Κουκάκι άνευ φωτό (προς το παρόν)

Μόνο η φωλιά μας προς το παρόν...Γιατί αν δε παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει…Όταν η βουνίσια γάτα μεταφέρεται από το Παρίσι στην Αθήνα, πάντα της πέφτει λίγο βαριά η προσγείωση στην αθηναϊκή καθημερινότητα. Μια βραδιά όμως στην ταράτσα της αυθαίρετης ταβέρνας στο περιφερειακό του Φιλοπάππου και η γάτα χαίρεται που είναι πάλι σπίτι της. Το φαγητό δεν είναι εξαιρετικό, είναι όμως εξαιρετική η τοποθεσία, η καλή διάθεση των ιδιοκτητών (νομίζω ότι είναι καινούργιοι ή ξαναγύρισαν οι παλιοί) και σίγουρα είναι μια όαση στην Αθήνα μακριά από τα trendy νέα εστιατόρια και τις μεταμοντέρνες ταβέρνες. Δε μου άρεσε που έβγαλαν τα πολύχρωμα λαμπιόνια, αλλά τι να κάνουμε…Που είναι; Ε, εκεί στου Φιλοπάππου J. Η γάτα όμως είναι κουκακιώτισα. Και μπορεί να ξέρει πολύ καλά τις παλιές ταβέρνες των –ανερχόμενων- πετραλώνων, αλλά η καρδιά της είναι στο Κουκάκι. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο Άνω Κουκάκι ( όπως λένε οι ντόπιοι), δηλαδή προς την Ακρόπολη, σνομπάροντας το Κάτω Κουκάκι. Έτυχε όμως να μετακομίσει προς το δεύτερο πρόσφατα και είναι πεπεισμένη ότι έχει την τύχη να μένει στον αθηναϊκό παράδεισο. Λίγο πιο μακριά από την τουριστική Ακρόπολη ( παθαίνει και απανωτά εγκεφαλικά η γάτα όταν βλέπει το νέο μουσείο Ακρόπολης στη παλιά γειτονιά της), αλλά σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο, σε μια πραγματική γειτονιά με πολλά μαργαριτάρια ( κυρίως γαστρονομικά αλλά μπαρόβια), με το λόφο από πίσω, τους ήσυχους δρόμους με τις μονοκατοικίες και τις γάτες παντού και πολλά πολλά άλλα που σε κάνουν dépayser (καμία πρόταση για μετάφραση;) Στην πολύβουη Αθήνα. Πολύ υλικό για τα επόμενα ποστ ( όχι μόνο για το Κουκάκι αλλά όλη την περιοχή πέριξ του αγαπημένου και δεινοπαθούντος λόφου) με προτάσεις για βόλτα λίγο έξω από το κέντρο της πόλης αλλά πάντα μέσα στον δήμο Αθηναίων…Από την παρισολαγνεία θα περάσουμε στη φιλοπαππουλαγνεία…