Πάντα προτιμούσα την οδό Ζαχαρίτσα λόγω ονόματος. Στο Κουκάκι και αυτή. Η οδός Προπυλαίων πάλι είχε άλλη βαρύτητα. Μια ευθεία μέχρι το Ηρώδειο. Ακόμα πιο πριν ήταν η οδός Σοφρωνίσκου. Τώρα όμως εδώ και κάποια χρόνια είναι η οδός Γαληνού. Τέσσερα τετράγωνα όλα κι όλα. Με μονοκατοικίες όμως. Μερικές πρόσφατα ανακαινισμένες, μερικές όπως ήταν παλιά, ένα απλό ισόγειο και μεγάλες αυλές σαν αυτά που βλέπουμε στις ελληνικές ταινίες.
Στην οδό Γαληνού δεν ακούς αυτοκίνητα. Ακούς όμως γάτες, ακούς τον απέναντι που μιλάει στο τηλέφωνο, συζητήσεις μεταξύ γειτόνων στην μέση του δρόμου, το καροτσάκι που σέρνει κάποιος από τη λαική, τον απέναντι που παίζει ολημερίς πιάνο και σπανια κάποια λαικά από τον παππού δύο σπίτια παρακάτω. Η διατροφή γατιών οικόσιτων και μη στην οδό Γαληνού είναι κύρια απασχόληση των κατοίκων. Μπολάκια σε κάθε εξώπορτα, φαγητό στα γραμματοκιβώτια ώστε να μπορεί οποιοσδήποτε να γεμίσει τα μπολάκια. Γενεές γιατιών έχουν μεγαλώσει σε αυτό το δρόμο...
Εδώ στην άλλη άκρη του Κουκακίου, μπορεί να μην έχει δίπλα την Ακρόπολη, έχει όμως το λόφο από τη μία και τον πεζόδρομο της Ολυμπίου από κάτω. Και εκεί έχει ένα από τα ωραιότερα καινουργια καφενεία...σε σήμα και πάλι μια γάτα. Δεν είναι μόνο όμως ότι είναι ωραίο, είναι ότι πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία η οποία εξηγείται λεπτομερώς στο σάιτ τους. Σε αυτά δεν έχω να προσθέσω κάτι, πέρα του ότι είναι πολύ όμορφα το πρωί, όταν ο ήλιος φτάνει μέχρι τα πίσω τραπεζάκια του καφενείου, ότι ο κόσμος που το δουλεύει είναι πάρα πολύ ευχάριστος και ότι οι τιμές είναι λογικές (φθηνές για την ακρίβεια) όπως θα έπρεπε κανονικά να είναι παντού. Α, το κρύο χοιρινό είναι θεσπέσιο....Και όσο αφορά τη βουνίσια γάτα, πάντα βρισκει παρέα να πιει τον καφέ της, όλο και κάποιος γάτος είναι ήδη εκεί, με αποτέλεσμα μερικές φορές να πηγαίνει 3 φορές την ημέρα...το παγκάκι, στον πεζόδρομο της Γ. Ολυμπίου στον αριθμό 17-19
