Εδώ και κάτι μέρες θέλω να γράψω για αυτή την ταινία αλλά δε το κάνω γιατι δε ξέρω τι να πρωτογράψω και πως να το γράψω. Εβλεπα την αφίσα το τελευταίο διάστημα στο μετρό και δε μπορούσα να καταλάβω περί τίνος πρόκειται. Εχω μια δυσκολία με τα ντοκυμαντέρ, ο Μαραντόνα δε θα ήταν το αγαπημένο μου θέμα, αλλά αυτό με τον Κουστουρίτσα κάτι μου έκανε. Και εμφανίζεται φίλη ιταλίδα και μανιακή με το ποδοσφαιρο και μας ξεσηκώνει να πάμε. Οι άλλοι δε πολυθέλουν, η ιταλίδα επιμένει...και πάμε! Σπάνια αμέσως μέτα το σινεμά κάθομαι να συζητήσω την ταινία που είδα. Εδώ όμως στο Παρίσι, είθισται πολύ. Δεν ήταν ομως μόνο αυτό. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον αυτής της ταινίας είναι ότι δίνει πολύ υλικό για διάλογο...Ετσι περάσαμε αρκετές ώρες μετά πίνοντας παστίς μιλώντας για τον Μαραντόντα και το Κουστουρίτσα και με την Ιταλίδα να είναι η μόνη που τελικά δεν της άρεσε η ταινία...Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου αλλά κάτι θα γράψω...Και το "χειρότερο" είναι - όπως αντιληφθήκαμε μετά- ό,τι ο καθένας είδε κάτι διαφορετικό μέσα σε αυτή την ταινία. Στην αρχή είπα " α πα πα, τι ήρθαμε να δούμε, βαρετό και προφανές", όμως όσο προχωρούσε όλο και με τραβούσε αυτό που έβλεπα. 
Νομίζω ότι περισσότερο από ένα ντοκυμαντέρ για το Μαραντόνα είναι μια αυτοναφορική ταινία όπου γνωρίζει κανείς το Κουστουρίτσα ( αυτό το πιστεύω εγώ, όχι οι άλλοι που είδαν την ταινία). Η ιστορία του Μαραντόνα είναι ψιλογνωστή κια ο Κουστουρίτσα στηρίζει τον μύθο, δεν τον διαλύει. Εχω πολύ καιρό να δω ταινίες του αλλά αυτό που θυμάμαι είναι ότι έχουν κάτι το οικουμενικό, κάτι αλληλογορικό και πάντα είναι ένα σχόλιο πάνω στον κόσμο μας. Κάπως έτσι είναι και το ντοκυμαντέρ για το Μαραντόνα όπου ο σκηνοθέτης ξεκινά λέγοντας μας ότι ο Μαραντόνα θα μπορούσε να είναι ήρωας όλων των προηγούμενω ταινιών του, όπου Βαλκάνια και Λατινική Αμερική μοιάζουν να έχουν άπειρα κοινά στοιχεία, όπου το "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" συμβαδίζει με το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης, όπου ο Μαραντόνα συναντά τον Φιντέλ και το Μανου Τσάο, αλλά και το Σεράγεβο και τη μητέρα του Κουστουρίτσα, και οι δύο μαζί χλευάζουν το Μπους και τη Θάτσερ, όπου για άλλη μια φορά ανακαλύπτεις ότι οι άνδρες μένουν πάντα παιδιά είτε είναι σκηνοθέτες είτε ποδοσφαιριστές...
Απλοικό το είπε η Σεσίλια το ντοκυμαντέρ, εγώ θα το έλεγα βαθειά ανρθώπινο, σοβαρά πολιτικό και "πραγματικό" όχι τόσο για τον Μαραντόνα, αλλά για το κόσμο στον οποίο ζούμε είτε μας αρέσει είτε όχι και που έχει μεγάλη ανάγκη από την ύπαρξη των μύθων. Και εχει και αυτό το θλιμμένο πρόσωπο ο Κουστουρίτσα...Ασχετο αυτό αλλά μου έχει μείνει...Οπως και όλη η ταινία, τη σκέφτομαι και τη ξανασκέφτομαι...Μπορεί να μην είναι κανένα αριστούργημα αλλά αφενός με έχει βάλει σε σκέψεις και αφετέρου βρήκα συναρπαστικη τη συνάντηση αυτών των δύο "επαναστατών"...
Συνιστάται σε ποδοσφαιρόφιλους και μη...Δεν αναπαράγω την κουβέντα που έγινε υπό τη μουσική υποκρουση μιας fanfare που έπαιζε jazz manouche πλαί στο κανάλι, πηγαίνετε να τη δείτε και τα ξαναλέμε.
http://www.maradona-lefilm.com/dp.htm
και ένα πολύ καλό σάιτ για τον Εμίρ
http://www.kustu.com/wiki/doku.php?id=
Νομίζω ότι περισσότερο από ένα ντοκυμαντέρ για το Μαραντόνα είναι μια αυτοναφορική ταινία όπου γνωρίζει κανείς το Κουστουρίτσα ( αυτό το πιστεύω εγώ, όχι οι άλλοι που είδαν την ταινία). Η ιστορία του Μαραντόνα είναι ψιλογνωστή κια ο Κουστουρίτσα στηρίζει τον μύθο, δεν τον διαλύει. Εχω πολύ καιρό να δω ταινίες του αλλά αυτό που θυμάμαι είναι ότι έχουν κάτι το οικουμενικό, κάτι αλληλογορικό και πάντα είναι ένα σχόλιο πάνω στον κόσμο μας. Κάπως έτσι είναι και το ντοκυμαντέρ για το Μαραντόνα όπου ο σκηνοθέτης ξεκινά λέγοντας μας ότι ο Μαραντόνα θα μπορούσε να είναι ήρωας όλων των προηγούμενω ταινιών του, όπου Βαλκάνια και Λατινική Αμερική μοιάζουν να έχουν άπειρα κοινά στοιχεία, όπου το "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" συμβαδίζει με το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης, όπου ο Μαραντόνα συναντά τον Φιντέλ και το Μανου Τσάο, αλλά και το Σεράγεβο και τη μητέρα του Κουστουρίτσα, και οι δύο μαζί χλευάζουν το Μπους και τη Θάτσερ, όπου για άλλη μια φορά ανακαλύπτεις ότι οι άνδρες μένουν πάντα παιδιά είτε είναι σκηνοθέτες είτε ποδοσφαιριστές...
Απλοικό το είπε η Σεσίλια το ντοκυμαντέρ, εγώ θα το έλεγα βαθειά ανρθώπινο, σοβαρά πολιτικό και "πραγματικό" όχι τόσο για τον Μαραντόνα, αλλά για το κόσμο στον οποίο ζούμε είτε μας αρέσει είτε όχι και που έχει μεγάλη ανάγκη από την ύπαρξη των μύθων. Και εχει και αυτό το θλιμμένο πρόσωπο ο Κουστουρίτσα...Ασχετο αυτό αλλά μου έχει μείνει...Οπως και όλη η ταινία, τη σκέφτομαι και τη ξανασκέφτομαι...Μπορεί να μην είναι κανένα αριστούργημα αλλά αφενός με έχει βάλει σε σκέψεις και αφετέρου βρήκα συναρπαστικη τη συνάντηση αυτών των δύο "επαναστατών"...Συνιστάται σε ποδοσφαιρόφιλους και μη...Δεν αναπαράγω την κουβέντα που έγινε υπό τη μουσική υποκρουση μιας fanfare που έπαιζε jazz manouche πλαί στο κανάλι, πηγαίνετε να τη δείτε και τα ξαναλέμε.
http://www.maradona-lefilm.com/dp.htm
και ένα πολύ καλό σάιτ για τον Εμίρ
http://www.kustu.com/wiki/doku.php?id=
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου