(Διότι έχουμε ξαναγράψει εδώ και εδώ και εδώ. Τη γκρίνια τη γράψαμε στο τελευταίο ποστ και έχουμε πει ότι σε αυτό το μπλογκ αποφεύγουμε τη γκρίνια.)
Δύο νέες αφορμές: 1. Μια πρόσφατη βόλτα (αυτή περίπου που περιγράφεται παρακάτω) και 2. Μια σειρά φωτογραφιών από το 2000 (που χρησίμευσαν κάποτε σε μια διπλωματική εργασία στη σχολή Αρχιτεκτόνων)
(κλικ του ενλάρτζ: εγκαταλειμένα σπίτια, άδεια οικόπεδα...)Τόσα χρόνια κουκακιώτισα η βουνίσια γάτα, θεωρούσε ότι τα Πετράλωνα είναι "από πίσω". Συνεπώς κάθε φορά που πήγαινε προς τα εκεί, ένιωθε ότι με κάποιο τρόπο, γυρίζει την πλάτη στην πόλη. Ακόμα και τώρα νιώθει ότι δε βγαίνει στην Αθήνα όταν πάει προς τα εκεί. Ετσι οι μέρες που είναι στην Αθήνα χωρίζονται σε αυτές που είναι στην πόλη και σε αυτές που είναι στα Πετράλωνα. (Οπου πόλη: ο,τιδήποτε άλλο).
Τελευταία δε κάνει συχνά τη διαδρομή Κουκάκι Πετράλωνα μιας και ο καλύτερος φίλος γάτος μένει στην άλλη άκρη των Πετραλώνων. Ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν προτιμά το πήγαινε ή το έλα. Είναι ομως μια διαδρομή που μπορεί να κάνει με κλειστά μάτια και όπου αναγνωρίζει και τη τελευταία πέτρα (ετσι παρακολουθεί και κάθε νέο οικοδόμημα, κάθε νέο μπαρ/εστιατόριο που εμφανίζεται).
Γαληνού, δεξιά στην Αμυνάνδρου, αριστερά στη Φιλοπάππου. Ισως τον ωραιότερο δρόμο της Αθήνας. Εχουν μείνει ακόμα μερικές εγκαταλειμένες μονοκατοικίες και όλο σκέφτεται η γάτα ότι μια μέρα μπορεί μια από αυτές να γίνει δική της. Πάντα ρίχνει κλεφτές ματιές από τα παραθυρα ατυών που κατοικούνται και λέει ότι αν οι άνθρωποι που ζουν εκεί μέσα δεν είναι ευτυχισμένοι, τότε πολλά προβλήματα έχουν. Βγαίνοντας στο περιφερειακό, τα πράγματα ζορίζουν. Το πεζοδρόμιο τείνει στο 0, και τα αυτοκίνητα ανεβαίνουν με φόρα. Στη συστάδα δένδρων έξω από το θέατρο της Δώρας Στράτου, πάντα το ίδιο δίλημα: Προχωρούμε ευθεία με κίνδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα ή κάνουμε το κυκλο (ανηφόρα, κατηφόρα).
Λίγο πιο κάτω στο παρκάκι, δευτερο δίλημα. Μπαίνουμε στα Πετράλωνα ή συνεχίζουμε στο περιφερειακό;
Περίπτωση 1. το παρκάκι γύρω γύρω, πλατεία Μερκούρη, αρίστερά και μετά Τρώων, αριστερά στις Πλειάδες και δεξιά στη Δημοφώντος. Οπου παρεπιπτόντως εδώ και κάποιο καιρό έχει ανοίξει το συμπαθέστατο Κλουβί. Από εκεί και πέρα και στη δεξιά πλευρά του δρόμου, ένα συνεχής μαντρότοιχος ο οποίος φέρει τα πιο ευφάνταστα συνθήματα. Μερικά από αυτά τα φωτογράφισε ο κύριος (;) από εδώ(δε κλέβουμε φωτογραφίες και εδώ) αλλά τα καλύτερα θα τα φωτογραφίσει η γάτα στην επόμενη κάθοδο.
Περίπτωση 2. Συνεχίζουμε στο περιφερειακό, περνάμε την εργατική πολυκατοικία, συναντάμε μερικά τροχόσπιτα (το ένα έχει και ένα άλογο), καμιά δεκαριά σκυλιά και κάπου στο επόμενο παρκάκι κάνουμε αριστερα...Και πάντα χανόμαστε. Καπως ανεβοκατεβαίνει ο δρόμος εκεί στα προσφυγικα (ή πέτρινα) της Φρειδερίκης, κάτι περίεργο συμβαίνει και δεν υπάρχει φορά που η γάτα να μην έχει κάνει 2-3 κύκλους μέχρι να καταφέρει να βρεθεί στο σωστό σημείο στη Δημοφώντος.
Οπου εκει στο τέλος της Δημοφώντος άνοιξε ένα καινούργιο μπαρ. Δε γνωρίζω πως το λένε αλλά τα παιδιά που το έχουν είναι συμπαθέστατα, η μουσική πολύ καλή, τα ποτα καλά και φθηνά. Και μακάρι να έχουν κόσμο.
Στη τελευταία βόλτα προς τα εκεί, ανακαλύψαμε ότι το Ασχημόπαπο είναι ακόμα στη θέση του. Τα τυροπιτάκια εξαιρετικά, μόνο που χρωματίστηκαν οι καρέκλες. Εκεί στη θέση του από το 1968, τουτέστιν πριν τη γέννηση της γάτας...αλλα σίγουρα έχει μουσουλήσει και εκεί μέσα.Που αλλού πήγαμε πρόσφατα κατά εκεί; Στον Κρητικό στην οδό κοίλης. Οπου το φρυγαδέλι (συκωτάκι τυλιγμένο σε μπόλια) εξακολουθεί να είναι κορυφαίο, το ίδιο και οι χιχλιοί και τα σκαλτσουνάκια. Για τη ρακή δε χρειάζονται σχόλια.
Στο διπλανό τραπέζει δύο κύριοι προχωρημένης ηλικίας αναπολούν τα νιάτα τους. Και ο Κρητικός τους κερνάει ακόμα μια ρακή. Πριν 7 χρόνια που πήγαινα εκεί συχνά νομίζω ότι κάθονταν στο ίδιο τραπέζι.Ειναι νύχτα συνηθως όταν η γάτα φέυγει από τα Πετράλωνα. Και τότε δεν έχει σημασία από περνάει. Οσες φορές όμως έχει τύχει και έχει φύγει πρωι, κάπου στη στροφή της Δώρας Στράτου, φαίνεται η Ακρόπολη...και η μπροστά πλευρά της πόλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου