Γύρισα το Παρίσι ανάποδα (βόλτα στις" κατακόμβες")

Όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τους Γαλάτες (όλους εκτός από το χωριό του Αστερίξ και του Οβελίξ), εισήγαγαν και τις δικές τους πολεοδομικές τεχνικές. Μια από αυτές, η λειτουργία υπόγειων λατομείων, για την εξόρυξη γύψου, ασβεστόλιθου κ.ά. Κατά το 17ο αιώνα, πολλά σπίτια στο Παρίσι άρχισαν να πέφτουν, λόγω των υπόγειων στοών. Έτσι, ο Λουίς ο 14ος, διέταξε να ενισχύσουν τις στοές. Ο όρος "κατακόμβες" χρησιμοποιείται καταχρηστικά για ένα μέρος των στοών, που χρησίμευσαν σαν οστεοφυλάκια την ίδια περίοδο (κάπου 1,7 χιλιόμετρα στο μήκος). Ακόμα καταχρηστικότερα, ο όρος κατακόμβες χρησιμοποιείται για να περιγράψει ολόκληρο το λαβύρυνθο των στοών που βρίσκονται κάτω από την πόλη του Παρισιού.

Το ραντεβού μας ήταν στις 19.30 στο Καρτιέ Λατέν. Εκεί υπάρχουν πολλές πολλές πόρτες προς τις κατακόμβες, κυρίως μέσα από τα υπόγεια των κτηρίων. Οι περισσότερες από αυτές έκλεισαν με πρωτοβουλία των ιδιοκτητών κατά τη δεκαετία του '80, όπου οι κατακόμβες είχαν γίνει πολυσύχναστες, γεμάτες νέους που παρτάρανε αλλά όχι μόνο. Ζητήματα ασφάλειας λοιπόν οδήγησαν στο κλείσιμο των περισσότερων. Μόλις μπήκαμε στις κατακόμβες, κατεβαίνοντας τη λίθινη γυριστή σκάλα, χωριστήκαμε σε δυο ομάδες. Οι διάδρομοι στενοί, κάτω χώμα, λάσπη και πότε πότε "ποτάμι", η δικιά μας ομάδα ξεκίνησε από αριστερά.

Η ατμόσφαιρα σαφώς υγρή, αλλά - αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς - δεν βρωμούσε, ούτε είχε ποντίκια. Σε εκείνη την περιοχή δεν υπάρχουν μπερδέματα μεταξύ των υπονόμων και των στοών. Στο περισσότερο μέρος της διαδρομής, η στοά ηταν χτισμένη από πέτρινους θόλους, ύψους 2 μέτρων περίπου και πλάτους 1,5. Ωστόσο, δεν έλειψαν και οι στιγμές που έπρεπε να περπατάμε γονατιστοί για καμιά δεκαριά μέτρα, να διασχίζουμε ένα πέρασμα κάπου 25 μέτρων με συνεχείς στροφούλες, καθώς και το "ποτάμι". Κάπου 20 μέτρα όπου το νερό φτάνει στο γόνατο και το έδαφος είναι μαλακό. Πριν το μεγάλο ποτάμι υπήρχε ένα μικρότερο, όπου στην αρχή προσπαθούσες "να μη βραχείς" μέχρι που το έπαιρνες απόφαση... αυτό ήταν και το βάφτισμα του ύδατος.

Δεν φτάσαμε μέχρι το οστεοφυλάκιο, γιατί είχαμε μόνο τρεις ώρες στη διάθεσή μας, και ο οδηγός μας δεν αισθανόταν αυτοπεποίθηση να μας πάει.

Σε κάποια σταυροδρόμια, έβλεπες σχεδιασμένο ένα άσπρο άνθρωπο να δείχνει προς τη μια κατεύθυνση. Ήταν η κατεύθυνση που δεν έπρεπε να πας για κανένα λόγο, γιατί θα χανόσουν. Αυτό είπε ο οδηγός μας και δεν είχα κανένα λόγο να μην τον πιστέψω. Σε άλλες φάσεις, είδαμε κάτι πηγάδια 20 μέτρων που έβγαζαν στην επιφάνεια του δρόμου. Αλλά το ποιο εντυπωσιακό ήταν μια αίθουσα, εκεί κοντά στην οδό Σαν Ζακ.

Αφού περάσαμε μια μικρή διαδρομή δέκα μέτρων σκυφτοί και μια μεγαλύτερη όρθιοι, μετά από κάποιες στροφές, φτάσαμε σε μια τεράστια αίθουσα. ύψος κάπου 3-4 μέτρα, πολλές αίθουσες, πέτρινες καμάρες, γκράφιτι... Το μέρος όπου γίνονται τα καλύτερα πάρτυ!

Μεταξύ άλλων είδαμε και το μνημίο ενός φύλακα των στοών. Πολύ καλό παιδί εκείνος ο φύλακας, αλλά ήταν κομματάκι αλκοολικός. Σε κάποια φάση λοιπόν μπήκε μέσα στις στοές για να βρει κανένα ανοικτό κελάρι και να καβατζώσει κανένα κρασάκι. Δεν ξέρω αν κατάφερε να βρει κάτι. Πάντως τον ίδιο τον βρήκαν μετά από 8 μήνες... Γι'αυτό εξάλλου λέγεται ότι πρέπει πάντα να ενημερώνεις κάποιο όταν μπαίνεις στις κατακόμβες. Αν πάλι σβήσει η λάμπα σου (ή ο φακός σου) και είσαι μόνος, έχεις πολύ μεγάλο πρόβλημα... Πρέπει να περιμένεις να ανησυχήσει αυτός που έχεις ειδοποιήσει και να έρθει με ενισχύσεις να σε βρει. Παρεπιπτόντως, το πρόστιμο που τρως άμα σε βρουν (ζωντανό) οι αστυνομικοί στις κατακόμβες είναι 35 ευρώ.


Επιστρέψαμε τρέχοντας, γιατί είχαμε ραντεβού με τον άνθρωπο που θα μας άνοιγε την πόρτα. Όταν βγήκα έξω ήταν περίεργα. Η αίσθηση του χώρου, η αίσθηση του αέρα... Ήμασταν όλοι κουρασμένοι αλλά με κάτι τεράστια χαμόγελα.

ville invisible

http://www.bruno-latour.fr/virtual/index.html#

Προσεχώς: Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα

(Που να βρει κανείς χρόνο να γράψει;...)

Αμβούργο

Στ'Αμβούργου το λιμάνι το βόρειο, το φιλοβομβαρδισμένο
Που οι σύμμαχοί μας γκρέμισαν τα μισά του τα κάλλη
ενάντια στο φασισμό με το κοντό μουστάκι
έτυχε να βρεθώ και εγώ για χάρη της επιστήμης.
Κρύο το περίμενα σαν πόλη των βοριάδων
Μα έξον από την μπύρα του και τον κοφτό βοριά του
ζεστό το βρήκα – τι χαρά! – με τα τραπέζια έξω.

Με την κατάληψη την ξακουστή στο κέντρο μες της πόλης
όπου φρικιά μαζεύονται ζυγώνοντας φασίστες,
και με των πειρατών τη νεκροκεφαλή, ζωγραφιστή σε μαύρο
απανταχού παρούσα (σε μπυραρίες, σε μαγαζιά, σε κούπες, σε κιλίμια).
Με τα μπαράκια ολοζώντανα, στη γειτονιά της Σάντσε
και τ'άφτερ στο μετέπειτα, στη συνοικιά Σαν Πάολι
μέχρι πρωί γλεντούσανε – σιγά το πράμα, ξημερώνει στις τρεισήμισι
Αλλά και συνεχίζαν.

Έφαγα τσιζ στο βετζετάριαν, μαζί με συναδέλφους
ήπιαμε μπύρα Μπεκς στο 73 του κεντρικού του δρόμου.
Και από τα ψηλά του λιμανιού, σε εστιατόριο λάουντζ
είδαμε το λιμάνι του – πάλε ποτέ γιομάτο -
να το στοιχειώνουν οι γερανοί – βλέπεις υπάρχει κρίση.
Και στο σταθμό τον κεντρικό, τον Χάουπτμπανχοφ μέσα
είδα λογής περαστικούς γοργά να γυροφέρνουν
Στα νότια του οι κυριλέ, με τ'ακριβά τα στορς
και στο βορά του οι λούμπεν, πορνεία, μετανάστες. (εκεί βρήκα και ίντερνετ καφέ που το έψαχνα σε όλη την πόλη!)
Στη λίμνη του την ξακουστή στο μέσο της πόλης
δεν πήγα γιατί δεν προλάβαινα.
Και στην αγορά της Κυριακής, με ιστορία αιώνων
όπου τα ψάρια κρέμονται απ'τα τσιγκέλια πάνου
ή κείτονται νωχελικά στους πάγκους με τον πάγο
όπου οι Χαμπουργκερ καθώς και οι ταξιδιώτες
φρέσκια τροφή λαχταριστή βρίσκουν εδώ και αιώνες
κι έπειτα στα καφέ της γειτονιάς χαζολογούν και χαίρουν
ούτε εκεί πήγα γιατί έφυγα το Σαββάτο.
Θάρθει καιρός όμως και γω που θα ξαναγυρίσω
χωρίς συνέδρια και πάουερ πόιντ, να μένω και μέσα στην πόλη (γιατί το ξενοδοχείο ήτανε στου διόλου τη μάνα)
ν'αράξω και εγώ βρε αδερφέ και να το φχαριστηθώ.

Προσεχώς

Η γάτα τρέχει και δε φτάνει...ενδιάμεσα κάνει ωραία πράγματα όμως...για τα οποία δε προλαβαίνει να γράψει...αλλά θα γράψει, που θα πάει...Ιδού λοιπό για τι θα γράψει:

"Χειμώνας τον ιούνιο και σκέφτομαι τις ζεστές πλάκες σε κάποιο νησί, νωρίς τον πρωί όταν ξυπνάς με κείνο το γλυκό αεράκι"

"Ενα από τα καλύτερα εστιατόρια στο Παρίσι, Chez Casimiri το όνομα αυτού"


"Αυστηρή κριτική στα μακαρόν του Pierre Hermé και ένα γλυκός πειρασμός με όνομα Ispahan"


"Εξοχή γύρω από το Παρίσι 1: Essonne"


"Εξοχή γύρω από το Παρίσι 2: Chevreuse"


"Εξοχή γύρω από το Παρίσι 3: Canal de l'Ourcq et la Marne"


"48 ώρες στις Βρυξέλλες την μέρα των ευρωπαικών εκλογών"

Πολική αρκούδα στη Villette

Μετά την άκρως πετυχημένη μεταμφίεση ως πολική αρκούδα στη πλαζ, η βουνίσια γάτα οδεύει απόψε προς το πάρκο της Villette για να συναντήσει μια άλλη πολική αρκούδα. Villette Sonique και πάλι και περιέργως έχει ένα απίστευτο ήλιο! Στο πρόγραμμα για σήμερα:

• ERNA OMARSDOTTIR : Digging in the sand with only one hand
• EXTRA LIFE
• TUSSLE
• LIGHTNING BOLT
• DUCHESS SAYS

Χθες αναχώρησε και μια φίλη για 4 μήνες στο Βόρειο Πόλο για να συναντήσει πραγματικές πολικές αρκούδες μέσα από ένα ιστιοπλοικό. Είναι τρελοί αυτοί οι γάλλοι!

http://jeannelacland.unblog.fr/



UPDATE: TUSSLE, pas mal du tout. Τουτέστιν πολλοί καλοί. Μη με ρωτήσετε τι μουσική παίζουν όμως. Ιδανική για γρασίδι και ήλιο. DUCHESS SAYS, ολίγον θορυβος, αλλά ωραίος θόρυβος, δεν κάνει για γρασίδι και ήλιο αλλά σίγουρα κάνει για αίθουσα.

ότι αγαπάω εγώ παχαίνει

"Ότι αγαπάω εγώ παχαίνει "

Όποια και να 'σαι, ό,τι και να 'σαι,
κάνε μου απόψε μουσακά.
Δεν σου ζητάω πολύ να ψήσεις
λίγα ζητώ: δύο ταψιά.

Αν είν' η υγεία μου σακατεμένη,
φταίει το πάχος κι όχι εσύ.
Ό,τι αγαπάω εγώ παχαίνει
κι όσο κι αν φάω, δεν μου αρκεί.

Όσες μπριζόλες έχω γνωρίσει
έφυγαν δίχως να ''πούνε κιχ'',
κι όμως δεν έχω καμιά μασήσει
με δυο μπουκιές τις έχω καταπιεί.

Αν η κοιλιά μου, είναι πρησμένη
φταίει ο χοίρος, και το κρασί.
Ό,τι αγαπάω εγώ παχαίνει
θέλω να φάω κι ένα αρνί.

Όποια και να 'σαι, κόκορα φτιάξε,
δυο μπούτια δωσ' μου τρυφερά,
λίγο η πείνα να ξαλαφρώσει,
κι ύστερα πιάσε κι έναν χαλβά.

Αν είν' η μούρη μου σοροπιασμένη,
δε φταίει η τούρτα με σαντιγί.
Ο μπακλαβάς σου που με τρελαίνει
και για επιδόρπιο, ραβανί.

Week-end στη Νορμανδία

Η Κυανή ακτή έπεφτε λίγο μακριά. Ετσι καταμεσής του Μαίου, πήραμε τα πουλόβερ μας, πήραμε τα χοντρά παντελόνια, πήραμε και για τα μάτια του κόσμου τις σαγιονάρες και κατευθυνθήκαμε ως καλοί Παριζιάνοι για σαββατοκύριακό στις κοντινές παραλίες ή για την ακρίβεια κάπου λίγο πιο κοντά από το Βόρειο Πόλο.

Δεν ακολουθήσαμε το ρεύμα, και έτσι δε φύγαμε Παρασκευή αλλά σάββατο μεσημέρι και έτσι δεν πετύχαμε κανέναν στο διάβα μας. Γυρίσαμε όμως Κυριακή βράδυ χωρίς όμως όλο το μπουλούκι που φρόντισε να γυρίσει νωρίς και να μην ψάχνει βενζινάδικο (σπάνιο είδος) σε ένα Παρίσι που κοιμάται.

Είναι σίγουρο ότι επιβίωσαμε από τη Νορμανδία. Οι αγελάδες δεν μας επιτέθηκαν, έιχε ήλιο και οι κατακτητές είχαν πάει διακοπές. Αλλωστε ήταν το τριήμερο της λήξης του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Η αλήθεια είναι ότι δε μπορούσες εύκολα να καταλάβεις τι εποχή είναι...

Η ιδέα να βουτήξουμε στα παγωμένα νερά της Μαγχης απορρίφτηκε γρήγορα προφανώς προφανώς. Μείναμε απλά στο να χαζεύουμε το απέραντο γαλάζιο. Για την ακρίβεια το απέραντο χακί.

Κάποιες παραλίες ήταν για γυμνιστές. Σε αυτές πρέπει να είσαι υποχρεωτικά γυμνός. Τώρα το πως κάθεσαι γυμνός στους 5 βαθμούς Κελσίου είναι άλλη ιστορία.

Το ανέκδοτο με τις καμήλες και τη Λάρισα το ξέρετε; Κυκλοφορεί και στη Γαλλία ολίγον τροποποιημένο.

Πριν φύγουμε από το Παρίσι συμβουλευτήκαμε όπως όλοι οι σωστοί γάλλοι τον Καιρό. Ηταν όπως φαίνεται στην αριστερή φωτό. Κι όμως το όνειρο έγινε πραγματικότητα και ίσχυσε η εικόνα Νο2!!!

Απορρίψαμε την ιδέα του κάμπινγκ παρότι ανήκει κατά τα φαινόμενα στα τοπικά έθιμα, λόγω κρύου. Απορρίψαμε επίσης τις βίλλες στην παραλία της Cabourg γιατί αφενός δεν είχαμε το κατάλληλο ένδυμα και αφετέρου ήταν χαμηλή σαιζόν και κανείς δε θα μας έβλεπε όταν θα ανοίγαμε τα παραθυρά μας ως κοντέσσες για να χαζέψουμε την περαντάζαδα.

Αρκεστήκαμε σε chambre d' hotes, στο ξακουστό Ouistreham. (Το οποίο μόνο ο Νταβίντ γνώριζε). Αφού φάγαμε στο Le Channel (το κανάλι κοινώς) το οποίο και συνιστούμε ανεπιφύλακτα, είχαμε τις εξής δύο και μόνο επιλογές για τη συνέχεια της βραδιάς: Ντισκοτέκ του Καζίνο μαζί με εικοσάχρονα, Καζίνο σκέτο. Επιλέξαμε το δεύτερο και χάσαμε τα λεφτά μας παρέα με τους κτηνοτρόφους της περιοχής καθώς και μερικούς κατοίκους της Απω Ανατολής που έρχονται στη Νορμανδία μόνο και μόνο για να παίξουν στα καζίνο. (Να σημειώσουμε εδώ ότι τα πλησιέστερα καζίνο στο Παρίσι είναι αυτά της Νορμανδίας. Το ίδιο το Παρίσι δεν έχει Καζίνο).

Η Νορμανδία έχει πολλά ξακουστά εδέσματα τα οποία έχουν και πολύ ομορφή όψη. Δυστυχώς δε καταφέραμε να δοκιμάσουμε πολλά από αυτά.

Οταν βρήκαμε όμως τη μοναδική παραλία με βότσαλο, ώστε να είμαστε σίγοουροι ότι δε θα καθήσουμε αναπαυτικά...

...Απολάυσαμε εκπληκτικές rillettes au calvados. Τουτέστιν τρίμματα χοιρινού κρέατος σε ένα απόσταγμα από μήλο.

Το βράδυ θέλαμε να κάνουμε μπάρμπεκιου όπως οι ιθαγενείς εκεί πέρα αλλά ο ουρανός είχε αρχίσει ήδη να σκοτεινιάζει. Αρκεστήκαμε σε μια Auberge λίγο έξω από την Houlgate.

Σκρώξαμε την πόρτα και βρεθήκαμε στα γαλλικά ΚΑΠΗ όπου η πατρόνα δεν άφησε στη γάτα τον πρέποντα χρόνο για να διαλέξει το μενού της, πράγμα που η γάτα το έφερε βαρέως για αρκετές μέρες μετά. Το υπολοιπο της εκδρομής πέρασε καταρχήν καταμετρώντας τα τανκς. Καθε χωριό και ένα τανκ. Η "αποβαση" κατάτα φαινόμενα υπήρξε το μέγιστο γεγονός στην περιοχή.

Καναμε και μια σιέστα στην υπέροχη παραλία της Omaha, χωρίς όμως να επισκεφτούμε το περίφημο νεκροταφείο. Η απόπειρα να μιλήσουμε σε γνήσιες ντόπιες αγελάδες και κυρίως να τις φωτογραφίσουμε δίπλα σε ανθισμένες μηλιές, απέτυχε δυστυχώς.

Επιστρέφοντας από Νορμανδικές ακτές, παρέα με δύο γάλλους και μία ελληνίδα και έχοντας περάσει 48 ώρες κοροιδέυοντας -καλοπροαίρετα πάντα- τη γαλλική κοσμοθεωρία έπεσα πάνω σε μια εταιρεία που φτιάχνει μπλουζάκια και διάφορα άλλα τινά που μοιάζουν πολύ με τα Kukuxumusu και τα οποία περιγράφουν τα δράματα της Νορμανδίας. Ο καιρός καταρχήν , τα βρωμερά τοπικά εδέσματα, τη διαμάχη για το Mont Saint Michel, τον παροξυσμό με την απόβαση...Οπως καταλάβαμε μετά από αυτό το υπέροχο διήμερο:
Νορμανδία= βροχή + αγελάδες + καμεμπερ +απόβαση + καζίνο+άγγλοι/αμερικάνοι/καναδοί+καλβαντός+παγωμένες παραλίες.

Πέραν της πλάκας, η παραλιακή Basse Nromandie είναι πάρα πολύ όμορφη αν και οι φήμες λένε ότι οι ενδοχώρα είναι ακόμα πιο όμορφη. Είναι και οι αγελάδες εκεί, και τα βουτυρα και τα τυριά.....

Motorosycho Special Horror

Καιρό είχαμε να πάμε προς το Glaz'art. Πέρα από το γεγονός ότι μαζέυει από τον πιο συμπαθητικό και "φυσιολογικό" κόσμο στο Παρίσι, είναι και πολυ όμορφο μέρος. Οπου γίνονται συχνά συναυλίες, προβολές, μεσημεριανά brunch και διάφορα άλλα ωραία. Εχει και σούπερ αυλή για το καλοκαίρι αλλά και για το χειμώνα και τα ti-punch είναι συμπαθέστατα. Βρίσκεται στην Porte de la Villette, ανάμεσα στο περιφερειακό δρόμο και το πάρκο της Villette, σε ένα μέρος όπου δε χαίρεσαι και πολύ να κυκλοφορείς μόνος μέσα στη νύχτα, ιδιαίτερα όταν οι συναυλίες ξεκινάνε τα μεσάνυχτα και έχουν στον τίτλο τη λέξη Horror.
Αφορμή για αυτή την εξόρμηση το Motorosycho special horror της περασμένης παρασκευής με προβολή τη Νυχτα των Ζωντανών Νεκρών, διάφορες ταινίες μικρού μήκους, συναυλία από τους κυρίους The Cavaliers, κάτι Pinups (ε καλα, αυτές για κλάματα ήταν αλλά είχαν πλάκα) , djs, δωρεάν μακιγιάζ και πολλά άλλα. Οι κύριοι The Cavaliers, pas mal du tout αν και δεν ειδικευόμαστε στο garage surf.

Οπου "φυσιολογικός" κόσμος, μάλλον τείνει σε αποβράσματα της κοινωνίας, που η γάτα συμπαθεί ιδιαιτέρως, πως να το πουμε..Ας το πούμε ρόκ φιγούρες

THe Cavaliers http://www.myspace.com/calaverascaballeros
Glazart: 7/15. Av. porte de la villette – Paris 19
www.myspace.com/glazart

Παρίσι-Τήνος

και ξαφνικά έσκασε ο ήλιος στο Παρίσι. Στα καλά καθούμενα, χωρίς μια προειδοποίηση χωρίς τίποτα. Δε τολμώ να κοιτάξω έξω από το παράθυρο. Είναι σίγουρο ότι τα καφέ είναι γεμάτα και οι Παριζιάνοι λίαζονται.

και δε ξέρω πως μου ήρθε ξαφνικά, αλλά θέλω να πάω στην Τήνο.

Τώρα που είναι άνοιξη, όπως πριν περίπου δέκα χρόνια που είχα πάει για καθαρή Δευτέρα. θέλω να μέινω στον πύργο και το πρωί να πιω τον πρώτο καφέ μου στην πλατεία του χωριού μαζί με ένα γαλακτομπούρεκο. Και μετά να κάνω βόλτα στα σοκάκια του χωριού.

και μετά θέλω να πάω προς τα Ιστέρνια, να κατέβω τα άπειρα σκαλάκια μέχρι τη παραλία και να τα ξανανέβω.

και μετά να πάρω τον ορεινό δρόμο και να σταματήσω να χαζέψω τους βράχους στο Βώλακα και να φάω λούζες, λουκάνικα, πηχτή, πιτσούνια, κουνέλι στιφάδο, ντόπια πεντανόστιμα κρέατα, φρουτάλια, ρεβιθοκεφτέδες, μαραθοκεφτέδες, σαλιγκάρια τηγανητά, νιτράδα με σύγλινο...

το απόγευμα θέλω να βρεθώ στον Πάνορμο για τη δύση και να βλέω τον ήλιο να πέφτει πίσω από το βουνό. Μετά θα φάω (και πάλι) ψαράκια στις ταβέρνες στο λιμανάκι...Και για να τα χωνέψω όλα αυτά θα ανέβω στον Πύργο μετα ποδια....

και όταν ξυπνήσω την επομένη, μετά τον καφέ στην πλατεία του Πύργου, θα ανακαλύψω όλα τα άλλα μέρη της Τήνου που δε γνωρίζω.