"Των Ελλήνων οι κονότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία", λέει το τραγούδι. Δε ξέρω αν είναι μόνο των Ελλήνων, προφανώς είναι και άλλων, ξέρω όμως ότι οι κοινότητες στα ξένα φτιάχνουν συχνά άλλους γαλαξίες. Και αν για διάφορους λόγους τα τραγούδια του Σαββόπουλου αντιμετωπίζονται πλέον ως μπανάλ, ξέρω επίσης ότι πολλά από αυτά έχουν στίχους, που κάτι λένε στη γάτα.
Σήμερα (για την ακρίβεια όχι σήμερα, αλλά πριν 10 μέρες) υποστήριξε το διδακτορικό του φίλος γάτος. Και μιας και εδώ δε παντρευόμαστε, η υποστήριξη έχει μια συγκίνηση αντίστοιχη των μυστηρίων της ζωής. Και αφού υποστήριξε και όλα πήγαν περίφημα, καιρός για γλέντι το βράδυ.
Προορισμός τα "Ρούμια" ή πιο επίσημα Chez Arsène, ένα μπαρ-εστιατόριο από την Καραιβική, που ανοίγει όποτε έχουν όρεξη οι δύο παππούδες antillais. Ρούμι με γλυκό του κουταλιού θα ονόμαζα αυτό το παρασκεύασμα που πίνουμε εκεί. (τζίντζερ, ή λεμόνι, ή σταφύλι), φτιαγμένο αργά, πολύ αργά από τον κύριο Arsène, που συ δίνει την εντύπωση ότι ήρθε από άλλο κόσμο και σίγουρα δε θέλει να επικοινωνήσει με τον εδώ κόσμο. Το ρούμι μπορεί να κάνει κανένα μισάωρο να φτιαχτεί, αλλά δε πειράζει, βρισκόμαστε σε ένα χώρο που μοιάζει να έχει μείνει ίδιος τα τελευταία πενήντα χρόνια, σαν αποικιακό καφέ, όπου στιβάζονται λογής περίεργα αντικείμενα. Η τζαμαρίες μεγάλες, κοιτάνε την περιοχή του Marx Dormoy, μια γειτονιά ενδεχομένως κακόφημη που και αυτή παίρνει το δρόμο της σιγά σιγά προς τη gentrification. Και όταν περάσει η 2 τη νύχτα ο κύριος Arsène κατεβάζει τα ρολά, κλείνει την πόρτα και όποιος είναι μέσα μένει...όποιος είναι απέξω έχασε.
Καμιά τριανταριά έλληνες λοιπόν τρώνε και πίνουν ένα ωραίο ανοιξιάτικο βράδυ. Δυο τρεις γάλλοι για δείγμα, και κάποιο νέοι καραιβικανοί στο μπαρ, μόνιμοι θαμώνες. Κάποιος παίρνει τη κιθάρα, και το ρούμι συνδυάζεται με αντάρτικα τραγούδια. Το ρεπερτόριο μεγάλο, ένας νεαρός καραιβικανός ζητάει κάποια στιγμή την κιθάρα και τραγουδά κάτι που θα μπορούσε να είναι αμανές...Μπορεί και όχι. Το τραγούδι συνεχίζεται, οι φίλοι γάλλοι ρωτούν τη τραγουδάμε...αντε να μεταφράσεις τώρα. Απόψε ο Arsène θέλει να κοιμηθεί νωρίς. Μας διώχνει σιγά σιγά. Ο μικρός σκοτεινός δρόμος της Doudeaville, είναι πια φωτισμένος και έχει καινούργια πεζοδρόμια. Χωρίς αρχαιότητες και χωρίς ορθοδοξία, ο γαλαξίας διαλύεται στα στενά του 18ου διαμερίσματος.
12, rue Doudeauville 75019, Paris
Σήμερα (για την ακρίβεια όχι σήμερα, αλλά πριν 10 μέρες) υποστήριξε το διδακτορικό του φίλος γάτος. Και μιας και εδώ δε παντρευόμαστε, η υποστήριξη έχει μια συγκίνηση αντίστοιχη των μυστηρίων της ζωής. Και αφού υποστήριξε και όλα πήγαν περίφημα, καιρός για γλέντι το βράδυ.Προορισμός τα "Ρούμια" ή πιο επίσημα Chez Arsène, ένα μπαρ-εστιατόριο από την Καραιβική, που ανοίγει όποτε έχουν όρεξη οι δύο παππούδες antillais. Ρούμι με γλυκό του κουταλιού θα ονόμαζα αυτό το παρασκεύασμα που πίνουμε εκεί. (τζίντζερ, ή λεμόνι, ή σταφύλι), φτιαγμένο αργά, πολύ αργά από τον κύριο Arsène, που συ δίνει την εντύπωση ότι ήρθε από άλλο κόσμο και σίγουρα δε θέλει να επικοινωνήσει με τον εδώ κόσμο. Το ρούμι μπορεί να κάνει κανένα μισάωρο να φτιαχτεί, αλλά δε πειράζει, βρισκόμαστε σε ένα χώρο που μοιάζει να έχει μείνει ίδιος τα τελευταία πενήντα χρόνια, σαν αποικιακό καφέ, όπου στιβάζονται λογής περίεργα αντικείμενα. Η τζαμαρίες μεγάλες, κοιτάνε την περιοχή του Marx Dormoy, μια γειτονιά ενδεχομένως κακόφημη που και αυτή παίρνει το δρόμο της σιγά σιγά προς τη gentrification. Και όταν περάσει η 2 τη νύχτα ο κύριος Arsène κατεβάζει τα ρολά, κλείνει την πόρτα και όποιος είναι μέσα μένει...όποιος είναι απέξω έχασε.
Καμιά τριανταριά έλληνες λοιπόν τρώνε και πίνουν ένα ωραίο ανοιξιάτικο βράδυ. Δυο τρεις γάλλοι για δείγμα, και κάποιο νέοι καραιβικανοί στο μπαρ, μόνιμοι θαμώνες. Κάποιος παίρνει τη κιθάρα, και το ρούμι συνδυάζεται με αντάρτικα τραγούδια. Το ρεπερτόριο μεγάλο, ένας νεαρός καραιβικανός ζητάει κάποια στιγμή την κιθάρα και τραγουδά κάτι που θα μπορούσε να είναι αμανές...Μπορεί και όχι. Το τραγούδι συνεχίζεται, οι φίλοι γάλλοι ρωτούν τη τραγουδάμε...αντε να μεταφράσεις τώρα. Απόψε ο Arsène θέλει να κοιμηθεί νωρίς. Μας διώχνει σιγά σιγά. Ο μικρός σκοτεινός δρόμος της Doudeaville, είναι πια φωτισμένος και έχει καινούργια πεζοδρόμια. Χωρίς αρχαιότητες και χωρίς ορθοδοξία, ο γαλαξίας διαλύεται στα στενά του 18ου διαμερίσματος.
12, rue Doudeauville 75019, Paris
1 σχόλιο:
Τι χειρότερο μπορει να συμβει στη γειτονιά σου; Μα να ανοιξουν τα μπαρ το ένα μετά το άλλο μέσα σε λίγους μήνες με αποτέλεσμα να μη μπορείς να κλείσεις μάτι! Και αναφέρομαι στά Άνω Πετράλωνα και στην πλατεία Μερκούρη:Πιστεύω οτι κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς οι κάτοικοι αν αγαπάμε τη γειτόνια μας. Είναι ωραία να έρχεσαι να πίνεις τα ποτά σου, και μετά να φεύγεις τύφλα φωνάζοντας μέσα στη νύχτα. Μετά πας στο σπιτάκι σου, σε καποια ήσυχη γειτονία. Εκτονώθηκες. Και τι γίνεται μ'εμάς τους κατοίκους που πεταγόμαστε μέσα στη νύχτα απο την τρομάρα μας;
Δημοσίευση σχολίου