Αγελάδες στον ήλιο - Mahabalipuram

Οι αγελάδες είναι θεωρητικά πολύ καλές φίλες της βουνίσιας γάτας. Χρόνια τώρα…Στην Ινδία όμως δυσκολεύτηκε να αποφασίσει αν οι ινδικές αγελάδες είναι και αυτές φίλες της. Διότι καλές και ωραίες αυτές οι άπειρες αγελάδες παντού αλλά άμα δε σου δίνουν και λίγο φιλετάκι, τι να τις κάνεις;

Ένας φίλος έλεγε ότι στα σύνορα οι αγελάδες σφάζονται για μια πράσινη κάρτα διαμονής στην Ινδία. Με το δίκιο τους: βολτάρουν όλη μέρα, τις ταΐζουν, τις λατρεύουν και ζουν μέχρι τα βαθειά γεράματα. Ε τρώνε και κανένα σκουπίδι, προκαλούν κανένα τροχαίο για να περνάει η ώρα…Αναρωτιέμαι αν βαριούνται. Μάλλον όχι. Όσο για το φιλετάκι, η εξήγηση που λέει ότι μη σκοτώνοντας τις αγελάδες, σε μια χώρα όπου ο λιμός δεν είναι καθόλου άγνωστη λέξη, εξασφαλίζουν γάλα για τα μικρά παιδιά, μου ακούγεται λογική. Το να πέφτεις πάνω σε μια αγελάδα την ώρα που βγαίνεις από το σπίτι σου βέβαια δεν είναι το πιο λογικό πράγμα, ούτε να βλέπεις δύο αγελάδες να λιάζονται στην μέση του δρόμου. Είναι και ογκώδη πλάσματα όπως και να το κάνουμε. Δεν ξέρω όμως τι είναι πιο περίεργο: Οι αγελάδες στις εισόδους των πολυκατοικιών ή οι αγελάδες στην πλαζ;

Στο Mamallapuram ή Mahabalipuram, μερικά χιλιόμετρα νοτίως του Chennai (Madras) οι αγελάδες ήταν προφανώς στους δρόμους, ήταν και στους αρχαιολογικούς χώρους τα πρωινά αλλά κατά το μεσημεράκι πήγαιναν για ηλιοθεραπεία. Παρόλο τους αρκετούς τουρίστες που φτάνουν στην περιοχή για να θαυμάσουν τους ναούς αλλά και τις παραλίες, η έννοια της πλαζ δεν είναι ακριβώς αυτή που ξέρουμε. Τη θέση της ξαπλώστρας παίρνουν τα βαρκάκια των ψαράδων και τη θέση των λουόμενων οι αγελάδες. Και αν μετά να στρώσεις την πετσέτα σου. Αλλωστε το μπάνιο στην θάλασσα είναι περισσότερο περπάτημα ανάμεσα στα κύματα και την ανακατωμένη καφέ θάλασσα, αλλά έχεις τη χαρά τουλάχιστον ότι μπήκες στον Ινδικό ωκεανό (παρέα με γυναίκες που μπαίνουν με τα σάρια στο νερό, καμιά αγελάδα που θέλησε να δροσιστεί και ενίοτε καμία κατσίκα).

Έξω από το χωριό βέβαια βρίσκει κανείς ρεζόρτς, περιποιημένα και σεμνά όμως με κανά δυο αιώρες στην παραλία, άντε και καμιά καρέκλα για να ξαποστάσουν οι βοσκοί που βγάζουν τις κατσίκες βόλτα στην παραλία. Προφανώς από πίσω υπάρχει και η πισινούλα και το εστιατόριο, προσεχτικά φτιαγμένα όμως και διακριτικά. Και μιας και ενίοτε προτείνουμε μέρη, αν ο δρόμος σας σας βγάλει προς τα εκεί, επιλέξτε το Ideal Beach Resort: θαυμάσιο περιβάλλον, ωραίο πρωινό, καλό εστιατόριο, φθηνό και περιποιημένο. Λίγο μακριά από το χωριό, αλλά για αυτό υπάρχουν τα rickshaws (για αυτά θα μιλήσουμε άλλη φορά).

Παραθαλάσσιο το μέρος και προφανώς έχει σούπερ φρέσκο ψάρι. Το όνομα των ψαριών άγνωστο, αλλά πολύ καλά μαγειρεμένα. Δοκιμάστε και το κάρυ- καλαμάρι καθώς και τις ψητές γαρίδες. Δεν είναι και πολλά τα παραθαλάσσια εστιατόρια, αλλά το Searock cafe το προτιμήσαμε καθότι πιο διακριτικό και απόμερο και είχε και εκπληκτικές πατάτες τηγανιτές (σπάνιο είδος στην Ινδία).

Δαγκώνουν λέει...

Μετά από σχεδόν δίμηνη απουσία η βουνίσια γάτα επιστρέφει για να πει ότι το ραντεβού με την τίγρη απέτυχα λόγω λάθους στρατηγικού σχεδιασμού. Μέχρι τελευταία στιγμή διαπραγματεύσεις γίνονταν για την επικείμενη συνάντηση κορυφής, λόγοι όμως ανωτέρας βίας μετέθεσενα το ραντεβού για κάποια άλλη στιγμή.
Τόπος συνάντησης είχε ορισθεί το πάρκο της Periyar. Οχι πάρκο δηλαδή αλλά αυτό που είθισται να ονομάζεται wildlife sanctuary. Οι βίσωνες εκεί ήταν, και οι ελέφαντες εκεί ήταν και κάτι ζαρκοειδή εκεί ήταν και αυτά. Γύρω από μια λίμνη στα ψηλά βουνά τοων Ghats στην Νότια Ινδία, δίπλα στις απέραντες φυτείες τσαγιού. Η γάτα επέλεξε να διανυκτερεύσει μέσα στο "πάρκο", ζήτησε δωμάτιο στο Lake Palace, ένα ξενοδοχείο που έφτιαξε κάποτε ένας μαχαραγιάς για να χαζεύει τις λίμνες και τις τίγρεις, αλλά απέτυχε και βρέθηκε σε ένα μικρότερο πάλι μέσα στο πάρκο. Και όταν πήγε να δει το δωμάτιο, ο αγαπητός ξενοδόχος της είπε να μην αφήνει ανοιχτά τα παράθυρα γιατι θα μπουν τα πιθήκια και θα την δαγκώσουν. Γέλασε η γάτα και έκλεισε συγκαταβατικά το παράθυρο. Και αφού γύρισε από τη βαρκάδα ( χωρίς να έχει συναντήσει τη φίλη τη τίγρη, είπε να μαζέψει λίγο τα πραγματα της. Ανοιξε το παράθυρο για να πάρει λίγο αέρα και αφοσιώθηκε στην αγαπημένη της εργασία: την τακτοποίηση. Τρία λεπτά μετά, χαμός πανικός πίσω της.

Ο αγαπητός πίθηκός είχε σχεδόν περάσει τα κάγκελα, τραβούσε την κουρτίνα και έδειχνε επιθετικά την οδοντοστοιχία του. "Ξου" έκανε η γάτα, τίποτα. Ο πιθηκος ήταν κρεμασμένος στο παράθυρο.

Η γάτα κούνησε το παράθυρο μπας και πτοειθεί το πιθήκι...Τίποτα. Παρότι φιλόζωη και παρότι πολυ θα ήθελε να πάρει το πιθήκι μαζί της στην Ελλάδα ανγκάστηκε να γίνει βίαιη. Εκλεισε το παράθυρο, το ξανανοιξε γρήγορα όμως γιατί δε μπορούσε να μείνει μακριά του. Τίποτα δεν είχε να του δώσει. Εδωσε λοιπόν ένα φακελάκι ζάχαρη. Ο συμπαθητικός πίθηκος, το έσκισε και έφαγε με βουλιμία το περιεχόμενο. Εφαγε αρκετά κατόπιν και ελπίζουμε να μην έπαθε ζάχαρο...Το βράδυ το παράθυρο έμεινε κλειστό για καλό και για κακό....

Η τίγρη της Βεγγάλης

Σε μερικές ώρες η βουνίσια γάτα έχει ραντεβού με την Τίγρη της Βεγγάλης. Γι' αυτό και θα απουσιάσει για ένα μικρό διάστημα. Εχει ήδη απουσιάσει βέβαια εδώ και καιρό. Μετά τη βόλτα στο Σηκουάνα πέρασε ένα τελευταίο υπέροχο βράδυ στο Παρίσι παίζοντας pétanque,

ασχολήθηκε με το γάμο αγαπημένης φίλης στην Αθήνα, είδε άλλες γάτες που της είχαν λείψει πολύ πολύ, μελέτησε τα νέα μπαρ και εστιατόρια της Αθήνας, πήγε σε μια καταπληκτική συναυλία στο Καραισκάκη, άφησε τα βουνά και έπλευσε ιστιοπλοικώς στο Αιγαίο πέλαγος,

και τελικά έφτιαξε μια προσωρινή φωλιά στο πιο ωραίο νησί των Κυκλάδων.

Για την ακρίβεια όχι το ωραιότερο αλλά το νησί των Κυκλάδων που μπορεί ακόμα να σου χαρίσει ηρεμία και για λίγες μέρες μπορείς να πεις ότι υπάρχει επίγειος παράδεισος.

Για αυτά και για πολλά άλλα από τον Κόλπο της Βεγγάλης, από Σεπτέμβρη.
Εις το επανιδείν

BIG JUMP

http://www.rivernet.org/bigjump/bigjump.htm

BIG JUMP
2005 2010 2015

“Big Jump” aims at reconciliating people with their rivers. This project will induce the citizens to reconquer their rivers and lakes and will revive
the powerful links that used to bind people to these spaces. Reconciliation is an essential element to gain people's support to the big European
restoration effort for rivers and wetlands, this huge project being expressed in the Water Framework Directive of the European Community.

The “Big Jump” project includes numerous actions on the main
European water basins, like the organisation of a serie of transboundary swimming days on different European water basins. Educational events on the theme of water quality or river restoration are always held during these actions.

The project will culminate in 2005 , 2010 and 2015 with the “European River Swimming Day” on all the big European river basins or stretchs where the quality standard has been reached. This will be the celebration of the living rivers. Everybody will swim in the rivers on the same day, at the same hour, in all the European rivers, from the sources and the glaciers to the oceans.

Big Jump is a campaign by European Rivers Network (ERN) and many partners and has been initiated by its president Roberto Epple.

European Water Management News, 22 June 2005
The Big Jump is ....

an inspiring project that captures the essence of current EU water
protection legislation into one single public act: at one date, at one time, people will jump into rivers all over Europe.
In a nutshell, BIG JUMP is a European river swimming day, where people reclaim their environment and demonstrate their wish to have clean and living rivers again. The Water Framework Directive (WFD; EU's main law for water protection) is the EU's legislative tool to achieve good status for all rivers and lakes in Europe.
But a legislative tool alone is not enough to reach this goal. It is essential to gain people's support for it. Without a broad public support all over Europe, the WFD might never work.

Big Jump
Background

From the oblivion...

The 20th century forgot its rivers: they served as rubbish dumps, were polluted and dangerous and their access were often forbidden.
They were used only for navigation and for the production of power. The numerous beaches and swimming spots disappeared; people turned
their back to the rivers and forgot their responsibility.

Fortunately, huge efforts have been made since the 90ies for the cleaning and the restoration of rivers. The Rhine, Elbe and Loire rivers now possessed numerous spots reaching the bath water quality standards. They become
exemplary for the management of the other European river basins.

...to the revival of the way of living with rivers

Responsible citizens have understood : to respect, to live with, to restore, to give back its original space to the river, to improve the water's quality everywhere, are the new motto. This growing awareness is expressed
through the revival of the activities on and along the rivers: cycle tracks, discovery canoe tours, sporty fishing, even swimmers have
been seen… There are the precursor signs of a new age which are also seen in big urban visionary projects as in Vienna, Berlin, Munich, Berlin, Paris, Lyon and others.

People’s return to the rivers

“Big Jump” aims at reconciliating people with their rivers. This project will induce the citizens to reconquer their rivers and lakes and will revive
the powerful links that used to bind people to these spaces.

Reconciliation is an essential element to gain people's support to the big European restoration effort for rivers and wetlands, this huge project being expressed in the European Water Framework Directive .

radical riverists

http://www.eie.gr/archaeologia/gr/02_DELTIA/Rivers.aspx Τα ποτάμια της αρχαίας Αθήνας Τρεις ήταν οι βασικοί ποταμοί που διέρρεαν την πεδιάδα της Αττικής κατά την αρχαιότητα, οι δύο εκ των οποίων απλώνονταν πέραν των ορίων της πόλεως. Το δυτικό και μεγαλύτερο τμήμα της πεδιάδας έβρεχε ο Κηφισός, που είχε τις πηγές του στους πρόποδες της Πάρνηθος στα βόρεια και συνέχιζε την πορεία του για 27 χλμ., έως ότου εκχυνόταν στον Φαληρικό Kόλπο. Το ανατολικό τμήμα διέσχιζε ο Ιλισσός, ο οποίος εκκινούσε από τις υπώρειες του Υμηττού κατευθυνόμενος προς δυσμάς, παρέρρεε τον Αρδηττό και, μέσω της κοιλάδος που σχηματιζόταν ανάμεσα στους λόφους των Μουσών (Φιλοπάππου) και της Σικελίας (δεξιά της σύγχρονης λεωφόρου Συγγρού), δεχόταν στην κοίτη του τα νερά του Ηριδανού και εν συνεχεία συναντούσε τον Κηφισό στα νοτιοανατολικά. Μικρότερος των δύο προηγούμενων ήταν ο Ηριδανός, που ανέτελλε στις νότιες πλαγιές του Λυκαβηττού, έναντι των Διοχάρους πυλών, όπου βρισκόταν και η Πάνοπος κρήνη· κυλώντας βορείως της Ακροπόλεως, περνούσε μέσα από την Αγορά και, συνεχίζοντας τη ροή του βορειοδυτικά, κατά μήκος του βορείου κρασπέδου της Πνυκός, εξερχόταν του τείχους σε σημείο κοντά στην Ιερά Πύλη και, αφού χανόταν υπογείως για μερικές εκατοντάδες μέτρα, στρεφόταν προς νότον, όπου εξέβαλλε στον Ιλισσό. Ήδη από τα χρόνια της επέκτασης της πόλης από τον Θεμιστοκλή περιελήφθη εντός των τειχών της, ενώ στους ρωμαϊκούς χρόνους φαίνεται ότι καταχώσθηκε (καλύφθηκε) και κατασκευάσθηκε μεγάλος υπόνομος εντός της κοίτης του. Εκτός των προαναφερθέντων, υπήρχαν δύο ακόμη, μικρότεροι ποταμοί, ο Σκίρος και ο Κυκλοβόρος, προς δυσμάς της πόλεως μεταξύ του Διπύλου και του Κηφισού και (μάλλον) προς βορράν της πόλεως αντιστοίχως. ...................................................

Ο Ηριδανός αποτελεί τμήμα του δημόσιου χώρου και όχι τοπίο για έριδες των αρχαιολόγων.Η απόφαση του Κ.Α.Σ.η οποία μας έγινε γνωστή από τις εφημερίδες, 1 Αυγούστου 2008,  μας βρίσκει αντίθετους –ες:Θεωρούμε τον  ποταμό Ηριδανό στη θέση στην οποία βρέθηκε στην πλατεία στο Μοναστηράκι στη καρδιά της πόλης , πολύ σημαντικό εύρημα το οποίο έπρεπε άμεσα να αναδειχτεί για τους κατοίκους αλλά και για τους επισκέπτες της Αθήνας . Το ότι το ποτάμι ήταν ζωντανό μετά τόσα χρόνια αλλά κρυμμένο κάτω από το έδαφος απετέλεσε για μας έκπληξη αλλά μας έδωσε και μεγάλη χαρά καθώς φανταστήκαμε ότι θα μπορούσαν στην πλατεία οι κάτοικοι και οι επισκέπτες να έρχονται σε επαφή μαζί του.Πιστεύουμε ότι κάτοικοι και οι επισκέπτες της Αθήνας  έχουν το δικαίωμα να βλέπουν και να ακούν τον Ηριδανό, να έρχονται σε επαφή μαζί του, το οποίο σημαίνει επαφή με την ιστορία και τον πολιτισμό τους και με το κρυμμένο φυσικό της τοπίο. Πιστεύουμε ότι κάτω από ένα γυαλί   αυτό θα είναι αδύνατο.Θεωρούμε τον ποταμό Ηριδανό σημαντικό μέρος της πλατείας, του δημόσιου χώρου της οποίας ζωντανό τμήμα ζητάμε να αποτελέσει.Αυτό που εξ αρχής ζητήσαμε ήταν ολοκληρωμένη μελέτη για την ανάδειξη του ποταμού Ηριδανού σε συνεργασία με τους αρχαιολόγους και περιβαλλοντολόγους  κάτι που ποτέ δεν έγινε.Ζητάμε να ακυρωθεί η απόφαση του Κ.Α.Σ.  στο οποίο έτσι κι αλλιώς ως άμεσα ενδιαφερόμενοι δεν προσκληθήκαμε.Τώρα για τα σχόλια το ότι οι πολίτες βρωμίζουν τους αρχαιολογικούς χώρους είναι ζήτημα παιδείας, ένταξης αυτών των χώρων στον δημόσιο χώρο της πόλης μέσα από αρχιτεκτονικές μελέτες κ.λ.π. Η απόφαση αυτή εκφράζει μία γενικότερη αντίληψη υποβάθμισης του δημόσιου χώρου και της σημασίας του καθώς και του πολιτισμού μας και της σύνδεσης του με το παρόν και το μέλλον της Αθήνας. Ζητάμε  τους αρχαιολογικούς χώρους ζωντανούς μέσα στη πόλη .Από την μελετητική ομάδα της πλατείας στο Μοναστηράκι.

Νίκος Καζέρος Χρηστίνα Παρακεντέ Ελένη Τζιρτζιλάκη

/////////////////////////////

Message sent to the Cambridge Punting mailing list and the  Radical Riverists mailing list.  Dear Colleagues, As you know, we are planning to hold the conference  of Radical Riverists in Cambridge in June 2009,  to discuss the general topic of "Living Rivers in Cities".

I am happy to announce that we shall be joined by Radical Riverists from Athens. Now, you may not think that Athens is noted for its rivers. But archaeological excavations in the last couple of years have brought to light the RIVER ERIDANOS right in the heart of the city - in Monastiraki Square, below the Acropolis. This subterranean river has suffered a sad fate for the better part of 2,000 years. It was covered over by the Roman emperor Hadrian so that it could be used as a sewer. Now the archaeological authorities are saying that they plan to cover it over with a thick sheet of glass, as a historical relic. The people are protesting, however. A group of local architects involved in an alternative project for Monastiraki are calling for the river to be opened to the air, so that Athenians can enjoy the sigh tand sound of this ancient subterranean waterway.I shall be writing an article about this shortly.On Monday I sent you the Greek text of the protest leaflet, which probably puzzled you somewhat. Today I am able to send you the English translation of that text, provided by Eleni. It is attached below.

For an interesting general article about the Eridanos river, try the following link:
http://www.athensnews.gr/athweb/nathens.print_unique?e=C&f=12956&m=A24&aa=1&
eidos=S
[Note the frog connection.]Our Italian colleagues in Padova might be interested to know that for the Ancient Greeks there was also another River Eridanos. It was a legendary amber-bearing river, vaguely located by the Greeks in the far north-west.Later Greeks identified it with the river Po (Lat. Padus) in north Italy.
I think that is all for the moment.
With fluvial greetings,
Ed Emery

The Free University

Eridanos, the ancient stream of Athens is part of public space not a battleground for skirmishes among archaeologists.Following an open architectural contest for the historical Monasteraki Square (central Athens) and in the course of the long-delayed works for the realisation of the winning proposal, we had a surprise: Eridanos, the ancient stream was found to be flowing right under our feet in its subterranean bed, with stone walls and vestiges of earlier fortifications.As of August 1, 2008, we were informed -through the newspapers- that according to a decision by the central archaeological council, Eridanos will have to be protected from trash and other damaging factors with a glass cover.We, as responsible architects members of the study team for the works in Monasteraki Square, regret and oppose this decision for the following reasons: We believe that Eridanos in its actual location where it was found, in the heart of Athens, is of high value and ought to be brought to the attention of both locals and visitors to the city.The fact that the river was still alive after so many years but hidden underground came as a surprise; nevertheless, we were filled with joy as we imagined that local people and passers-by could once more have direct contact with its water.We feel that everybody has the right to see and hear the stream of Eridanos;such contact is another way of experiencing history and civilisation, along with the hidden natural landscape of the city.We think that a glass cover will prevent contact.We see Eridanos as an integral and organic part of the Square and of public space; we demand that it should be treated as such.From the very beginning, we asked for a complete study to focus on river Eridanos, in cooperation with archaeologists and environmental scientists,but, to no avail.We hereby call for the decision of the central archaeological council to be annulled; clearly, as a concerned party, we were never invited or consulted in any way.As concerns the argument about citizens causing damage to open archaeological sites by disposing of their trash... this is clearly a matter of education, of proper integration of sites to the city's public space on the basis of architectural studies e.t.c.This decision is characteristic of a way of thinking that undermines public space and its significance, disregarding civilisation and its connection with the present and the future of Athens. We want "living" archaeological sites in the city.From the study team of architects for Monasteraki Square,

Nikos Kazeros

Christina Parakente

Eleni Tzirtzilaki