Ιστορίες Πετραλώνων [1]

Ή ο Χάρης που έγινε Lucien…Μέχρι πριν μερικά χρόνια, οι μόνοι λόγοι για να βρεθεί κάποιος στα άνω Πετράλωνα ήταν είτε για να πάει στο Ζέφυρο, είτε επειδή ήταν κάτοικος της ευρύτερης περιοχής είτε γιατι ήξερε τα κρυμμένα κουτούκια. Το Ασχημόπαππο για παράδειγμα ( το οποίο από ό,τι έμαθα έκλεισε πρόσφατα) ή τα φιλετάκια στην Τριών Ιεραρχών. Πριν πολλά πολλά χρόνια, η γνωστή οδός Τρώων φιλοξενούσε μόνο το Ζέφυρο, τον Οικονόμου και το Χάρη. Ο Ζέφυρος που πιστά έπαιζε παλιές ταινίες, με τις σχεδόν κατεστραμμένες κόπιες του και το αγιάζι να κατεβαίνει από το λόφο, έγινε απ’ ό,τι είδα σήμερα…New star – art cinema. Ελπίζω μόνο να συνεχίσει να παίζει παλιές καλές ταινίες. Ο Οικονόμου έμεινε στη θέση του, με το πάντα γενναιόδωρο απλό και προσεγμένο φαγητό του…Και ο Χάρης έγινε Lucien…Ο Χάρης είχε μια μικρή ψησταριά με απίθανα σουβλάκια. Τρία τραπεζάκια στο μικρό (τότε) πεζοδρόμιο, και μερικά πάνω στο δρόμο ( κανείς δε περνούσε τότε από εκεί..). Η βουνίσια γάτα όταν ήταν γατόνι έπαιζε με τις άλλες γατούλες της περιοχής μαζεύοντας τα καπάκια από τις μπύρες και τα αναψυκτικά που η κυρία Χάρη πετούσε στο δρόμο. Μετά ο Χάρης αποφάσισε να ανοίξει κανονικό εστιατόριο στο απέναντι νεοκλασσικό…Δεν έπιασε όμως. Η τέχνη του Χάρη δεν ήταν της σάλας…Ήταν του πεζοδρομίου ( με την καλή έννοια)…Και μετά ήρθε ο Lucien…Λίγο πριν ήρθαν και οι Πλειάδες, λίγο μετά το Οινοθεραπευτήριο και σήμερα συνειδητοποίησα ότι έχουν ανοίξει πάνω από 10 καφέ-εστιατόρια! Για όλα αυτά θα πούμε σε επόμενο ποστ όμως. Ας μείνουμε προς το παρόν στον Lucien…

Όταν πρωτοάνοιξε ήταν φοβερή ανακάλυψη για την αιμοσταγή και γαλλοαναθρεμμένη γάτα. Συνεπέστατο περιποιημένο φαγητό σε απόλυτα λογικές τιμές, τον ίδιο τον κύριο Lucien να λέει ιστορίες και να ξινίζει όταν κάποιος ζητούσε καλοψημένο κρέας και να τσακώνεται με την κυρία του. Μετά το κρέας προσαρμόστηκε σε ελληνικό ψήσιμο…και εκεί έχασε λίγο την εκτίμηση της γάτας. Τώρα όμως έφυγε ο γραφικός Lucien και η –συμπαθέστατη κατά τα άλλα κυρία που κάνει χρέη σεφ, σου κάνει μάθημα για να σε πείσει ότι πρέπει το κρέας να είναι άψητο. Και όσο λάτρεις του αίματος και να είμαστε, δεν μας πολυαρέσει αυτό το αφυψηλού βλέμμα της κυρίας. Ούτε το γεγονός ότι έγινε της μοδός το μέρος. Παρόλαυτα, τον επισκεπτόμαστε τον κύριο Lucien γιατί εξακολουθεί να έχει ποιοτικό φαγητό σε λογικές τιμές ( αν και όχι τόσο νόστιμο όσο παλιά) και γιατί ο κόσμος που δουλεύει εκεί μέσα είναι ευγενέστατος και γιατί είναι ωραία να τρως στο μεγάλο τραπέζι παρέα με αγνώστους και γιατί τα πιάτα ημέρας είναι συνήθως πολύ πετυχημένα. Οκ, θα μπορούσε να έχει λίγο καλύτερη επιλογή στα κρασιά, αλλά αυτό συγχωρείται.

Η ιστορία των Πετραλώνων συνεχίζεται …

[Στις φωτό ο Οικονόμου το μεσημέρι, ο ανακαινισμένος Ζέφυρος και το Chez Lucien]