Mon cher 26 [1]

Σε μια πόλη που έχει ένα σταθμό μετρό ανά 500 μέτρα και περνάς την ώρα σου να ανεβοκατεβαίνεις σκάλες, ισχύει ο εξής κανόνας: αν χρειάζεται για να πας κάπου να αλλάξεις πάνω από 2 γραμμές μετρό, τότε υπάρχει σίγουρα ένα λεωφορείο που πάει κατευθείαν…Και έτσι, όταν βαρεθείς να κάνεις τον ποντικό στα υπόγεια, ανακαλύπτεις τα λεωφορεία. Δεν είναι όμως όλα τα λεωφορεία ίδια. Πολλά είναι αδιάφορα. Όχι όμως το 26! Το 26 λοιπόν διασχίζει το βόρειο Παρίσι. Σε πάει για ψώνια προς την Όπερα, σε πάει στη Gare du Nord (και από εκεί στην υπόλοιπη Ευρώπη και τα αεροδρόμια), σε πάει στο πάρκο buttes Chaumont, σε πάει και στις ανηφόρες της Belleville. Κάνει και στάση ακριβώς κάτω από το σπίτι μου…και περνάει και πολύ συχνά. Πέρα όμως από όλα αυτά τα ωραία, το ταξίδι με το λεωφορείο 26 είναι μια πολιτισμική περιπέτεια, κυρίως στο κομμάτι από Gare du Nord μέχρι τα υψίπεδα του Menilmontant. Αφρικανοί, Άραβες, γιαγιούλες Γαλλίδες, νεαροί με ψώνια, παιδιά και πολλά πολλά καρότσια. Και ενώ στα περισσότερα λεωφορεία τα πράγματα είναι ήρεμα, εδώ μέσα δεν υπάρχει περίπτωση να μη πετύχεις διαξιφισμό. Μέγα πρόβλημα τα καρότσια. Με μωρά ή με ψώνια από τις λαϊκές. Στα λεωφορεία μπαίνουν κανονικά δύο καρότσια. Στο 26 έχει πάντα τουλάχιστον 4. (και μερικά μωρά στο χέρι, η στην πλάτη –βλέπε Αφρικανές). Ποιο καρότσι λοιπόν έχει προτεραιότητα; Της νεαρής bo-bo (bourgeois-bohème) ή της Κινέζας με τα δίδυμα; Δεν είναι λίγες οι φορές που ο οδηγός σταματάει στη μέση της διαδρομής για να επιπλήξει (πάντα με τον υπερευγενικό γαλλικό τρόπο) τις μαμάδες, τους νεαρούς που αποφάσισαν να χορέψουν rap πάνω από τα καρότσια, τη γιαγιά που δε προχωράει προς τα πίσω και ανησυχεί για το μέλλον της Γαλλίας. Όμως εμένα μ΄αρέσει και ας στριμώχνομαι. Μερικές φορές δε θέλω να κατέβω καν. Αφήστε που έρχεται πάντα νωρίτερα από τη προβλεπόμενη ώρα. Αν δε πάρει κανείς τη γραμμή από άκρη σε άκρη μπορεί να συναντήσει όλες τις φυλές του Παρισιού. Από τις κυριλέ περιοχές του 9^ου διαμερίσματος, στο πολύβουο σταθμό τρένου, ένα πέρασμα από το αγαπημένο κανάλι για να ανοίξει το μάτι, την πολυεθνική Belleville και από εκεί στο περίφημο νεκροταφείο Père Lachaise για να μπει μετά στο αδιάφορη περιοχή κατοικίας του 12^ου και να καταλήξει στο δάσος της Vincennes. Συνιστάται για εναλλακτικό τουρισμό στο Παρίσι και αντεδείκνυται σε κλειστοφοβικούς και οξύθυμους. Χαρούμενο, συνεπές, αποτελεσματικό και πάντα ενδιαφέρον. Και εμφανίζεται πάντα όταν είσαι αργά το βράδυ στο κανάλι και κάνει κρύο και δεν αντέχεις να περπατήσεις τα 800 μέτρα μέχρι το σπίτι. Μόνο που για να σου φερθεί καλά το 26...πρέπει να το αγαπάς.

(μπαίνει στη κατηγορία spectacles vivants γιατί για ζωντανή παράσταση πρόκειται)

υγ: έπεται αντίλογος