Οσο υπάρχει το κρύο

Στην αρχή χαίρεσαι. Μετά αρχίζεις να νυστάζεις ακατάπαυστα. Μετά για κάποιο λόγο διψάς όλη την ώρα. Φτάνει κάποια στιγμή που λες "κάτι δε πάει καλά" και ο φαρμακοποιός σου συστήνει συμπλήρωμα σε βιταμίνη D. Λίγο αργότερα ξεχνάς με τι μοιάζει ένας αστράγαλος, ένας αγκώνας, ένα γόνατο....για να μη μιλήσουμε για κοιλιές. Και φτάνει η ώρα που έχεις ξεχάσει παντελώς την αίσθηση της ζέστης. Δε ξέρεις πια πως είναι να ιδρώνεις, πως είναι να σου καίει ο ήλιος το κορμί. Θυμάσαι ότι υπάρχει αυτή η αίσθηση αλλά δε ανγοείς πλέον πως είναι. [Τα συμπτώματα αυτά (και πολλά άλλα) αρχίζουν να εμφανίζονται σταδιακά μετά την πάροδο μερικών χρόνων στη πόλη του φωτός.]

Αν όλα αυτα συμβούν κατά Απρίλη μεριά, έχει μερικές ελπίδες. (απλά όταν βάλεις φούστα και δεις τη γάμπα σου, νομίζεις ότι αυτά τα άσπρα πόδια ανήκουν σε κάποιον άλλο). Αν πάλι όλα αυτά συμβούν κατά Γενάρη μεριά, τότε την έχεις πατήσει άσχημα...και καταλήγεις να σκέφτεσαι πως θα ήταν αν πασάλειβες το σώμα σου με λίπος φώκιας, σκέφτεσαι σοβαρά να πέσεις σε χειμερία νάρκη για μερικούς μήνες ή απλά ψάχνεις να βρεις ένα τρόπο να βρεθείς στο Νότο (η γάτα πάει αύριο στις Κάννες)

Πέρυσι τον ιούνιο(!!!) σε ένα πάρτυ στο Παρίσι κάποιοι γάλλοι και κάποιες ελληνίδες συζητούν για τον καιρό. Και συζητούν και για το κρύο. Το γεγόνός ότι εδώ συζητάμε καθημερινώς για το καιρό, έχει δύο εξηγήσεις. Αφενός είναι έυκολο θέμα για να ανοίξεις κουβέντα. Αφετέρου, και κυρίως, είναι γιατί ποτέ δε ξέρες τι θα σου ξημερώσει. Αν θυμάμαι τη μαμά μου κατά τον Απρίλη να ανεβάζει τα χειμωνιάτικα στο πατάρι και να βάζει ναφθαλίνη και κατά τον Οκτώβρη να εμφανίζει τα χαλιά, είναι δύο πολύ παλιές αναμνήσεις. Εδώ στα Παρίσια, δεν μας φτάνει που τα σπίτια είναι μισές μερίδες και κατά συνέπεια και οι ντουλάπες, πρέπει καλοκαιριάτικα τα χοντρά μάλινα να συμβιώνουν στην ίδια ντουλάπα με καλοκαιρινά φουστανάκια....Διότι όπως είπαμε δε ξέρεις τι θα σου ξημερώσει...Η καλύτερα, όπως είπε φίλη ελληνίδα, σε εκείνη την κουβέντα ένα ωραίο, κρύο βράδυ του ιουνίου "Ο χειμώνας στο Παρίσι έχει τέσσερις εποχές". Ατάκα που στιγμιαία εξόργισε τους φίλους γάλλους, μετα όμως σκέφτηκαν ότι μάλλον έχουμε δίκιο. Η ίδια φίλη, πριν μερικούς μήνες πήρε τη γαλλική υπηκοότητα. Προσπαθώντας να με πείσει να κάνω και εγώ τα χαρτιά μου, και αφού όλα τα λογικά και πολιτικά επιχειρήματα έχουν τελειώσει, συμπληρώνει "Από τότε που έγινα γαλλίδα, σταμάτησα να κρυώνω". Αν είναι έτσι, μαζεύω ό,τι χαρτιά χρειάζονται. Η αλήθεια είναι ότι χθες εμφανίστηκε με κοντή φούστα και έμοιαζε να μην υποφέρει ενώ η αφεντιά μου με μάλλινο καλσόν, παντελόνι, πουλόβερ για το σκι κτλ κτλ νόμιζε ότι από στιγμή σε στιγμή φτάνει το τέλος της.

Ταυτόχρονα, φίλη γαλλίδα κρατάει μια στήλη εδώ (πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα παρεπιπτόντως) με τον τίτλο "Οσο υπάρχει το κρύο. Μια αίσθηση που κινδυνεύει να εξαφανιστεί". Το επιχείρημα της είναι ότι το κρύο είναι η φυσιολογική κατάσταση και ανησυχεί μήπως με την αλλαγή του κλίματος φτάσει μια μέρα που δε θα κρυώνουμε πλέον.

Το ερώτημα "γιατί σε καποια στιγμή της ιστορίας ο "πολιτισμός" εγκατέλειψε την Μεσόγειο και έφυγε προς το Βορά", έχει προφανώς πολλές και λογικές απαντήσεις. Το ερώτημα "πως μπορεί να επιβιώσει στο Βορά κάποιος που έχει ζήσει πάνω από 25 χρόνια σε μεσογειακό κλίμα" δεν έχει απάντηση. Η μάλλον έχει: υποφέρωντας...Αλλά δε μπορούμε να τα έχουμε και όλα...





(το ανέκδοτο με τη πολική αρκούδα το ξέρει κανείς;)