Ξεκίνησα αυτό το μπλογκ, πιο πολύ για να επικοινωνώ με τους φίλους μου και να ανταλλάσσουμε ιδέες. Πράγματα που είδαμε και μας άρεσαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα που έχουμε σκορπίσει. Είναι αυτοί που εμφανίζονται δεξιά όμως ελάχιστοι έχουν γράψει. Η ιδέα δε προχώρησε, έτσι έμεινε μόνη η περσόνα της γάτας να βλέπει και να γράφει. Ήθελα το μπλογκ να έχει συγκεκριμένη θεματική, να μη γράφω περί ανέμων και υδάτων, ούτε τα προσωπικά μου ούτε πολιτικές κοινωνιολογικές σκέψεις παρότι πιστεύω ότι όλα είναι πολιτική. Σταμάτησα να γράφω όταν αυτά που έβλεπα έγιναν πολλά. Δεν υπήρχε ο χρόνος, ίσως ούτε η όρεξη. Σταμάτησα επίσης γιατί κάτι με έσπρωχνε να σχολιάσω την επικαιρότητα, την ελληνική παρότι ζω στο Παρίσι. Τα τελευταία δύο χρόνια διαβάζω υπέροχα κείμενα στο διαδίκτυο. Οι συγγραφείς τους εμφανίζονται δεξιά, ανακάλυψα όμως και άλλους στο δρόμο. Δεν αφήνω σχόλια, όπως δε συμμετέχω και στο τουίτερ που επίσης παρακολουθώ. Γιατί; Απλά μάλλον δε μου ταιριάζει. Μου φαίνεται και περίεργο. Θα επανέρθω σε αυτό το θέμα εν καιρώ.
Ενδιάμεσα άρχισα ένα άλλο μπλογκ, στα γαλλικά αυτή τη φορά. Και αυτό στη μέση έμεινε. Αλλαγή πλεύσης παρόλαυτά στο παρόν μπλογκ. Η βουνίσια γάτα θα μπει στο περιθώριο και λέω σιγά σιγά να ανεβάσω τα κείμενα που ήταν στο συρτάρι. Το ξανασκέφτομαι ξανακατεβαίνοντας την Ιπποκράτους μερικές μέρες μετά, έχοντας γνωρίσει κάποιους από αυτούς που «παρακολουθώ». Το ξανασκέφτομαι ακόμα πιο σοβαρά στο ίδιο αεροπλάνο που παίρνω πέντε φορές το χρόνο επί εννιά χρόνια.
Αν άλλαζα όνομα στο μπλογκ, θα έβαζα κάτι που θα παρέπεμπε σε αυτή τη διπλή ζωή ανάμεσα σε δύο χώρες και κυρίως ανάμεσα σε δύο πόλεις. Όμως και η βουνίσια γάτα κάτι από αυτό λέει. Μια γάτα σε μη οικείο περιβάλλον σε δύο σπίτια. Η για την ακρίβεια στο σπίτι της στο Παρίσι και στην πόλη της την Αθήνα.
Υγ: το γιατί η βουνίσια γάτα υπογράφει ως γουρούνα και αλλού εμφανίζεται ως yakoumaki είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία.
