεσε μια παράσταση, ένα εστιατόριο, ένα μέρος από το να περιγράψεις μια κατάσταση…Και θα ήθελα να πω γιατί μου άρεσε (και πάλι) τόσο πολύ το Πάσχα στο Parc de la Villette. Αλλά μάλλον αυτά δεν περιγράφονται…είναι πολύ βιωματικά (αν και όπως λέει ο φίλτατος GC, εγώ ειδικεύομαι στις βιωματικές περιγραφές). Να γράψω λοιπόν για το πάρκο. Και ενώ σήμερα όλη μέρα σκέφτομαι τι να πρωτογράψω επ’ αυτού, έρχεται ένας φίλος και μου λέει ότι δε του αρέσει το συγκεκριμένο πάρκο. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα μεν, αλλά από την άλλη νομίζω ότι η κουβέντα ξεκινάει λάθος αν πάμε να δούμε το πάρκο της Villette ως πάρκο. Διότι πρόκειται για ένα «αστικό» πάρκο…εγώ θα έλεγα ότι είναι ένας αστικός δημόσιος χώρος δραστηριοτήτων. Ο αγαπητός Tschumi μιλά για architecture-événement, αρχιτεκτονική του γεγονότος θα μπορούσε να πει κανείς. Και ότι δε πέτυχε ενδεχομένως στο μουσείο της Ακρόπολης, -για μένα πάντα- το πέτυχε στη Villette. Βέβαια 20 χρόνια χωρίζουν τα δύο αυτά έργα και άλλο πράγμα το μουσείο και άλλο το πάρκο (ας εξακολουθήσουμε να το λέμε πάρκο παρότι όπως προείπα ο χαρακτηρισμός είναι μάλλον ατυχής). Νομίζω όμως ότι μια βασική διαφορά είναι στο τι ζητάει ο εκάστοτε «πελάτης» και ποιο είναι το concept που προωθεί. Και εδώ ο –δημόσιος- οργανισμός ήθελε ένα ανοικτό «λαϊκό» χώρο, πάρκο μεν, αλλά με εφήμερες λειτουργίες, ανοιχτό και ως προς την πρόσβαση αλλά και ως προς το πώς νιώθει το κοινό εκεί μέσα…ανοικτό στον αυτοσχεδιασμό και μπλα μπλα μπλα ( δε θα ξαναγράψω τη διπλωματική μου εδώ αλλά για περισσότερες πληροφορίες κοιταξτε εδώ). Πρόγραμμα λοιπόν από τη μία και από την άλλη μια αρχιτεκτονική πρόταση (κατόπιν διαγωνισμού βεβαίως βεβαίως). Και ένα masterplan για την περιοχή ακόμα πιο βεβαίως και όχι μόνο μια σημειακή παρέμβαση (ξαναβλέπε μουσείο Ακρόπολης). Τα ξαναβάζουμε λοιπόν στο μπλέντερ: ένας διαγωνισμός, ένα concept, μια αρχιτεκτονική πρόταση, ένας ευρύτερος σχεδιασμός, ένας οργανισμός που διαχειρίζεται αυτό το χώρο και προφανώς ο κόσμος. Διότι μη ξεχνάμε ότι το πάρκο βρίσκεται σε μια λαϊκή περιοχή. Τι έχει αυτός ο χώρος; Μεγάλα γρασίδια αλλά και μικρούς κρυμμένους χώρους, το μουσείο της μουσικής αλλά και το μουσείο των επιστημών, δύο συναυλιακούς χώρους, και τα γνωστά folies (μικρές κόκκινες κατασκευές που φιλοξενούν χώρους για παιδιά, εργαστήρια κτλ κτλ), ένα κανάλι να το διαπερνά αλλά κυρίως έχει τις ομάδες που παίζουν batucada τις Κυριακές, έχει υπαίθριες δωρεάν συναυλίες το καλοκαίρι, υπαίθριο –πάλι δωρεάν- σινεμά, έχει τα παιδάκια όλων των φυλών που παίζουν στο μεγάλο δράκο, έχει τις παρέες που κάνουν πικνικ και αυτή τη Κυριακή είχε και κάτι Έλληνες που μαζί με τους αλλοδαπούς φίλους τους αποφάσισαν να κάνουν Πάσχα εκεί. Έφαγαν, ήπιαν, χόρεψαν ( και μάζεψαν ένα πολυεθνικό κοινό πάνω στη γέφυρα να τους χαζεύει και να μη μπορεί να καταλάβει τι κάνουν). Έπαιξαν και ποδόσφαιρο μαζί με κάτι νεαρούς βραζιλιάνους, που στην αρχή τους κακοφάνηκαν τα κορίτσια να παίζουν ποδόσφαιρο αλλά μετά το καταχάρηκαν (πάτησα και έναν, μου παραδέχθηκε ότι πόνεσε, του είπα να φορέσει παπούτσια, μου είπε ότι οι άνδρες και δη βραζιλιάνοι παίζουν ξεκάλτσωτοι). Και εκεί που έπαιζαν σταματούσαν αν 5 λεπτό για να περάσει ένας μπόμπιρας αλλά καθόλου δεν τους πείραξε αυτό. Τους πείραξε λίγο που τους είπαν ότι απαγορεύεται μεσημέρι να παίζουν ποδόσφαιρο στο πάρκο, αλλά μετά από δεύτερη σκέψη το βρήκαν και λίγο λογικό, γιατί δε θα ήταν πρέπον διάφοροι μαντράχαλοι να μονοπωλούν το χώρο, ούτε να θέτουν σε κίνδυνο τους μπόμπιρες…Αλλά όπως είπαμε, έπαιξαν τελικά, με λίγη προσοχή όμως. Και έφτασε η νύχτα και ήταν ακόμα εκεί και αν δε τελείωνε το κρασί ακόμα εκεί θα ήταν, και ας είχε πέσει ο ήλιος και ας είχαν ανάψει τα κόκκινα φωτάκια. (Τo συγκεκριμένο πάρκο ΔΕΝ κλείνει το βράδυ). Οι ροζ σακούλες σκουπιδιών γέμισαν και η νύχτα συνέχισε στο café Jemmapes, Πάνω στο κανάλι, με τους ροκ ιδιοκτήτες ( οι οποίοι πριν πολύ καιρό μας είπαν για τους Gogol Bordello*, πριν αυτοί ακόμα γίνουν γνωστό, και πήγαμε και τους ακούσαμε σε έναν από τους πιο ωραίους συναυλιακούς χώρους του Παρισιού, το Trabendo…το οποίο –ώ τι σύμπτωση…είναι στη Villette). Μια παρέα έπαιζε απέναντι τα άπαντα του Bob MarleyPas mal !Μια χαρά τέλος για μια κυριακή του Πάσχα...
Τώρα εγώ ένα σοβαρό κείμενο για το Tschumi και το ρόλο των αρχιτεκτόνων ήθελα να γράψω αλλά ξέφυγα…Θα επανέρθω όμως….

Να πω μόνο ότι το χάζεμα όλων των "δρώμενων", των ανθρώπων που απλά επισκέπτονται το χώρο δηλαδή, είναι μερικές φορές πολύ πιο δυνατό και ενδιαφέρον από κάθε κανονική παράσταση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω ότι είναι αρκετά σημαντικό το γεγονός ότι ο σχεδιασμός από την μία και ο τρόπος λειτουργίας από την άλλη, επιτρέπουν αυτές τις παιγνιωδεις καταστάσεις (που θα έλεγαν και κάποιοι φίλοι αρχιτέκτονες).

En tout cas, το "πάρκο" της Villette δεν είναι για να πας βόλτα....Είναι για να πας είτε με καλή παρέα να περάσεις την ημέρα, είτε με ένα βιβλίο και με διάθεση να χαζέψεις τον κόσμο μια ηλιόλουστη κυριακή, είτε για ρομαντική μίνι βόλτα μετά από συναυλία, είτε για τρέξιμο, είτε για να ακούσεις samba, είτε ...πολλά μαζέυτηκαν...τελικά υπάρχουν πολλοί λόγοι :-)

(φωτό από το πανηγύρι δε μπορώ να ανεβάσω γιατί δεν είναι πρέπον να εκθέτω γνωστό κόσμο)

café Jemmapes au 82, quai de Jemmapes

*Gogol Bordello στις 15 ιουλίου στην Αθήνα στο Fly Beyond Festival

27.4.08

Berlin - Deipno sto Spree


To Berolino einai gnwsto gia thn Nyxterinh zwh, to teixos, tis Mpyres, k ta louknika. Ayto pou einai mallon paragnwrismeno einai to faghto sthn mpolh. Kai den milaw bebaia gia th Boullete h to Currywurst, alla gia ta polla, poikhla kai kyriws pamfthna estiatoria, polla apo ta oppoia eina se foberes topothesies. Shmera to brady efaga se ena karabaki, to HS Hoppertosse, to opoio einai agyrobolhmeno metaksy Kreuzberg kai Treptow, sto Spree, to potami pou dyanyei to Berolino. To faghto htna yperoxo kai fthno, alla akoma kalhterh h thea apo to katastrwma, to servis k h post-punk atmosphera. Pappoudes, frikia, pistirikades, queer metanastes/ ries kai oosies xalaroi apolambanou tis mpyres k to faghto tous mia apo tis prwtes anoiksiatikes bradies ths xronias sto Hoppertosse. Sas perimenw na pame kai mazi.

http://www.arena-berlin.de/hoppetosse.aspx

Origine - Sidi Larbi Cherkaoui




Μεγάλο Σάββατο στο Παρίσι κι εγώ επέλεξα να δω Sidi Larbi Cherkaoui - συγκεκριμένα την τελευταία του δημιουργία Origine. Με καταγωγή από το Μαρόκο, γεννημένος στο Βέλγιο το 1976(!!!), ο Sidi Larbi ανήκει στη νέα γενιά των Βέλγων χορογράφων που έχει καταφέρει να εδραιωθεί στο κέντρο της χορευτικής πρωτοπορίας στην Ευρώπη (καμία σχέση με τα όσα κουρασμένα παράγονται στο Παρίσι). Με το έργο του Rien de rien καθιερώθηκε το 2000 στην παγκόσμια σκηνή του σύγχρονου χορού. Η δουλειά του χαρακτηρίζεται από την εμμονή του να διερευνά τις έννοιες της πολυπολιτισμικότητας και της διαφοράς όχι με τον κομψό τρόπο που αυτές τίθενται στις στρογγυλές τράπεζες των cultural studies ή στις συγκεντρώσεις της "νέας αριστεράς" αλλά εκθέτοντας στη σκηνή τη βία και τον αποκλεισμό που πολύ συχνά καμουφλάρονται σε discours περί αποδοχής και αφομοίωσης. Έτσι, λοιπόν και το Origine τοποθετεί στη σκηνή "τέσσερις χορευτές από τα τεσσερα σημεία του ορίζοντα" και μέσα από την κίνηση, τις σχέσεις των σωμάτων, την εικόνα και τη μουσική μορφοποιεί το γεγονός της διαφορετικής καταγωγής και των όσων αυτό σημαίνει σε δρώμενο που συμβαίνει σε παρόντα χρόνο και που ως τέτοιο βάζει στο φως όσα η χρονική μετατόπιση συχνά αποκρύπτει... Πιο κοντά στο νόημα της ανάστασης από το όποιο rituel στους καθεδρικούς του κόσμου, στο Théâtre de la Ville στη rue des Abbesses, Πάσχα 2008.
Πιο πολλα βλ.:
http://theatredelaville-paris.com/affiche/cadre_affiche.htm

24.4.08

4,7 [Ασχετο post]

Σήμερα απλά είδα τη τούρτα μου και μου άρεσε!
Η βουνίσια γάτα έγινε 5 χρονών (για την ακρίβεια 4,7 σε γατήσια έτη). Η συνταγή της τούρτας -πολλή πολλή σοκολάτα, μπόλικο ρούμι, framboises) πέρα από το ό,τι είναι μυστική, τροποποείται ανάλογα με τη περίσταση και τις συνειδητές ή ασυνείδητες, αλλά πάντα εποικοδομητικές, παρεμβάσεις των sous-chefs (merci Alki). Η μέρα βέβαια δε ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς: Αυπνία μέχρι τις 6 το πρωί, ξύπνημα από τηλέφωνο ( αλλά αυτό ήταν ευχάριστο), ταυτόχρονα σπάσιμο του γυάλινου βάζου με το καφε (=εκκίνηση ημέρας χωρίς καφέ), μισή ώρα στο χασάπη διότι η απροσδιόριστης εθνικότητας κυρία πριν από εμένα ήθελε να μάθει όλη τη προσωπική ιστορία του ψαρονεφριού που θα αγόραζε, παρολίγον κίνδυνος να μην έχουμε κατσίκι για Πάσχα ( ο ίδιος χασάπης με κοίταξε με βλέμμα τρελής απορίας όταν είπα ότι θα περάσω το σάββατο να πάρω το κατσίκι που έχω ήδη παραγγείλει), ανακάλυψη ότι όλα τα κολωνάτα ποτήρια έχουν γίνει θρίψαλα σε προηγούμενες soirées (που θα πιούμε το κρασί μας τώρα) και ..ξαφνικός ήλιος και ζέστη!(ποιος μαζεύει τα μυαλά μας τώρα;)
συμπλήρωση κατόπιν εορτής:
τη συνέχεια δεν θα την εικονογραφήσω ( μη γίνουμε όλοι και όλες ρόμπα)... ούτε θα την περιγράψω... από τα πιο ωραία γενέθλεια...Merci à tous et à toutes qui étaint ici ce soir!
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια ( όπως -περίπου- λέει και η Dalida). Γιατί το λέ αυτό σήμερα είναι μεγάλη ιστορία :-)
A.Delon:
C'est étrange,
je n'sais pas ce qui m'arrive ce soir,
Je te regarde comme pour la première fois.
Dalida:
Encore des mots toujours des mots
les mêmes mots
Je n'sais plus comment te dire,
Rien que des mots
Mais tu es cette belle histoire d'amour...
que je ne cesserai jamais de lire.
Des mots faciles des mots fragiles
C'était trop beau
Tu es d'hier et de demain
Bien trop beau
De toujours ma seule vérité.
Mais c'est fini le temps des rêves
Les souvenirs se fanent aussi
quand on les oublie
Tu es comme le vent qui fait chanter les violons
et emporte au loin le parfum des roses.
Caramels, bonbons et chocolats
Par moments, je ne te comprends pas.
Merci, pas pour moi
Mais tu peux bien les offrir à une autre
qui aime le vent et le parfum des roses
Moi, les mots tendres enrobés de douceur
se posent sur ma bouche mais jamais sur mon cœur
Une parole encore.
Parole, parole, parole
Ecoute-moi.
Parole, parole, parole
Je t'en prie.
Parole, parole, parole
Je te jure.
Parole, parole, parole, parole, parole
encore des paroles que tu sèmes au vent
Voilà mon destin te parler....
te parler comme la première fois.
Encore des mots toujours des mots
les mêmes mots

Comme j'aimerais que tu me comprennes.
Rien que des mots
Que tu m'écoutes au moins une fois.
Des mots magiques des mots tactiques
qui sonnent faux
Tu es mon rêve défendu.
Oui, tellement faux
Mon seul tourment et mon unique espérance.
Rien ne t'arrête quand tu commences
Si tu savais comme j'ai envie
d'un peu de silence
Tu es pour moi la seule musique...
qui fit danser les étoiles sur les dunes
Caramels, bonbons et chocolats
Si tu n'existais pas déjà je t'inventerais.
Merci, pas pour moi
Mais tu peux bien les offrir à une autre
qui aime les étoiles sur les dunes
Moi, les mots tendres enrobés de douceur
se posent sur ma bouche mais jamais sur mon cœur
Encore un mot juste une parole [...]

22.4.08

26...MON FABULEUX DESTIN

[μεταφέρεται από τα σχόλια γιατί με άρεσε] συνέχεια από εδώ


Ο/Η alkis είπε...

...και ειδικα στο κομματι απο jaurés μέχρι gambetta όπου η rue des pyrénées είναι μονίμως μπλοκαρισμένη... Σκηνικό: ραντεβού σε 20 λεπτά από το σπίτι μου στη φωλιά της βουνίσιας γάτας που έχει επιλέξει να ζεί στην οδό των Πυρηναίων κάτω από τις κορφές του buttes Chaumont...μοναδικό μέσο συγκοινωνίας το 26 που με όλο το Maghreb, αλλά και τις υπόλοιπες φυλές του κόσμου που συγκεντρώνονται εκεί μέσα μοιάζει με μαγικό καραβάνι χωρίς προορισμό...αποφασίζω λοιπόν να αφεθώ στα μυστήρια που μου αποκαλύπτει, να χαζέψω όλη την πολυχρωμία που ακυρώνει την γκριζίλα του Παρισιού, να παρυμαθιαστώ και να υπερβώ την κλειστοφοβία μου... Αλλάαα...επιστροφή στην πραγματικότητα...επειδή στη χώρα του καρτέσιου το παραμύθι είναι χάσιμο χρόνου, το καραβάνι με τον αριθμό 26 γινεται πάντα η αιτία να φτάσω αργοπορημένος, η βουνίσια γάτα στο τσάκ να μεταμορφωθεί σε αφρικάνικη λέαινα ισχυριζόμενη πως έχουν περάσει τέσσερα 26 από τη στιγμή που δώσαμε ραντεβου (γεγονός που δέν εχω λόγο να αμφισβητήσω γιατί κι αυτό απόκειται στη μαγεια του 26) και η εικοσάλεπτη διαδρομή να έχει διασταλει -ω ναι- στα 45 λεπτά...Τι να πώ μετα; Αφού στη χώρα του καρτέσιου ουτε ο Γάγγης ούτε ο Νείλος σε ξεπλένουν...Οπότε καταφεύγω μη έχοντας επιλογή στο ελληνοχριστιανικό 'ήμαρτον' και περιμένω να ηρεμήσουν τα πνευματα...
26...MON FABULEUX DESTIN

22/4/2008 11:17 πμ

photo: η στάση του 26 en bas de chez moi

Debussy με τη φωνή της Deneuve

Ξανάκουσα απόψε ένα δίσκο.

Το 1898 ο Pierre Louys δημοσιεύει τα Chansons de Bilitis. Ισχυρίζεται ότι είναι τα έχει γράψει η Bilitis, σύγχρονη ποίητρια της Σαπφούς. Καταφέρνει να ξεγελάσει αρκετούς ελληνιστές και στη συνέχεια εφευρίσκει και άλλους τρόπους για να ισχυριστεί ότι πράγματι είναι μεταφράσεις*.

Ο Debussy, φίλος του Pierre Louys, γράφει τη μουσική και η Catherine Deneuve, αρκετά χρόνια μετά, απαγγέλει. Το αποτέλεσμα, απλά υπέροχο.

Elles dansaient l'une devant l'autre, d'un mouvement rapide et fuyant ; elles semblaient toujours vouloir s'enlacer, et pourtant ne se touchaient point, si ce n'est du bout des lèvres.

Quand elles tournaient le dos en dansant, elles se regardaient, la tête sur l'épaule, et la sueur brillait sous leurs bras levés, et leurs chevelures fines passaient devant leurs seins.

La langueur de leurs yeux, le feu de leurs joues, la gravité de leurs visages, étaient trois chansons ardentes. Elles se frôlaient furtivement, elles pliaient leurs corps sur les hanches.

Et tout à coup, elles sont tombées, pour achever à terre la danse molle... Souvenir de Mnasidika, c'est alors que tu m'apparus, et tout, hors ta chère image, me fut importun.

*η ιστορία έχει ενδιαφέρον, με λίγο ψάξιμο μπορεί να τη βρει κανείς.

18.4.08

Προσεχώς: παίρνουμε τους δρόμους (λένε)


Δε ξέρω ποιοι ακριβώς το λένε αλλά μου φαίνεται πολύ καλή ιδέα
(κλικ στη φωτό και εδώ)

17.4.08

Μία terrasse

Μεσημέρι στη terrasse ανάμεσα στο Palais de Tokyo και στο Musée d'art moderne de la ville de Paris.

Προσεχώς: Να προσέχετε τον εαυτό σας

“J'ai reçu un mail de rupture. Je n'ai pas su répondre.
C'était comme s'il ne m'était pas destiné. Il se terminait par les mots : Prenez soin de vous.

J'ai pris cette recommandation au pied de la lettre.
J'ai demandé à cent sept femmes - dont une à plumes et deux en bois - , choisies pour leur métier,
leur talent, d'interpréter la lettre sous un angle professionnel. L'analyser, la commenter, la jouer, la danser, la chanter.
La disséquer. L'épuiser. Comprendre pour moi. Parler à ma place. Une façon de prendre le temps de rompre.
A mon rythme.
Prendre soin de moi.”

Είδα πρώτη φορά έργο της Sophie Calle όταν πρώτοήρθα στο Παρίσι. Και μου πήρε αρκετό καιρό για να πάψω να σκέφτομαι αυτή την έκθεση στο Beaubourg. Γραπτός λόγος, εικόνες, εγκαταστάσεις. Μια τέχνη που με μπέρδεψε πολύ αρχικά αλλά με τίποτα δε μπορούσα να ξεχάσω εκείνο το κομμάτι με τίτλο "Douleur exquise" (ακραίος πόνος;). Οι πρώτες αίθουσες με τίτλο Avant la douleur ήταν μια φωτογραφική έκθεση, αντίστροφη μέτρηση ενός ταξιδιού της καλλιτέχνιδας στην Ιαπωνία, το οποίο ήταν η αιτία ενός βίαιου χωρισμού. Μετά ακολουθεί μια εγκατάσταση που είναι ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, εκεί που η Sophie Calle δέχτηκε το τηλεφώνημα από τον καλό της ότι χωρίζουν. Τέλος, οι αίθουσες με τίτλο Après la douleur: Εκεί αρχίζει το κείμενο. Και η ιδέα της Sophie Calle να ρωτήσει 60 ανθρώπους « πότε πονέσατε πιο πολύ στη ζωή σας;» . Κάτι σαν ρεπορτάζ θα έλεγε κανείς. Σε ένα ταμπλό είναι η εξιστόρηση του πόνου της, στο άλλο είναι η απάντηση από κάποιο από τους ερωτηθέντες.

Αυτές τις μέρες ξεκίνησε στη Εθνική βιβλιοθήκη της Γαλλίας ( τόπος μεγάλου πόνου ;-) ) η έκθεση της Sophie Calle με τίτλο αυτή τη φορά Prenez soin de vous ( Να προσέχετε τον εαυτό σας). Μετά από ένα ηλεκτρονικό γράμμα χωρισμού που τελείωνε με αυτή τη φράση, η καλλιτέχνης ρωτά 107 γυναίκες να ερμηνεύσουν αυτό το γράμμα. Δεν έχω δει ακόμα την έκθεση, δεν είναι περίοδος για έντονες συγκινήσεις…Την προτείνω ανεπιφύλακτα όμως σε όσους και όσες βρεθούν στο Παρίσι μέχρι τον Ιούνιο ( ευκαιρία και για επίσκεψη στο ναό της γνώσης)

Bibliothèque Nationale Site Richelieu 58 rue de Richelieu 75002 Paris ως τις 8 Ιουνίου.

ανταπόκριση απο κάποιον που είδε την έκθεση στα σχόλια

και εδώ

12.4.08

Μπριζόλες στο Αιγαίο

Έναν ωραίο Αύγουστο πριν μερικά χρόνια, ένα ακυβέρνητο* ιστιοπλοϊκό, με τους εναπομείναντες μετά από 3 εβδομάδες επιβάτες του, ενώ βρισκόταν σε πλήρη αποδιοργάνωση και ενώ τα μποφόρ ανέβαιναν, αποφάσισε να εγκαταλείψει την Αμοργό και να πλεύσει βορειοανατολικά. Μετά από αρκετές ώρες θαλασσοδαρμού, καψίματος στον ήλιο και αφού τα πράγματα που βρίσκονταν στις καμπίνες της πλώρης βρέθηκαν στις καμπίνες της πρύμνης, το ιστιοπλοϊκό βρέθηκε στον όρμο Καλαντού ( ή Καλαντώ (ό) )..της νότιας Νάξου. Ο ήλιος έπεφτε και η ταβέρνα- παράγκα με τις απίθανες μπριζόλες ήταν ακόμα εκεί. Μαζί με ένα σούπερ ντόπιο τυρί του οποίου το όνομα δε θυμάμαι τώρα ( λίγη βοήθεια παρακαλώ). Σε αυτή την ερημική παραλία όπου δύσκολα φτάνεις από την ξηρά, εκείνο το απόγευμα, κάποιοι ψάρευαν -δυστυχώς- γόνο στην ακροθαλασσιά. Ψάρεψαν και μερικά κόκαλα μπριζόλας. Οι περίφημες αυτές μπριζόλες τρώγονται και κρύες την επομένη κάνοντας κύκλους στις μικρές Κυκλάδες. Αλλά αυτό είναι από προηγούμενη περιπέτεια του ίδιου Αυγούστου.







*ο καπετάνιος μάλλον είχε αποφασίσει να ακολουθήσει το παράδειγμα του πληρώματος: κοινώς να μη σκοτίζεται για τίποτα.

[οι φωτό δεν θυμάμαι ποιανού ακριβώς ευγενική χορηγία είναι :-( ]

Mon cher 26 [1]









Σε μια πόλη που έχει ένα σταθμό μετρό ανά 500 μέτρα και περνάς την ώρα σου να ανεβοκατεβαίνεις σκάλες, ισχύει ο εξής κανόνας: αν χρειάζεται για να πας κάπου να αλλάξεις πάνω από 2 γραμμές μετρό, τότε υπάρχει σίγουρα ένα λεωφορείο που πάει κατευθείαν…Και έτσι, όταν βαρεθείς να κάνεις τον ποντικό στα υπόγεια, ανακαλύπτεις τα λεωφορεία. Δεν είναι όμως όλα τα λεωφορεία ίδια. Πολλά είναι αδιάφορα. Όχι όμως το 26! Το 26 λοιπόν διασχίζει το βόρειο Παρίσι. Σε πάει για ψώνια προς την Όπερα, σε πάει στη Gare du Nord (και από εκεί στην υπόλοιπη Ευρώπη και τα αεροδρόμια), σε πάει στο πάρκο buttes Chaumont, σε πάει και στις ανηφόρες της Belleville. Κάνει και στάση ακριβώς κάτω από το σπίτι μου…και περνάει και πολύ συχνά. Πέρα όμως από όλα αυτά τα ωραία, το ταξίδι με το λεωφορείο 26 είναι μια πολιτισμική περιπέτεια, κυρίως στο κομμάτι από Gare du Nord μέχρι τα υψίπεδα του Menilmontant. Αφρικανοί, Άραβες, γιαγιούλες Γαλλίδες, νεαροί με ψώνια, παιδιά και πολλά πολλά καρότσια. Και ενώ στα περισσότερα λεωφορεία τα πράγματα είναι ήρεμα, εδώ μέσα δεν υπάρχει περίπτωση να μη πετύχεις διαξιφισμό. Μέγα πρόβλημα τα καρότσια. Με μωρά ή με ψώνια από τις λαϊκές. Στα λεωφορεία μπαίνουν κανονικά δύο καρότσια. Στο 26 έχει πάντα τουλάχιστον 4. (και μερικά μωρά στο χέρι, η στην πλάτη –βλέπε Αφρικανές). Ποιο καρότσι λοιπόν έχει προτεραιότητα; Της νεαρής bo-bo (bourgeois-bohème) ή της Κινέζας με τα δίδυμα; Δεν είναι λίγες οι φορές που ο οδηγός σταματάει στη μέση της διαδρομής για να επιπλήξει (πάντα με τον υπερευγενικό γαλλικό τρόπο) τις μαμάδες, τους νεαρούς που αποφάσισαν να χορέψουν rap πάνω από τα καρότσια, τη γιαγιά που δε προχωράει προς τα πίσω και ανησυχεί για το μέλλον της Γαλλίας. Όμως εμένα μ΄αρέσει και ας στριμώχνομαι. Μερικές φορές δε θέλω να κατέβω καν. Αφήστε που έρχεται πάντα νωρίτερα από τη προβλεπόμενη ώρα. Αν δε πάρει κανείς τη γραμμή από άκρη σε άκρη μπορεί να συναντήσει όλες τις φυλές του Παρισιού. Από τις κυριλέ περιοχές του 9ου διαμερίσματος, στο πολύβουο σταθμό τρένου, ένα πέρασμα από το αγαπημένο κανάλι για να ανοίξει το μάτι, την πολυεθνική Belleville και από εκεί στο περίφημο νεκροταφείο Père Lachaise για να μπει μετά στο αδιάφορη περιοχή κατοικίας του 12ου και να καταλήξει στο δάσος της Vincennes. Συνιστάται για εναλλακτικό τουρισμό στο Παρίσι και αντεδείκνυται σε κλειστοφοβικούς και οξύθυμους. Χαρούμενο, συνεπές, αποτελεσματικό και πάντα ενδιαφέρον. Και εμφανίζεται πάντα όταν είσαι αργά το βράδυ στο κανάλι και κάνει κρύο και δεν αντέχεις να περπατήσεις τα 800 μέτρα μέχρι το σπίτι. Μόνο που για να σου φερθεί καλά το 26...πρέπει να το αγαπάς.

(μπαίνει στη κατηγορία spectacles vivants γιατί για ζωντανή παράσταση πρόκειται)

υγ: έπεται αντίλογος

11.4.08

Les Farfadais....στα γκαράζ του Παρισιού


Γι'αυτό μ'αρέσει το Παρίσι...γιατί οι άσχετοι τύποι που μπορεί να γνωρίσεις τυχαία σε ένα καφέ σου προκύπτουν τελικά ακροβάτες με καταγωγή ανάμεσα σε Ιταλία, Ελβετία και Γαλλία, κάνουν πρόβες σε ένα γκαράζ στα προάστεια και παραστάσεις σ'ολο τον κόσμο...Αυτή ειναι η περίπτωση των Farfadais που ο Damian, φίλος φωτογράφος απο το Μεξικό που ψάχνεται και ψάχνει στο Παρίσι, γνώρισε ένα απόγευμα και αποφάσισε να τους φωτογραφίσει για το επόμενο του project! Les Farfadais είναι λοιπόν μια ομάδα από ακροβάτες και χορευτές που γνωριστηκανε πριν κάποια χρόνια στην πλατεία του Beaubourg όπου ο καθένας εστηνε το δικό του θέατρο του δρόμου, γίναν φίλοι και συνεργάτες. Δεν έχω δει παραστάσεις τους αφου εμφανίζονται κυρίως εκτός Παρισιού, αλλά ως βοηθός του Damian στη χτεσινη φωτογράφιση εντυπωσιάστηκα -κυριώς από τον περίεργο συνδυασμό που πετυχαίνουν ανάμεσα στην γκροτέσκα ασθητική του τσίρκου και τις γκλάμορους φαντασιώσεις των Pierre et Gilles...το όνειρό τους είναι το Cirque du soleil, εκεί όπου το budget της παραγωγής απέχει μακράν από το να κάνεις πρόβες στο γκαράζ...Ακόμα κι έτσι όμως μια χαρά τα καταφέρνουν τα παιδια..τους ευχομαι το καλύτερο!!!

9.4.08

Μία σειρά


Τελικά κάπου "πήγα" και κάτι πολύ εδνιαφέρον είδα χθες βράδυ.
Περίμενα πάρα πολύ καιρό να βρω ένα τρόπο να δω τα επεισόδια της "Αμυνας ζώνης". Αφενός γιατί μια πολύ καλή μου φίλη δούλεψε σε αυτή τη σειρά ( και πήγα και σε ένα από τους βασικούς χώρους γυρισμάτων) και αφετέρου γιατί η άλλη πολύ καλή μου φίλη όλο μου μιλάει με ενθουσιασμό για τα βιβλία του Μάρκαρη( τα οποία δυστυχώς δεν έχω διαβάσει). Είδα λοιπόν οχτώ επεισόδια μέσα στην νύχτα και με πήρε το πρωί...και μ'άρεσε πάρα πολύ. Ετσι απλά! Δε θα το αναλύσω.
Τα επεισόδια μπορείτε να τα δείτε εδώ.
υγ: μόλις ανακάλυψα ότι ανέβηκαν καινούργια επεισόδια και τώρα πρέπει να αυτοσυγκρατηθώ και να μη τα δω αμέσως.
υγ: Μπράβο Μαρία ...και αναμένω να μου δανείσετε κανένα βιβλίο το καλοκαίρι.

Ξύδι, ντοματάκια κονφί και σαλάτα


Εξακολουθούμε με συνταγές γιατί δε πηγαίνουμε και δε βλέπουμε…

Σαλάτα για σήμερα, παραλλαγές της οποίας φτιάχνω πολύ συχνά. Και αρέσει και είναι πανέυκολη. Στην οποία σαλάτα βάζουμε τα εξής: διάφορα είδη σαλατικών κατά προτίμηση τρυφερά χορταράκια, καρδιές μαρουλιών και άλλων σαλατικών και mâche (βαλεριάνα ελληνιστί; είναι πολύ νόστιμο και δροσιστικό αυτό το φυτό), ένα ψιλοκομμένο φινόκιο (και το βολβό και τα φυλλαράκια που μοιάζουν με άνηθο), ψιλοκομμένα αγγουράκια τουρσί (κατά προτίμηση τα μικρά), λίγο ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμυδάκι, μερικά ντοματίνια, λάδι, αλάτι, πιπέρι και τα δύο συστατικά της επιτυχίας:

  1. Ξύδι xérès. Η αλλιώς ξύδι Jerez (περιοχή νοτίως της Ανδαλουσίας, όπου και φτιάχνεται). Αγγλιστί νομίζω ότι λέγεται Sherry vinegar. Βέβαια δεν απαντάται και πολύ στην αγγλόφωνη μαγειρο-βιβλιογραφία αλλά αυτό δε θα το σχολιάσω τώρα. Καλό και ωραίο το μπαλσάμικο αλλά έχει γίνει καραμέλα και τούτο εδώ νομίζω ότι έχει πιο φίνα γεύση. Τελοσπάντων και τα δύο γκουρμέ είναι αλλά με διαφορετική γεύση και εμένα μ΄αρέσει το xérès.
  2. ντοματάκια κονφί. Να πω την αλήθεια μου εδώ ( στο Παρίσι) αυτά κυκλοφορούν έτοιμα στο σουπερμάρκετ (τουλάχιστον στο αγαπημένο μονοπρί) οπότε αδειάζεις το βαζάκι (μαζί με το ζουμί του) κατευθείαν μέσα στη σαλάτα. Αν όμως θέλουμε να τα φτιάξουμε μόνοι μας, παίρνουμε ντοματίνια, τα κόβουμε στα 2, τα βάζουμε στο φούρνο με μπόλικο ελαιόλαδο, θυμάρι, βασιλικό και σκόρδο, τα αφήνουμε εκεί μέσα να στεγνώσουν αρκετή ώρα και μετά τα βάζουμε σε βάζο γεμάτο με ελαιόλαδο και σκορδάκι. Τα χρησιμοποιούμε καμιά εβδομάδα αργότερα καθότι πιο νόστιμα τότε. Τώρα όλα αυτά, μοιάζουν με τις λιαστές ντομάτες. Μόνο που οι γνωστές μας λιαστές ντομάτες είναι πιο ξερές, πιο αλμυρές και πιο πικρές. Ενώ αυτά εδώ είναι γλυκά θα έλεγα.
Ανάλογα με τα κέφια (και του τι υπάρχει στο ψυγείο) μπορούμε να περιοριστούμε στα ντοματάκια και το φινόκιο ή να προσθέσουμε και μαριναρισμένες καρδιές αγκινάρας ή κάπαρη.

8.4.08

Apéro


Μ'αρέσει η γαλλική συνήθεια του apéritif (κατά κόσμον apéro). Στην αρχή πίστευα ότι σήμαινε απλά ένα ποτό πριν το δείπνο. Οχι οποιοδήποτε ποτό, είναι συγκεκριμένα αυτά που πίνονται πριν το δείπνο. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι σημαίνει και πολλά άλλα. Καταρχήν το apéritif συνδυάζεται πάντα με ολίγον τσιμπολόγημα (έως πολύ). Η λέξη χρησιμοποιείται και για έξοδο κατά τις 7-8 ( ή και πιο αργά τα σαββατοκύριακα) και μεταφράζεται στο "πάμε να πιούμε ποτά" (κρασιά συνήθως τους χειμερινούς μήνες, παστίς, μοχίτο και διάφορα άλλα όταν βγάλει ήλιο....και το καλοκαίρι δε λέει να νυχτώσει στο Παρίσι...). Τελευταία πάλι, όλο με καλούν για apéritif σε σπίτια το βράδυ και αυτό μεταφράζεται σε "θέλω να καλέσω κόσμο σπίτι αλλά βαριέμαι να μαγειρέψω οπότε εμφανίζω βρωμερά ( και νοστιμότατα) τυριά και σαλαμάκια". Πήγαινα και εγώ σε αυτές τις soirées κατά τις 8 πιστεύοντας ότι κατά τις 10 θα μαζευτώ σπίτι μου...και μαζευόμουν κατά τις 2 το πρωί έχοντας στο στομάχι πάνω από 2 μπουκάλια κρασί. Πιο πολύ μ'αρέσουν όμως τα "μικρά" apéritif τετ α τετ με φίλο ή φίλη σε κάποιο σπίτι. Ενα με δύο καλά μπουκάλια κρασί, τυράκι, σαλαμάκι ( κατά τα γνωστά) συν κάποια έξτρα λιχουδιά και κουβεντούλα επί παντός επιστηστού μέχρι "πρωίας" (δηλαδή 12 γιατί έχουμε και δουλειές). Τις πιο ωραίες κουβέντες έχω κάνει σε αυτά τα apéritif. Βέβαια ασυναγώνιστα παραμένουν τα apéritif μόλις σκάσει ο ήλιος στο Παρίσι, σε κάποια terrasse, με τον άπειρο κόσμο που βγαίνει έξω ξαφνικά σαν τα σαλιγκάρια...και φωτοσυνθέτει με τις ώρες μπροστά σε ένα ( καλά, περισσότερα από ένα) παγωμένο λευκό κρασί. Ε, μετά ακολουθεί και ένα κανονικό δείπνο για να συνέλθει το στομάχι. Και γιατί apéritif χωρίς κανονικό φαγητό μέτα δεν είναι apéritif!
Δε πήγα, δεν είδα κάτι συγκλονιστικό αυτές τις μέρες ( μήπως είδε κανένας άλλος;), όμως το χθεσινόβραδινό apéritif μ' αρεσε πολύ πολύ.

4.4.08

cinemateca portuguesa

Pour continuer dans la thématique ciné, je voudrais parler d'un lieu que j'aime beaucoup, un peu loin de Paris ou d'Athènes, certes, mais les internautes et les grecs ne sont-ils pas des peuples de voyageurs ? (et les internautes grecs, oulala, il n'y a qu'à voir gourouna ;p ).
C'est la cinémathèque de Lisbonne.
Aaaaah la cinémathèque de Lisbonne.... C'est un endroit vraiment merveilleux. D'abord, leur programme est beau et grand, avec beaucoup plus d'une ligne pour décrire les films, ce qui est un avantage indéniable pour les cinéphiles du dimanche comme moi (et ce qui n'est pas le cas de la cinémathèque de Paris...). Ensuite, le bâtiment est très beau, les salles sont spacieuses et agréables, avec des profonds fauteuils en cuir et des chics écrans. Et puis, il y un petit corridor avec une voûte étoilée, un escalier raide en colimaçon rigolo, un petit espace musée où l'on peut voir, si on regarde à l'intérieur d'une petite boîte en bois, des images du début du XXe siècle en 3D (on s'y croirait), et surtout, surtout, un bar-restaurant avec des plats vraiment délicieux. Ils sont un peu plus chers que la normale à Lisbonne, mais il y a aussi, encore plus savoureux je crois, les sopas do dia faites maison, et surtout les pasteis de bacalhau.... Je ne traduis pas, comme ça vous gouterez avec curiosité ;)
Et puis, l'entrée est à 3 euros et comme les intellectuels portugais sont polyglottes (ou que l'industrie du sous-titrage des vieux films n'est pas la plus rentable, peut-être...), les sous-titres sont souvent en français ou en anglais.
Voila, si vous allez à Lisbonne, visitez ma chère cinémathèque. C'est pas vraiment en centre-ville, mais si vous partez du Chiado avec 20 minutes devant vous, c'est l'occasion d'une belle ballade par le parc du Principe Real.
Cinémathèque de Lisbonne, rua Barata Salgueiro 39

Απλή και νοστιμότατη σούπα με πράσινες φακές

(όποιος βαριέται να κάνει τη δουλειά του...μαγειρεύει...και όποιος γενικά βαριέται βρίσκει απλές συνταγές για να καταναλώσει ό,τι έχει απομείνει στα ντουλάπια του)
Τσιγαρίζουμε σε ελαιόλαδο 2 ψιλοκομμένα κρεμύδια και 2 ψιλοκομμένα καρότα. Προσθέτουμε ζωμό κοτόπουλου (σπιτικό κατά προτίμηση), ένα μεγάλο φλυτζάνι πράσινες φακές ( φαντάζομαι ότι παντού υπάρχουν), 2 ντομάτες σε κυβάκια, ένα κουτάκι συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας, θυμάρι και αν έχουμε μαντζουράνα. Σιγοβράζουμε και όταν κρίνουμε ότι έχουν ψηθεί οι φακές και τα καρότα, προσθέτουμε λίγο ακόμα θυμάρι και ψιλοκομμένο μαιντανό. Παίρνουμε 3/4 από το περιεχόμενο της κατσαρόλας και το κάνουμε πολτό και μετά το ξαναβάζουμε στη κατσαρόλα. (αυτή η διαδικασία δεν είναι απαραίτητη). Σερβίρουμε με τριμμένο κίτρινο τυρί και μπόλικο πιπέρι. Νομίζω ότι θα του πήγαινε να έχει κάτι κάπως ξινό μέσα. Οχι ξύδι, ίσως άσπρο κρασί. Ενας φίλος έκανε μια προχωρημένη πρόταση: σιτρονέλα! Θα δοκιμάσω διάφορα και θα σας πώ αλλά και χωρίς το ξινό είναι νοστιμότατη!(λάθος, το μαιντανό τον βάζουμε στο τέλος...)

3.4.08

Αδέσποτα ζώα στα πυρηναία




























Στο συνοριακό δρόμο μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας ( από τη πλευρά της Γαλλίας). Σε κάθε στροφή και άλλο ζώο...Αγελάδες με συμπεριφορά κατσικιού να σκαρφαλώνουν στα 2000 μέτρα, γουρούνια να αγναντέυουν από ψηλά το κάμπο, αλογάκια και...λάμα! (δίκυκλα επίσης)

υγ: οι φωτό είναι φίλης, μερσί Δ.

Μια χορογραφία

Δεν θα πω αυτή τη φορά γιατί μ’ αρέσει τόσο μα τόσο πολύ το Beaubourg (ως κτίριο, κατάσταση, θεσμός, χώρος, ιδέα). Θα πώ μόνο για ένα βίντεο που είδα στο μήνα videodanse που ξεκίνησε σήμερα. Δύο θεματικές: η δεύτερη με κούρασε και δε θα μιλήσω για αυτήν ( σύγχρονοι πειραματισμοί υποτίθεται σε σχέση με τι κίνηση…απίστευτα αργά και βαρετά). Όμως στην πρώτη ενότητα με τίτλο Habiter, habiller, les usages du costume, είδα διάφορες reconstitutions παλαιών χορογραφιών ανάμεσα στις οποίες μια reconstitution (αλήθεια πως το λέμε αυτό στα ελληνικά;) μια παράστασης του Nijinsky : Le sacre du printemps. Παρακολουθώ πολύ χορό , σύγχρονο και κλασσικό αλλά αυτή η χορογραφία των αρχών του 20ου αιώνα με άφησε άναυδη. Δε ξέρω που κανείς μπορεί να βρει αυτό το video αλλά ψάξτε…Και βέβαια περιμένω από τον Αλκη να γράψει κάτι παραπάνω για αυτό ως ειδικός…

(είναι προφανές ότι διανύουμε περίοδο Παρισιού, αλλά θα επανέρθουμε και στο Ελλάντα...ή μπορεί και να πάμε μέχρι Βερολίνο, Λονδίνο, Μοζαμβίκη, Βραζιλία...)

Videodanse, Centre Georges Pompidou 2-28avril 2008 (το συγκεκριμένο video θα ξαναπαιχτεί)

το πρόγραμμα εδώ


"a life of ease and plenty"


Hier soir j'ai vu Les Forbans dans la nuit (Night and the city), un film de 1950, de Jules Dassin, à l'Action Ecoles. D'abord, c'est un petit cinéma parisien des plus agréables, pas très cher, où il ne fait pas très chaud et où les sièges grincent nostalgiquement - ce qui va très bien avec l'atmosphère des films qu'ils passent, peut-être un jour en sortant je m'apercevrais que tous les hommes dans la salle portent un chapeau et ont la classe de Clark Gable et je verrais Paris en noir et blanc....
Ce film est un film noir, de la période où le réalisateur était exilé en Europe à cause du maccarthysme, l'histoire d'un pauvre rabatteur de club de nuit qui a des rêves de grandeur. En s'associant à d'autres personnages de son type, ni bons ni mauvais, acculés par la vie et leur soif de luxe, il arrive à monter une salle de lutte censée lui rapporter gros. Vous vous en doutez, ce ne sera pas si facile, d'autant qu'il faut compter avec le caïd grec (oui oui) qui a le monopole du marché, et ses histoires de famille (n'imaginez pas la mama, c'est son papa, un lutteur impressionant et respecté, qui est en cause ici) dans lesquelles notre anti-héros Harry Fabian vient se fourrer.
Le capitalisme n'est pas une chose facile à vivre, surtout quand on décide de changer de classe sociale (dans le sens d'une ascension, je m'entends !), on le voit aussi dans L'affaire Cicéron (Five fingers), de Mankiewicz, qui date de la même époque et passe dans le même cinéma (ils passent les films sur plusieurs semaines, c'est l'avantage). Celui là est beaucoup plus drôle que l'autre, très très ironique. Pendant la 2nde guerre mondiale, un valet d'ambassadeur qui lui aussi avait des rêves de luxe, vend aux allemands des photos des documents ultra-secrets de son maître. C'est une histoire vraie, il a vendu entre autres les plans du débarquement en France, mais les allemands pensaient qu'il était un piège tendu par les anglais et n'ont jamais utilisé ses informations ! Je ne vous raconte pas la fin qui est formidablement étonnante et cynique.
Mais la morale de ma petite histoire, outre de faire de la pub à l'Action Ecoles (qui passe aussi Panique dans la rue de Elia Kazan, une histoire de peste et de chasse à l'homme géniale, avec des images magnifiques et le même acteur superbe que dans Les forbans, Richard Widmark), c'est de vous faire constater avec moi comme ces films des années 50 sur la machine capitaliste trouvent un certain écho dans les films d'aujourd'hui, et j'en veux pour preuve It's a free world de Ken Loach et Cassandra's dream de Woody Allen... On peut dire que je généralise ou que je suis dans une période marxiste, n'empêche, la ressemblance est troublante...
L'Action Ecoles, 23 rue des Ecoles, métro Maubert-Mutualité ou Jussieu, Paris
et pour un commentaire plus détaillé et cinéphile que le mien sur Les Forbans de la nuit (en anglais) : http://lostintheframe.blogspot.com/2007/10/night-and-city.html

1.4.08

Ενα νησί


Το νησί της Αγίας Μαργαρίτας (île Sainte Marguerite) είναι 20 λεπτά έξω από τις Κάνες. Μικρό νησί, με δέκα σπιτάκια, ένα φρούριο και παλιές φυλακές. Αυτές οι φυλακές δεν θα ήταν τόσο γνωστές αν το 1687 δεν είχαν φέρει εκεί ένα ξεχωριστό κρατούμενο. Πρόκειται για τον Ανδρα με τη σιδερένια μάσκα ( Masque de Fer). Η ταυτότητα του άνδρα αυτού, που τύγχανε ιδιαίτερης περιποίησης στις φυλακές , έμεινε άγνωστη για πάντα. Ο Αλέξανδρος Δουμάς, στους τρεις Σωματοφύλακες, τον εμφανίζει ως δίδυμο αδερφό του Λουδοβίκου ΧΙV, o Βολταίρος θεωρεί ότι ήταν ετεροθαλής αδερφός του βασιλιά, άλλοι πάλι λένε ότι ήταν γυναίκα, κόρη της μητέρας του βασιλιά. Μια άλλη πιο τραβηγμένη θεωρία λέει ότι όσο ήταν στη φυλακή, απέκτησε ένα γιο ο οποίος φυγαδεύτηκε στη Κορσική και είναι πρόγονος του Ναπολέοντα….Το νησί της Αγίας Μαργαρίτας, είναι μια ευκαιρία για απόδραση, περπάτημα και χαλάρωση, λίγα μίλια από τις κοσμοπολίτικες Κάνες. Φασιανοί, κουνέλια και σκίουροι είναι οι πιο μόνιμοι κάτοικοι. Ο βάλτος όμως Batéguier φιλοξενεί κάθε χρόνο πληθώρα μεταναστευτικών πουλιών τα οποία χρησιμοποιούν το νησί είτε για στάση είτε για αναπαραγωγή. Τα τουριστικά βαρκάκια αλλά και τα ιστιοπλοϊκά πηγαινοέρχονται καθημερινά περνώντας και από τα υπόλοιπα νησάκια της περιοχής (îles des Lérins)