Παρακολουθώ πρώτη φορά ένα γεγονός μέσα από το γαλλικό twitter. Και για την ακρίβεια το #toulouse. Είναι 11μμ και το 70% των τουήτς λένε ότι νυστάζουν, πρέπει να πάνε για ύπνο και άρα πρέπει να τελειώνει αυτή η ιστορία. «Έχουν δικαίωμα να κοιμηθούν». Αυτό το «έχω – ή δεν έχω – δικαίωμα», και όχι το «επιτρέπεται – ή όχι» αντανακλά όλη τη γαλλική φιλοσοφία ζωής και σχέσης με την κοινωνία. Αλλά αυτό είναι το θέμα της κουβέντας με φίλη το επόμενο πρωινό.
♦
Τον ξέρω πλέον αρκετά χρόνια, όχι όμως καλά. Βρεθήκαμε στην ίδια πόλη, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, περνάμε καλά όταν βρισκόμαστε όμως ποτέ δε καθίσαμε να μιλάμε με τις ώρες. Τον χαζεύω όταν την κοιτάει. Την αγαπάει και λάμπει και είναι η πιο ωραία εικόνα που έχω δει τον τελευταίο καιρό.
♦
Πέντε άνθρωποι σε ένα δωμάτιο. Οι τέσσερις κοιμούνται με ωτοασπίδες και μάσκα για τα μάτια (ενώ έτσι κι αλλιώς κάθε πρωί σηκωνόμαστε πολύ νωρίς και ταυτόχρονα). Η γράφουσα με τίποτα από αυτά. Μάταια προσπαθεί να τους πείσει να αφήσουν μια χαραμάδα στο παράθυρο να παίρνουν λίγο αέρα, μάταια και να αφήσουν μια χαραμάδα από το παντζούρι να μπαίνει λίγο φως. Άρα μάταιη και η προσπάθεια κάθε καλοκαίρι να τους πείσει να αποκοιμηθούν στην παραλία. Η ομορφότερη εικόνα που μπορείς να δεις μόλις ακριβώς ανοίξεις τα μάτια είναι η θάλασσα και ο ουρανός ταυτόχρονα, λέει.
♦
Και ξαφνικά ο καιρός ζεσταίνει. Για μερικές ώρες. Το χοντρό μπουφάν μπορεί να ίσως να μείνει σπίτι. Όμως οι γαλλίδες έχουν φορέσει σανδάλια και τιραντάκια. Φίλη ελληνίδα κυκλοφορεί παραταύτα με με πουπουλένιο πανωφόρι και πουλόβερ με γυριστό γιακά. Αυτή η άνοιξη δε θα κρατήσει και πολύ άλλωστε.
♦
Για άλλη μια φορά το Μπομπούρ κάνει το θαύμα του. “Danser sa vie” και παρά το γεγονός ότι η άνοιξη έρχεται και φεύγει, λες είμαι τυχερός που ζω σε αυτή την πόλη.
♦
Γνωστός γράφει σε μαιλ μια υπέροχη πρόταση. Μερικές φορές αρκεί μια όμορφη φράση για να έχεις καλή διάθεση ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο. Και ας είναι μακριά και ας μη σε γνωρίζει καλά.
♦
Ο κύριος Karol Pichler προτείνει ειδικό μαντηλάκι για βόλτες στην πόλη αλλά και για πορείες. Το Hérmès μετατρέπεται σε κουκούλα-μάσκα. Όλα αυτά σε μία έκθεση performance που έμεινε στην μέση αφενός γιατί η νομαρχία του Παρισιού έκρινε ότι δέκα μέρες δεν αρκούν για να δώσει άδεια για μια καλλιτεχνική παρέλαση στη γειτονιά και αφετέρου γιατί το άσπρο κρασί ρέει άφθονο ένα ανοιξιάτικο απόγευμα.
(όλα αυτά από τη MomoGalerie)
♦
Το προηγούμενο βράδυ, ιταλοί και πάλι προβάλλουν το «L'ultimo terrestre» και προσφέρουν καραμέλες, ποπκορν, marshmallows (τα οποία συνδυάζονται υπέροχα με τσιπς). Ο σκηνοθέτης, λέει, είναι γνωστός για τα κόμιξ του. Μάλιστα.
♦
Μένουν τρεις μήνεςγια εδώ. Λέω σε φίλο για το χειμερινό μου ησυχαστήριο στις γαλλικές Αλπεις. Όμως το πραγματικό ησυχαστήριο είναι εκεί που αποκοιμιέσαι εκεί ακριβώς που έπινες τη τελευταία ρακή και όταν ξανανοίγεις τα μάτια, βλέπεις τον ουρανό και τη θάλασσα ταυτόχρονα.
