ο Γκοτζίλα στην Αθήνα: International Network for Urban Research and Action

Ανευ σχολίων...Απλά ελάτε
Πληροφορίες για την υπερσυνάντηση εδώ:
http://inura08.wordpress.com/

Μια Βραζιλιάνα στα Πετράλωνα

Τι καλύτερο μπορεί να συμβεί στη γειτονιά σου;

Ενα μπαρ-καφέ χαρούμενο, με ωραίους μεζέδες, σούπερ ρακή, λαχταριστά μοχίτο, φθηνά ποτά, ωραία μουσική σε ένταση που σου επιτρέπει να μιλήσεις, χαρούμενα χρώματα, όλες οι ηλικίες και μακριά από τη βαβούρα του κέντρου.
Οτι πρέπει για διάβασμα το πρωί, ποτάκι το βράδυ, συναντήσεις "εργασίας"...
Και το κυριότερο το έχει μια παρέα πολύ συμπαθητικών παιδιών.
Συναντάς και πάντα κάποιον γνωστό, από αυτούς που έχεις χάσει, θέλεις να συναντήσεις...
Αναρωτιόμουν χθες, όταν γέμισε το βράδυ, αν όλοι αυτοί μένουν στην ευρύτερη γειτονιά. Μαλλον όχι, τα καλά νέα διαδίδονται γρήγορα. Και ακριβώς επειδή διαδίδονται γρήγορα, ελπίζω να μείνει ίδιο και απαράλλαχτο ακόμα και αν γεμίσει κόσμο από όλη την Αθήνα...

Βραζιλιάνα: Πλατεία Μερκούρη, Ανω Πετράλωνα

Το νησί [Ι]

Πολύς χρόνος έχει περάσει και η γάτα πήζει πήζει...Η Φωτεινή όμως στα σχόλια μου θύμισε το νησί...Ας πάμε πάλι πίσω στο νησί πριν πιάσουμε τα των Αθηνών...

[η αλήθεια είναι ότι το νησί ακούγεται...και κινδυνεύει να χάσει την ηρεμία του..το καλό είναι ότι δεν αντέχουν πολλοί την απομόνωση της παραλιας ;-) ]

Για κάποιο λόγο αυτό που μου μένει πάντα φευγοντας από ενα τόπο διακοπών είναι οι τελευταίες εικόνες. Αυτές που βλεπεις περιμένοντας το καράβι. Ειδικά αν ταξιδεύεις μόνος και στις 7 το πρωι, και αν το καράβι αργεί και αν είναι λίγοι οι επιβάτες...Και περιμένεις να δεις ποιοι θα ειναι οι καινούργιοι που θα ζήσουν ίδιες ιστορίες και θα γνωρίσουν αυτούς που άφησες πίσω. Κοιτάς προς τα πίσω και αναρωτιέσαι αν τα παρατημένα σακίδια είναι αυτών που φέυγουν αλλά αργησαν να ξυπνήσουν ή αυτων που έφτασαν το προηγούμενο βραδυ και δεν έφυγαν ακόμα για την παραλία. Δεν έχει ψάρια φέτος λένε στο λιμάνι και ο ψαράς πετάει κάτι μικρά στις γάτες. Οπως δεν έχει και λαχανικά γιατι ο Σκοπελίτης είχε κάτι μέρες να φανεί και το Blue Star είναι έτσι κι αλλιώς βλαμμένο. Και γενικά δεν είχε φαί στην παραλία μιας και ο λιμενικός έκρινε ότι φυσούσε πολύ, οπότε λάντζα γιοκ, εξαφανίστηκε και το ταξί, και έτσι τα πέρα δώθε στο λιμάνι με μειώθηκαν. Καλύτερα...περισσότερος χρόνος για να μη κάνεις απολύτως τίποτα. Το "τίποτα" είναι σχετική έννοια: Πρωινό ξύπνημα πουρνό πουρνό βουτιά στα παγωμένα νερά, μια καλήμέρα στους σκύλους της παραλίας, μερικές γουλιές καφέ εκεί που σκάει το κύμα, πριν ανέβει για τα καλά ο ήλιος. Επιστροφή στη σκηνή και πρωινό. Σιγά σιγά ξυπνάνε και οι άλλοι. Μεταφορά στα κάτω διαμερίσματα, τουτέστιν κάτω από την τέντα. Παρακολουθείς τη συμβαίνει στη παραλία, ανά μισάωρο τη ξαναστεραιώνεις, βρίσκεις καλύτερα πατέντα για να αντιμετωπίσεις τα 7 μποφώρ. Γυμναστικούλα, ολιγην αναγνωση, μαγειρικές ανησυχίες για το τι μπορεί να φτιάξει κανείς με μία πιπεριά, ρύζι και παξιμάδι, βόλτα στους γείτονες, μερικές βουτιές ακόμα και έφτασε απόγευμα. Ωρα για λίγη beauté -είμαστε και κάποιας ηλικίας- τουτέστιν στεγνό καθάρισμα, κρεμούλα προσώπου, κρεμούλα σώματος...έτοιμοι για την βραδυνή έξοδο στην άμμο λίγα μέτρα παρακάτω. Το χειρότερο εκείνη τη στιγμή και ενώ νιώθεις πεντακάθαρος είναι να στηθεί κανένα ομαδικό παιχνίδι στην άμμο...Ο ήλιος πέφτει, οι ηλιοφοβικοί εμφανίζονται στη παραλία και το μέγα ερώτημα τίθεται: Ταβέρνα, λιμάνι ή μαγερική. Ωραία είναι στο λιμάνι αλλά τώρα που δεν έχουμε κάτι να αγοράσουμε λόγω ελλείψεων είναι ακόμα πιο ωραία στην ησυχία της παραλίας μακριά από τις "κοσμικότητες". Για τη ταβέρνα και τα άλλα "κοσμικά" σε επόμενο ποστ. Μαγειρική λοιπόν. Με φρέσκο θυμάρι από το παραδίπλα θάμνο και με τη βοηθεια φακού κεφαλιού, όλοι σαν φαντάσματα μοιάζουν. Ανταλλαγή λιχουδιών με τους δίπλα όπως και ανταλλαγή ρακής και άλλων οινοπνευματούχων. Οι παραδιπλανοί παίζουν κάτι περιέργα όργανα, κάποια βράδια τραγουδάμε, κάποια άλλα ξαπλώνουμε κοιτάμε τα αστέρια και η βουνίσια γάτα διαβάζει τον οδηγο για τις Ινδίες. Νυστα και μεγάλα διλλήματα. Να κοιμηθούμε στη σκηνή όπου φυσαει; στην παραλία που χθες μας τσίμπησε κάτι; κάτω από την τέντα που κινδυνεέυει να σχιστεί από στιγμή σε στιγμή; Στην παραλία...ο ουρανός είναι το καλύτερο ταβάνι και δε χάνεις τα τελευταία επισόδεια της ημέρας. Κάποιος να κλείσει τον ήχο της θάλασσας...Τις πρώτες μέρες είναι ωραία...Μετά το παφ παφ γίνεται εκνυεριστικό. Να ισιώσει και λίγο την άμμο, να βγάλει και την κοτρόνα που βρεθηκε ακριβώς από κάτω μου...και να μην πάρει χαμπάρι η Μελίτη τον ποντικό που μόλις πέρασε...Κι όμως είναι τόσο ωραία. Κοιμόμαστε σα πουλάκια...Μέχρι που η παρέα που είχε πάει στο λιμάνι επιστρέφει με κέφια. Μεσα στον ύπνο ακούω το "χοντρό μπιζέλι". Να τραγουδήσω; Μπα! το στρώμα μου είναι υπέροχο...

Αναφορά από το κοσμικό νησί αύριο...