Εντάξει, δεν ήταν Κυριακή, ήταν Τρίτη, αλλά τι σημασία έχει;
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι έννοιες του flâneur και της dérive ανακαλύφθηκαν στο Παρίσι. Σίγουρα κάπως έχουν μεταφραστεί και ως γάτα που υποτίθεται ότι κάνει αστικές σπουδές θα έπρεπε να γνωρίζω αλλά δε δε γράφουμε επιστημονικό κείμενο εδώ. Σε αυτή τη πόλη, για αλλού ξεκινάς και αλλού βρίσκεσαι. Αρκεί μόνο να πείσεις τον εαυτό σου να βγεί από το σπίτι, πράγμα δύσκολο τους χειμερινούς μήνες. Εχω επίσης της απορία αν έρχεται κάποια στιγμή που παύεις να κάνεις τον τουρίστα (στα 7 χρόνια δεν έχει συμβεί ακόμα) , που πάυεις να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο περνώντας από τους ίδιους δρόμους, που παύεις να απλά να περπατάς άνευ λόγου και αιτίας...Μάλλον όχι...Και ας έχουν αλλάξει πολλά από τότε που ζούσε ο Μπωντλαίρ.
Νέο μπιστρό καταγράφεται στη λίστα "εδώ πρέπει να πάω τον επόμενο επισκέπτη". Το όνομα αυτού Le Repaire de Cartouche. Η rue Amelot, όπου και βρίσκεται το μπιστρό βρίσκεται ακριβώς έξω από εκεί που ήταν τα τείχη του Παρισιού κατά το 1400 (μπορεί και αργότερα, το έχω διδάξει αυτό το μάθημα αλλά πάντα τα μπερδεύω). Με αποτέλεσμα να είναι πείπου ένα όροφο κάτω από τα Grands Boulevards. Και κατά συνέπεια το μπιστρό να είναι σε 2 επίπεδα. Το κάτω είναι εστιατόριο, το πάνω είναι μπιστρό. Με 15 ευρουδάκια, τρως μία υπέροχη τερίν ελαφιού (τι να κάνουμε; ελάφι είχε), μια ανεπανάληπτη σουκρούτ (με αληθινό κρεατάκ) και ένα μπαμπα (ο ρουμ, ο αυθεντικός). Και ταυτόχρονα επιλύεις διάφορα υπαρξιακά....
Ακολουθεί βόλτα το Μαραί, με σκοπό το La Maison Européenne de la Photographie, η οποία κανονικά είναι ανοιχτή τις τρίτες αλλά σήμερα αποφάσισε να είναι κλειστή....Κανένα πρόβλημα, εκθεσούλες να φάνε και οι κότες.
Γραμμή μετρό 1 για Jeu de Paume, πάντα κάποια καλή έκθεση φωτογραφίας έχει εκεί. André Kertész το όνομα αυτού. Γεννηθείς στη Βουδαπέστη, έζησε στο Παρίσι, πέθανε στη Νέα Υόρκη. Και όλα αυτα καθόλη τη διάρκει του 20ου αιώνα. Ετσι ανακαλύπτουμε σχεδόν την ίδια ιστορία της φωτογραφίας, αλλά και τρεις τουλάχιστον χώρες. Το πέρασμα από τις μικροσκοπικές φωτογραφίες, στις καρτ ποστάλ, στους πειραματισμούς (distorsion το λέει αυτός) και τελικά στις πολαρόιντ.
Το Jeu de Paume είναι στις Tuileries (Κεραμεικός ελληνιστί). Ψιλοβρέχει, φυσάει αλλά μια βόλτα ανάμεσα στα γυμνά δένδρα με φόντο το Λούβρο. Κάθε φορά που η γάτα κάνει αυτή τη βόλτα, έχει την αίσθηση ότι κάνει το πιο τουριστικό πράγμα στο κόσμο. Κι ομώς, είναι η βόλτα που χιλιάδες παριζιάνοι την κάνουν ξανά και ξανά. Να βγούμε από τον κήπο; Rue Saint Honoré, gourmet καταστήματα (αλλά όλα gourmet είναι εδώ), δίπλα σε υψηλή ραπτική και παμπάλαια καφενεία...Κάνει κρύο ομως και έχουν περάσει ήδη 6 ώρες. Επιστροφή στα υψίπεδα της Belleville.
Νέο μπιστρό καταγράφεται στη λίστα "εδώ πρέπει να πάω τον επόμενο επισκέπτη". Το όνομα αυτού Le Repaire de Cartouche. Η rue Amelot, όπου και βρίσκεται το μπιστρό βρίσκεται ακριβώς έξω από εκεί που ήταν τα τείχη του Παρισιού κατά το 1400 (μπορεί και αργότερα, το έχω διδάξει αυτό το μάθημα αλλά πάντα τα μπερδεύω). Με αποτέλεσμα να είναι πείπου ένα όροφο κάτω από τα Grands Boulevards. Και κατά συνέπεια το μπιστρό να είναι σε 2 επίπεδα. Το κάτω είναι εστιατόριο, το πάνω είναι μπιστρό. Με 15 ευρουδάκια, τρως μία υπέροχη τερίν ελαφιού (τι να κάνουμε; ελάφι είχε), μια ανεπανάληπτη σουκρούτ (με αληθινό κρεατάκ) και ένα μπαμπα (ο ρουμ, ο αυθεντικός). Και ταυτόχρονα επιλύεις διάφορα υπαρξιακά....
Ακολουθεί βόλτα το Μαραί, με σκοπό το La Maison Européenne de la Photographie, η οποία κανονικά είναι ανοιχτή τις τρίτες αλλά σήμερα αποφάσισε να είναι κλειστή....Κανένα πρόβλημα, εκθεσούλες να φάνε και οι κότες.
Γραμμή μετρό 1 για Jeu de Paume, πάντα κάποια καλή έκθεση φωτογραφίας έχει εκεί. André Kertész το όνομα αυτού. Γεννηθείς στη Βουδαπέστη, έζησε στο Παρίσι, πέθανε στη Νέα Υόρκη. Και όλα αυτα καθόλη τη διάρκει του 20ου αιώνα. Ετσι ανακαλύπτουμε σχεδόν την ίδια ιστορία της φωτογραφίας, αλλά και τρεις τουλάχιστον χώρες. Το πέρασμα από τις μικροσκοπικές φωτογραφίες, στις καρτ ποστάλ, στους πειραματισμούς (distorsion το λέει αυτός) και τελικά στις πολαρόιντ.
Το Jeu de Paume είναι στις Tuileries (Κεραμεικός ελληνιστί). Ψιλοβρέχει, φυσάει αλλά μια βόλτα ανάμεσα στα γυμνά δένδρα με φόντο το Λούβρο. Κάθε φορά που η γάτα κάνει αυτή τη βόλτα, έχει την αίσθηση ότι κάνει το πιο τουριστικό πράγμα στο κόσμο. Κι ομώς, είναι η βόλτα που χιλιάδες παριζιάνοι την κάνουν ξανά και ξανά. Να βγούμε από τον κήπο; Rue Saint Honoré, gourmet καταστήματα (αλλά όλα gourmet είναι εδώ), δίπλα σε υψηλή ραπτική και παμπάλαια καφενεία...Κάνει κρύο ομως και έχουν περάσει ήδη 6 ώρες. Επιστροφή στα υψίπεδα της Belleville.
2 σχόλια:
Επειδή αναρωτιέσαι αν έρχεται ποτέ η στιγμή που παύεις να κάνεις τον τουρίστα στο Παρίσι, μπορώ να σε βεβαιώσω ότι έρχεται στα 8 χρόνια... και ου γαρ έρχεται μόνον
λδ
οκ, να το θέσω σωστότερα "η στιγμή που παύεις να θέλεις να κάνεις τον τουρίστα" άλλο το θέλω και άλλο το μπορώ
Δημοσίευση σχολίου