Χμ…Είναι σίγουρα πιο εύκολο να πεις ότι σου άρεσε μια παράσταση, ένα εστιατόριο, ένα μέρος από το να περιγράψεις μια κατάσταση…Και θα ήθελα να πω γιατί μου άρεσε (και πάλι) τόσο πολύ το Πάσχα στο Parc de la Villette. Αλλά μάλλον αυτά δεν περιγράφονται…είναι πολύ βιωματικά (αν και όπως λέει ο φίλτατος GC, εγώ ειδικεύομαι στις βιωματικές περιγραφές). Να γράψω λοιπόν για το πάρκο. Και ενώ σήμερα όλη μέρα σκέφτομαι τι να πρωτογράψω επ’ αυτού, έρχεται ένας φίλος και μου λέει ότι δε του αρέσει το συγκεκριμένο πάρκο. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα μεν, αλλά από την άλλη νομίζω ότι η κουβέντα ξεκινάει λάθος αν πάμε να δούμε το πάρκο της Villette ως πάρκο.
Διότι πρόκειται για ένα «αστικό» πάρκο…εγώ θα έλεγα ότι είναι ένας αστικός δημόσιος χώρος δραστηριοτήτων. Ο αγαπητός Tschumi μιλά για architecture-événement, αρχιτεκτονική του γεγονότος θα μπορούσε να πει κανείς. Και ότι δε πέτυχε ενδεχομένως στο μουσείο της Ακρόπολης, -για μένα πάντα- το πέτυχε στη Villette. Βέβαια 20 χρόνια χωρίζουν τα δύο αυτά έργα και άλλο πράγμα το μουσείο και άλλο το πάρκο (ας εξακολουθήσουμε να το λέμε πάρκο παρότι όπως προείπα ο χαρακτηρισμός είναι μάλλον ατυχής). Νομίζω όμως ότι μια βασική διαφορά είναι στο τι ζητάει ο εκάστοτε «πελάτης» και ποιο είναι το concept που προωθεί. 
Και εδώ ο –δημόσιος- οργανισμός ήθελε ένα ανοικτό «λαϊκό» χώρο, πάρκο μεν, αλλά με εφήμερες λειτουργίες, ανοιχτό και ως προς την πρόσβαση αλλά και ως προς το πώς νιώθει το κοινό εκεί μέσα…ανοικτό στον αυτοσχεδιασμό και μπλα μπλα μπλα ( δε θα ξαναγράψω τη διπλωματική μου εδώ αλλά για περισσότερες πληροφορίες κοιταξτε εδώ). Πρόγραμμα λοιπόν από τη μία και από την άλλη μια αρχιτεκτονική πρόταση (κατόπιν διαγωνισμού βεβαίως βεβαίως). Και ένα masterplan για την περιοχή ακόμα πιο βεβαίως και όχι μόνο μια σημειακή παρέμβαση (ξαναβλέπε μουσείο Ακρόπολης). Τα ξαναβάζουμε λοιπόν στο μπλέντερ: ένας διαγωνισμός, ένα concept, μια αρχιτεκτονική πρόταση, ένας ευρύτερος σχεδιασμός, ένας οργανισμός που διαχειρίζεται αυτό το χώρο και προφανώς ο κόσμος. Διότι μη ξεχνάμε ότι το πάρκο βρίσκεται σε μια λαϊκή περιοχή. Τι έχει αυτός ο χώρος; 
Μεγάλα γρασίδια αλλά και μικρούς κρυμμένους χώρους, το μουσείο της μουσικής αλλά και το μουσείο των επιστημών, δύο συναυλιακούς χώρους, και τα γνωστά folies (μικρές κόκκινες κατασκευές που φιλοξενούν χώρους για παιδιά, εργαστήρια κτλ κτλ), ένα κανάλι να το διαπερνά αλλά κυρίως έχει τις ομάδες που παίζουν batucada τις Κυριακές, έχει υπαίθριες δωρεάν συναυλίες το καλοκαίρι, υπαίθριο –πάλι δωρεάν- σινεμά, έχει τα παιδάκια όλων των φυλών που παίζουν στο μεγάλο δράκο, έχει τις παρέες που κάνουν πικνικ και αυτή τη Κυριακή είχε και κάτι Έλληνες που μαζί με τους αλλοδαπούς φίλους τους αποφάσισαν να κάνουν Πάσχα εκεί. Έφαγαν, ήπιαν, χόρεψαν ( και μάζεψαν ένα πολυεθνικό κοινό πάνω στη γέφυρα να τους χαζεύει και να μη μπορεί να καταλάβει τι κάνουν). Έπαιξαν και ποδόσφαιρο μαζί με κάτι νεαρούς βραζιλιάνους, που στην αρχή τους κακοφάνηκαν τα κορίτσια να παίζουν ποδόσφαιρο αλλά μετά το καταχάρηκαν (πάτησα και έναν, μου παραδέχθηκε ότι πόνεσε, του είπα να φορέσει παπούτσια, μου είπε ότι οι άνδρες και δη βραζιλιάνοι παίζουν ξεκάλτσωτοι). Και εκεί που έπαιζαν σταματούσαν αν 5 λεπτό για να περάσει ένας μπόμπιρας αλλά καθόλου δεν τους πείραξε αυτό. 
Τους πείραξε λίγο που τους είπαν ότι απαγορεύεται μεσημέρι να παίζουν ποδόσφαιρο στο πάρκο, αλλά μετά από δεύτερη σκέψη το βρήκαν και λίγο λογικό, γιατί δε θα ήταν πρέπον διάφοροι μαντράχαλοι να μονοπωλούν το χώρο, ούτε να θέτουν σε κίνδυνο τους μπόμπιρες…Αλλά όπως είπαμε, έπαιξαν τελικά, με λίγη προσοχή όμως. Και έφτασε η νύχτα και ήταν ακόμα εκεί και αν δε τελείωνε το κρασί ακόμα εκεί θα ήταν, και ας είχε πέσει ο ήλιος και ας είχαν ανάψει τα κόκκινα φωτάκια. (Τo συγκεκριμένο πάρκο ΔΕΝ κλείνει το βράδυ). Οι ροζ σακούλες σκουπιδιών γέμισαν και η νύχτα συνέχισε στο café Jemmapes, Πάνω στο κανάλι, με τους ροκ ιδιοκτήτες ( οι οποίοι πριν πολύ καιρό μας είπαν για τους Gogol Bordello*, πριν αυτοί ακόμα γίνουν γνωστό, και πήγαμε και τους ακούσαμε σε έναν από τους πιο ωραίους συναυλιακούς χώρους του Παρισιού, το Trabendo…το οποίο –ώ τι σύμπτωση…είναι στη Villette). 
Μια παρέα έπαιζε απέναντι τα άπαντα του Bob Marley…Pas mal !Μια χαρά τέλος για μια κυριακή του Πάσχα...Τώρα εγώ ένα σοβαρό κείμενο για το Tschumi και το ρόλο των αρχιτεκτόνων ήθελα να γράψω αλλά ξέφυγα…Θα επανέρθω όμως….
Να πω μόνο ότι το χάζεμα όλων των "δρώμενων", των ανθρώπων που απλά επισκέπτονται το χώρο δηλαδή, είναι μερικές φορές πολύ πιο δυνατό και ενδιαφέρον από κάθε κανονική παράσταση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω ότι είναι αρκετά σημαντικό το γεγονός ότι ο σχεδιασμός από την μία και ο τρόπος λειτουργίας από την άλλη, επιτρέπουν αυτές τις παιγνιωδεις καταστάσεις (που θα έλεγαν και κάποιοι φίλοι αρχιτέκτονες).
En tout cas, το "πάρκο" της Villette δεν είναι για να πας βόλτα....Είναι για να πας είτε με καλή παρέα να περάσεις την ημέρα, είτε με ένα βιβλίο και με διάθεση να χαζέψεις τον κόσμο μια ηλιόλουστη κυριακή, είτε για ρομαντική μίνι βόλτα μετά από συναυλία, είτε για τρέξιμο, είτε για να ακούσεις samba, είτε ...πολλά μαζέυτηκαν...τελικά υπάρχουν πολλοί λόγοι :-)
(φωτό από το πανηγύρι δε μπορώ να ανεβάσω γιατί δεν είναι πρέπον να εκθέτω γνωστό κόσμο)
café Jemmapes au 82, quai de Jemmapes
*Gogol Bordello στις 15 ιουλίου στην Αθήνα στο Fly Beyond Festival
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου