Εξω από τη Μασσαλία

Ο κεντρικός ήρωας των "ρομάν νουάρ" (κατά το φιλμ νουάρ) του Ζαν Κλωντ Ιζό, όταν δε βρίσκεται μπεγλέμενος σε απίστευτες αστυνομικές περιπέτειες που διαδραματίζονται στις φτωχογειτονιές της Μασσαλίας, όταν δε μας παρουσιάζει την πόλη αυτή μέσα από τις μουσικές που ακουεί (κατά πλείστον τζαζ), όταν δεν χάνεται ανάμεσα στον έρωτα και τη φιλία, τον καπνό και τον ποτό, αναπολεί τα νεανικά του χρόνια όταν αποδρούσε στο μικρό ψαροχωρι Goudes. Εκεί ξαναγυρίζει όταν θα χρειάζεται να σκεφτεί, να καθαρίσει το μυαλό του.

Την πρώτη φορά που έφτασα εκεί, και μη γνωρίζοντας τα μυθιστορήματα του Ιζό, δε μπορούσε να καταλάβω γιατί αυτο το μισό χωριό είναι τόσο γνωστό. Μάλλον αυτό το imaginaire έχει μεγάλη δύναμη. Οι Goudes είναι ο τελευταίος οικισμός του δήμου της Μασσαλίας. Κάτι σαν να πηγαίνεις στη Βουλιαγμένη, μόνο που οι Goudes είναι όντως ψαροχώρι, ο ιστός της πόλης δε φτάνει μέχρι εκεί και οι συνοικίες πριν από αυτό δεν είναι τα πολυτελή νότια προάστια της Αθήνας. Κάθε άλλο, είναι οι εγατικές συνοικίες της πόλης.

Για μια ελληνίδα γάτα, όσο και αν χαίρεται που βλέπει τη μεσόγειο, ήταν αρχικά πολύ δύσκολο να καταλάβει τη μαγεία αυτού του τόπου όπου έχει μια μόνο παραλιίτσα, βράχια από τα οποία δεινοπαθείς για να μπεις στο νερό και δεν υπάρχει ένα ταβερνάκι. Κι όμως....Φεύγοντας ανατολικά από το χωριό μπαίνεις σε μια προστευμένη ζώνη με τη θάλασσα στα δεξιά και εντυπωσιακά βράχια στα αριστερά. Οχι, δε φτάνεις στη παραλία με αυτοκίνητο...Πρέπει να περπατήσεις πολύ και αυτό είναι καλό. Οχι, δεν έχει μπητςμπαρ κάθε 100 μέτρα, και αυτό καλό είναι. Και τι κάνεις; περπατάς, διαβάζεις, πίνεις ένα παστίς το απογευματάκι, και βλέπεις τα καράβια να φεύγουν για τη Βόρεια Αφρική. Και σου μπαίνει η ιδέα να κάνεις το γύρο της Μεσογείου με ένα από αυτα...Και επειδή δε μπορείς βρίσκεις τον εαυτό σου να ακολουθεί γαλλικές συνήθειες: ποτηράκι κρασί και ζαμπονάκι δίπλα στη θάλασσα, σκαρφαλώματα, ολίγην pétanque και καφέ εσπρέσο δίπλα το κύμα (πότε δε κατάλαβα πως πίνουν ζεστο καφέ καλοκαιριάτικα)....