Οδός Γαληνού και ένα παγκάκι

Πάντα προτιμούσα την οδό Ζαχαρίτσα λόγω ονόματος. Στο Κουκάκι και αυτή. Η οδός Προπυλαίων πάλι είχε άλλη βαρύτητα. Μια ευθεία μέχρι το Ηρώδειο. Ακόμα πιο πριν ήταν η οδός Σοφρωνίσκου. Τώρα όμως εδώ και κάποια χρόνια είναι η οδός Γαληνού. Τέσσερα τετράγωνα όλα κι όλα. Με μονοκατοικίες όμως. Μερικές πρόσφατα ανακαινισμένες, μερικές όπως ήταν παλιά, ένα απλό ισόγειο και μεγάλες αυλές σαν αυτά που βλέπουμε στις ελληνικές ταινίες.

Στην οδό Γαληνού δεν ακούς αυτοκίνητα. Ακούς όμως γάτες, ακούς τον απέναντι που μιλάει στο τηλέφωνο, συζητήσεις μεταξύ γειτόνων στην μέση του δρόμου, το καροτσάκι που σέρνει κάποιος από τη λαική, τον απέναντι που παίζει ολημερίς πιάνο και σπανια κάποια λαικά από τον παππού δύο σπίτια παρακάτω. Η διατροφή γατιών οικόσιτων και μη στην οδό Γαληνού είναι κύρια απασχόληση των κατοίκων. Μπολάκια σε κάθε εξώπορτα, φαγητό στα γραμματοκιβώτια ώστε να μπορεί οποιοσδήποτε να γεμίσει τα μπολάκια. Γενεές γιατιών έχουν μεγαλώσει σε αυτό το δρόμο...


Εδώ στην άλλη άκρη του Κουκακίου, μπορεί να μην έχει δίπλα την Ακρόπολη, έχει όμως το λόφο από τη μία και τον πεζόδρομο της Ολυμπίου από κάτω. Και εκεί έχει ένα από τα ωραιότερα καινουργια καφενεία...σε σήμα και πάλι μια γάτα. Δεν είναι μόνο όμως ότι είναι ωραίο, είναι ότι πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία η οποία εξηγείται λεπτομερώς στο σάιτ τους. Σε αυτά δεν έχω να προσθέσω κάτι, πέρα του ότι είναι πολύ όμορφα το πρωί, όταν ο ήλιος φτάνει μέχρι τα πίσω τραπεζάκια του καφενείου, ότι ο κόσμος που το δουλεύει είναι πάρα πολύ ευχάριστος και ότι οι τιμές είναι λογικές (φθηνές για την ακρίβεια) όπως θα έπρεπε κανονικά να είναι παντού. Α, το κρύο χοιρινό είναι θεσπέσιο....Και όσο αφορά τη βουνίσια γάτα, πάντα βρισκει παρέα να πιει τον καφέ της, όλο και κάποιος γάτος είναι ήδη εκεί, με αποτέλεσμα μερικές φορές να πηγαίνει 3 φορές την ημέρα...

το παγκάκι, στον πεζόδρομο της Γ. Ολυμπίου στον αριθμό 17-19

Προσεχώς: 48 ώρες στη Νότια Γαλλία

είπε μια φίλη χθες το βράδυ:
Οσο μπορείς ακόμα να την κοπανάς όταν ζορίζουν τα πράγματα, είσαι πολύ τυχερή.
Και έχει πάρα πολύ δίκιο...

Allo, allo, tu m'entends?

Μόλις μας ανακοίνωσαν ότι φτάνουμε στο Saint Raphael...Το παραπάνω τραγούδι το μαθαίναμε στη πρώτη δημοτικού
"Αλο, αλό μ' ακους; Κάνει καλό καιρό στο Σαν Ραφαέλ; εδώ κάτω από τη βρόχη μπορώ ακόμα να μυρίσω την Εστερέλ..."

Πόρτα

Εχεις ανοίξει 100 φορές αυτήν την πόρτα. Αλλές 100 έχεις χτυπήσει και σου έχουν ανοίξει. Τις περισσότερες φορές άλλωστε είναι ορθάνοιχτη και έχεις απλά περάσει. Οσες φορές την άνοιξεις σου είπαν "καλωσήρθες, σε περίμενα", όσες φορές χτύπησες, σου άνοιξαν και είπαν "πέρνα, που ήσουν τόσο καιρό;" και όσες φορές απλά πέρασες, σου είπαν "καλώστο".

Τώρα γιατί κάθεσαι στη μεριά σου, ούτε χτυπάς, ούτε ανοίγεις, ούτε περνάς; Απλά περιμένεις τον άλλο να τα κάνει όλα αυτα ;!


(Την Πορτάρα η γάτα τη βλέπει σχεδόν κάθε χρόνο. Τη τελευταία φορά που βρέθηκε κοντά ήταν 7 χρονών...Δε θυμάται αν πέρασε από μέσα...Μέσα στα κρύα του Παρισιού, η εικόνα που βλέπεις φτάνοντας στην Νάξο ανεβάζει λίγο τη θερμοκρασία)

Οσο υπάρχει το κρύο

Στην αρχή χαίρεσαι. Μετά αρχίζεις να νυστάζεις ακατάπαυστα. Μετά για κάποιο λόγο διψάς όλη την ώρα. Φτάνει κάποια στιγμή που λες "κάτι δε πάει καλά" και ο φαρμακοποιός σου συστήνει συμπλήρωμα σε βιταμίνη D. Λίγο αργότερα ξεχνάς με τι μοιάζει ένας αστράγαλος, ένας αγκώνας, ένα γόνατο....για να μη μιλήσουμε για κοιλιές. Και φτάνει η ώρα που έχεις ξεχάσει παντελώς την αίσθηση της ζέστης. Δε ξέρεις πια πως είναι να ιδρώνεις, πως είναι να σου καίει ο ήλιος το κορμί. Θυμάσαι ότι υπάρχει αυτή η αίσθηση αλλά δε ανγοείς πλέον πως είναι. [Τα συμπτώματα αυτά (και πολλά άλλα) αρχίζουν να εμφανίζονται σταδιακά μετά την πάροδο μερικών χρόνων στη πόλη του φωτός.]

Αν όλα αυτα συμβούν κατά Απρίλη μεριά, έχει μερικές ελπίδες. (απλά όταν βάλεις φούστα και δεις τη γάμπα σου, νομίζεις ότι αυτά τα άσπρα πόδια ανήκουν σε κάποιον άλλο). Αν πάλι όλα αυτά συμβούν κατά Γενάρη μεριά, τότε την έχεις πατήσει άσχημα...και καταλήγεις να σκέφτεσαι πως θα ήταν αν πασάλειβες το σώμα σου με λίπος φώκιας, σκέφτεσαι σοβαρά να πέσεις σε χειμερία νάρκη για μερικούς μήνες ή απλά ψάχνεις να βρεις ένα τρόπο να βρεθείς στο Νότο (η γάτα πάει αύριο στις Κάννες)

Πέρυσι τον ιούνιο(!!!) σε ένα πάρτυ στο Παρίσι κάποιοι γάλλοι και κάποιες ελληνίδες συζητούν για τον καιρό. Και συζητούν και για το κρύο. Το γεγόνός ότι εδώ συζητάμε καθημερινώς για το καιρό, έχει δύο εξηγήσεις. Αφενός είναι έυκολο θέμα για να ανοίξεις κουβέντα. Αφετέρου, και κυρίως, είναι γιατί ποτέ δε ξέρες τι θα σου ξημερώσει. Αν θυμάμαι τη μαμά μου κατά τον Απρίλη να ανεβάζει τα χειμωνιάτικα στο πατάρι και να βάζει ναφθαλίνη και κατά τον Οκτώβρη να εμφανίζει τα χαλιά, είναι δύο πολύ παλιές αναμνήσεις. Εδώ στα Παρίσια, δεν μας φτάνει που τα σπίτια είναι μισές μερίδες και κατά συνέπεια και οι ντουλάπες, πρέπει καλοκαιριάτικα τα χοντρά μάλινα να συμβιώνουν στην ίδια ντουλάπα με καλοκαιρινά φουστανάκια....Διότι όπως είπαμε δε ξέρεις τι θα σου ξημερώσει...Η καλύτερα, όπως είπε φίλη ελληνίδα, σε εκείνη την κουβέντα ένα ωραίο, κρύο βράδυ του ιουνίου "Ο χειμώνας στο Παρίσι έχει τέσσερις εποχές". Ατάκα που στιγμιαία εξόργισε τους φίλους γάλλους, μετα όμως σκέφτηκαν ότι μάλλον έχουμε δίκιο. Η ίδια φίλη, πριν μερικούς μήνες πήρε τη γαλλική υπηκοότητα. Προσπαθώντας να με πείσει να κάνω και εγώ τα χαρτιά μου, και αφού όλα τα λογικά και πολιτικά επιχειρήματα έχουν τελειώσει, συμπληρώνει "Από τότε που έγινα γαλλίδα, σταμάτησα να κρυώνω". Αν είναι έτσι, μαζεύω ό,τι χαρτιά χρειάζονται. Η αλήθεια είναι ότι χθες εμφανίστηκε με κοντή φούστα και έμοιαζε να μην υποφέρει ενώ η αφεντιά μου με μάλλινο καλσόν, παντελόνι, πουλόβερ για το σκι κτλ κτλ νόμιζε ότι από στιγμή σε στιγμή φτάνει το τέλος της.

Ταυτόχρονα, φίλη γαλλίδα κρατάει μια στήλη εδώ (πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα παρεπιπτόντως) με τον τίτλο "Οσο υπάρχει το κρύο. Μια αίσθηση που κινδυνεύει να εξαφανιστεί". Το επιχείρημα της είναι ότι το κρύο είναι η φυσιολογική κατάσταση και ανησυχεί μήπως με την αλλαγή του κλίματος φτάσει μια μέρα που δε θα κρυώνουμε πλέον.

Το ερώτημα "γιατί σε καποια στιγμή της ιστορίας ο "πολιτισμός" εγκατέλειψε την Μεσόγειο και έφυγε προς το Βορά", έχει προφανώς πολλές και λογικές απαντήσεις. Το ερώτημα "πως μπορεί να επιβιώσει στο Βορά κάποιος που έχει ζήσει πάνω από 25 χρόνια σε μεσογειακό κλίμα" δεν έχει απάντηση. Η μάλλον έχει: υποφέρωντας...Αλλά δε μπορούμε να τα έχουμε και όλα...





(το ανέκδοτο με τη πολική αρκούδα το ξέρει κανείς;)

Bourgogne πέρα από το κρασί

(Σε αυτό το μπλογκ έχω αποφασίσει να μη γράφω ούτε προσωπικά θέματα (κοινώς τα εσώψυχά μου) ούτε πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις. Αυτό είναι δύσκολο αυτές τις μέρες με όσα συμβαίνουν ανά το κόσμο (και στην Αθήνα). Θα κρατήσω παραταύτα το κανόνα και θα ξεθάψω μερικές εικόνες από μια περσινή εκδρομή)

Καλά, Βουργουνδία χωρίς κρασί δε γίνεται. Ενα Monthélie (Le Riottes) για παράδειγμα, είναι ό,τι πρέπει.

Epoisses de Bourgogne. Βρωμερό, βρωμερό τυρί. Και δεν είναι μόνο ότι βρωμάει, αν ξεχαστείς και το πιάσεις με τα χέρια, βρωμάς για μερικές μέρες....αλλά όπως λένε εδώ "όσο πιο πολύ βρωμάει τόσο πιο νόστιμο είναι)

Persillade. Επίσης τοπικό προιόν. Γουρουνάκι, ποδαράκια, μουσούδα, μπουτάκι, όλα μέσα στο ζελέ από το λίπος του, πολύς μαιντανός και πολύ σκόρδο)

Το ότι οι γάλλοι είναι κομψοί και δεν είναι κιτς, ισχύει μόνο για το Παρίσι (αντε και για καμία άλλη πόλη). Βιτρίνες μεσιτικού γραφείου και φαρμακείου. Ναι, αυτό με τα μανιτάρια)

Και σε γκρό πλαν

Αγνωστο το τι ακριβώς δίνουν στις γάτες για να κάθονται ολημερίς μπροστά στα τζάμια


Σκηνή από το τέλος μιας μέρας κοντά στη Beaune. Εκδρομή αναριχητικό-οινολογική και κυρίως γαστρονομική.

Εξω από τη Μασσαλία

Ο κεντρικός ήρωας των "ρομάν νουάρ" (κατά το φιλμ νουάρ) του Ζαν Κλωντ Ιζό, όταν δε βρίσκεται μπεγλέμενος σε απίστευτες αστυνομικές περιπέτειες που διαδραματίζονται στις φτωχογειτονιές της Μασσαλίας, όταν δε μας παρουσιάζει την πόλη αυτή μέσα από τις μουσικές που ακουεί (κατά πλείστον τζαζ), όταν δεν χάνεται ανάμεσα στον έρωτα και τη φιλία, τον καπνό και τον ποτό, αναπολεί τα νεανικά του χρόνια όταν αποδρούσε στο μικρό ψαροχωρι Goudes. Εκεί ξαναγυρίζει όταν θα χρειάζεται να σκεφτεί, να καθαρίσει το μυαλό του.

Την πρώτη φορά που έφτασα εκεί, και μη γνωρίζοντας τα μυθιστορήματα του Ιζό, δε μπορούσε να καταλάβω γιατί αυτο το μισό χωριό είναι τόσο γνωστό. Μάλλον αυτό το imaginaire έχει μεγάλη δύναμη. Οι Goudes είναι ο τελευταίος οικισμός του δήμου της Μασσαλίας. Κάτι σαν να πηγαίνεις στη Βουλιαγμένη, μόνο που οι Goudes είναι όντως ψαροχώρι, ο ιστός της πόλης δε φτάνει μέχρι εκεί και οι συνοικίες πριν από αυτό δεν είναι τα πολυτελή νότια προάστια της Αθήνας. Κάθε άλλο, είναι οι εγατικές συνοικίες της πόλης.

Για μια ελληνίδα γάτα, όσο και αν χαίρεται που βλέπει τη μεσόγειο, ήταν αρχικά πολύ δύσκολο να καταλάβει τη μαγεία αυτού του τόπου όπου έχει μια μόνο παραλιίτσα, βράχια από τα οποία δεινοπαθείς για να μπεις στο νερό και δεν υπάρχει ένα ταβερνάκι. Κι όμως....Φεύγοντας ανατολικά από το χωριό μπαίνεις σε μια προστευμένη ζώνη με τη θάλασσα στα δεξιά και εντυπωσιακά βράχια στα αριστερά. Οχι, δε φτάνεις στη παραλία με αυτοκίνητο...Πρέπει να περπατήσεις πολύ και αυτό είναι καλό. Οχι, δεν έχει μπητςμπαρ κάθε 100 μέτρα, και αυτό καλό είναι. Και τι κάνεις; περπατάς, διαβάζεις, πίνεις ένα παστίς το απογευματάκι, και βλέπεις τα καράβια να φεύγουν για τη Βόρεια Αφρική. Και σου μπαίνει η ιδέα να κάνεις το γύρο της Μεσογείου με ένα από αυτα...Και επειδή δε μπορείς βρίσκεις τον εαυτό σου να ακολουθεί γαλλικές συνήθειες: ποτηράκι κρασί και ζαμπονάκι δίπλα στη θάλασσα, σκαρφαλώματα, ολίγην pétanque και καφέ εσπρέσο δίπλα το κύμα (πότε δε κατάλαβα πως πίνουν ζεστο καφέ καλοκαιριάτικα)....

Ιστορίες Πετραλώνων 4 (πριν 10 χρόνια)

(Διότι έχουμε ξαναγράψει εδώ και εδώ και εδώ. Τη γκρίνια τη γράψαμε στο τελευταίο ποστ και έχουμε πει ότι σε αυτό το μπλογκ αποφεύγουμε τη γκρίνια.)

Δύο νέες αφορμές: 1. Μια πρόσφατη βόλτα (αυτή περίπου που περιγράφεται παρακάτω) και 2. Μια σειρά φωτογραφιών από το 2000 (που χρησίμευσαν κάποτε σε μια διπλωματική εργασία στη σχολή Αρχιτεκτόνων)

(κλικ του ενλάρτζ: εγκαταλειμένα σπίτια, άδεια οικόπεδα...)

Τόσα χρόνια κουκακιώτισα η βουνίσια γάτα, θεωρούσε ότι τα Πετράλωνα είναι "από πίσω". Συνεπώς κάθε φορά που πήγαινε προς τα εκεί, ένιωθε ότι με κάποιο τρόπο, γυρίζει την πλάτη στην πόλη. Ακόμα και τώρα νιώθει ότι δε βγαίνει στην Αθήνα όταν πάει προς τα εκεί. Ετσι οι μέρες που είναι στην Αθήνα χωρίζονται σε αυτές που είναι στην πόλη και σε αυτές που είναι στα Πετράλωνα. (Οπου πόλη: ο,τιδήποτε άλλο).

Τελευταία δε κάνει συχνά τη διαδρομή Κουκάκι Πετράλωνα μιας και ο καλύτερος φίλος γάτος μένει στην άλλη άκρη των Πετραλώνων. Ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν προτιμά το πήγαινε ή το έλα. Είναι ομως μια διαδρομή που μπορεί να κάνει με κλειστά μάτια και όπου αναγνωρίζει και τη τελευταία πέτρα (ετσι παρακολουθεί και κάθε νέο οικοδόμημα, κάθε νέο μπαρ/εστιατόριο που εμφανίζεται).

Γαληνού, δεξιά στην Αμυνάνδρου, αριστερά στη Φιλοπάππου. Ισως τον ωραιότερο δρόμο της Αθήνας. Εχουν μείνει ακόμα μερικές εγκαταλειμένες μονοκατοικίες και όλο σκέφτεται η γάτα ότι μια μέρα μπορεί μια από αυτές να γίνει δική της. Πάντα ρίχνει κλεφτές ματιές από τα παραθυρα ατυών που κατοικούνται και λέει ότι αν οι άνθρωποι που ζουν εκεί μέσα δεν είναι ευτυχισμένοι, τότε πολλά προβλήματα έχουν. Βγαίνοντας στο περιφερειακό, τα πράγματα ζορίζουν. Το πεζοδρόμιο τείνει στο 0, και τα αυτοκίνητα ανεβαίνουν με φόρα. Στη συστάδα δένδρων έξω από το θέατρο της Δώρας Στράτου, πάντα το ίδιο δίλημα: Προχωρούμε ευθεία με κίνδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα ή κάνουμε το κυκλο (ανηφόρα, κατηφόρα).
Λίγο πιο κάτω στο παρκάκι, δευτερο δίλημα. Μπαίνουμε στα Πετράλωνα ή συνεχίζουμε στο περιφερειακό;

Περίπτωση 1. το παρκάκι γύρω γύρω, πλατεία Μερκούρη, αρίστερά και μετά Τρώων, αριστερά στις Πλειάδες και δεξιά στη Δημοφώντος. Οπου παρεπιπτόντως εδώ και κάποιο καιρό έχει ανοίξει το συμπαθέστατο Κλουβί. Από εκεί και πέρα και στη δεξιά πλευρά του δρόμου, ένα συνεχής μαντρότοιχος ο οποίος φέρει τα πιο ευφάνταστα συνθήματα. Μερικά από αυτά τα φωτογράφισε ο κύριος (;) από εδώ(δε κλέβουμε φωτογραφίες και εδώ) αλλά τα καλύτερα θα τα φωτογραφίσει η γάτα στην επόμενη κάθοδο.


Περίπτωση 2. Συνεχίζουμε στο περιφερειακό, περνάμε την εργατική πολυκατοικία, συναντάμε μερικά τροχόσπιτα (το ένα έχει και ένα άλογο), καμιά δεκαριά σκυλιά και κάπου στο επόμενο παρκάκι κάνουμε αριστερα...Και πάντα χανόμαστε. Καπως ανεβοκατεβαίνει ο δρόμος εκεί στα προσφυγικα (ή πέτρινα) της Φρειδερίκης, κάτι περίεργο συμβαίνει και δεν υπάρχει φορά που η γάτα να μην έχει κάνει 2-3 κύκλους μέχρι να καταφέρει να βρεθεί στο σωστό σημείο στη Δημοφώντος.

Οπου εκει στο τέλος της Δημοφώντος άνοιξε ένα καινούργιο μπαρ. Δε γνωρίζω πως το λένε αλλά τα παιδιά που το έχουν είναι συμπαθέστατα, η μουσική πολύ καλή, τα ποτα καλά και φθηνά. Και μακάρι να έχουν κόσμο.

Στη τελευταία βόλτα προς τα εκεί, ανακαλύψαμε ότι το Ασχημόπαπο είναι ακόμα στη θέση του. Τα τυροπιτάκια εξαιρετικά, μόνο που χρωματίστηκαν οι καρέκλες. Εκεί στη θέση του από το 1968, τουτέστιν πριν τη γέννηση της γάτας...αλλα σίγουρα έχει μουσουλήσει και εκεί μέσα.
Που αλλού πήγαμε πρόσφατα κατά εκεί; Στον Κρητικό στην οδό κοίλης. Οπου το φρυγαδέλι (συκωτάκι τυλιγμένο σε μπόλια) εξακολουθεί να είναι κορυφαίο, το ίδιο και οι χιχλιοί και τα σκαλτσουνάκια. Για τη ρακή δε χρειάζονται σχόλια. Στο διπλανό τραπέζει δύο κύριοι προχωρημένης ηλικίας αναπολούν τα νιάτα τους. Και ο Κρητικός τους κερνάει ακόμα μια ρακή. Πριν 7 χρόνια που πήγαινα εκεί συχνά νομίζω ότι κάθονταν στο ίδιο τραπέζι.
Ειναι νύχτα συνηθως όταν η γάτα φέυγει από τα Πετράλωνα. Και τότε δεν έχει σημασία από περνάει. Οσες φορές όμως έχει τύχει και έχει φύγει πρωι, κάπου στη στροφή της Δώρας Στράτου, φαίνεται η Ακρόπολη...και η μπροστά πλευρά της πόλης

Κυριακάτικες βόλτες IV

Εντάξει, δεν ήταν Κυριακή, ήταν Τρίτη, αλλά τι σημασία έχει;

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι έννοιες του flâneur και της dérive ανακαλύφθηκαν στο Παρίσι. Σίγουρα κάπως έχουν μεταφραστεί και ως γάτα που υποτίθεται ότι κάνει αστικές σπουδές θα έπρεπε να γνωρίζω αλλά δε δε γράφουμε επιστημονικό κείμενο εδώ. Σε αυτή τη πόλη, για αλλού ξεκινάς και αλλού βρίσκεσαι. Αρκεί μόνο να πείσεις τον εαυτό σου να βγεί από το σπίτι, πράγμα δύσκολο τους χειμερινούς μήνες. Εχω επίσης της απορία αν έρχεται κάποια στιγμή που παύεις να κάνεις τον τουρίστα (στα 7 χρόνια δεν έχει συμβεί ακόμα) , που πάυεις να ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο περνώντας από τους ίδιους δρόμους, που παύεις να απλά να περπατάς άνευ λόγου και αιτίας...Μάλλον όχι...Και ας έχουν αλλάξει πολλά από τότε που ζούσε ο Μπωντλαίρ.
Νέο μπιστρό καταγράφεται στη λίστα "εδώ πρέπει να πάω τον επόμενο επισκέπτη". Το όνομα αυτού Le Repaire de Cartouche. Η rue Amelot, όπου και βρίσκεται το μπιστρό βρίσκεται ακριβώς έξω από εκεί που ήταν τα τείχη του Παρισιού κατά το 1400 (μπορεί και αργότερα, το έχω διδάξει αυτό το μάθημα αλλά πάντα τα μπερδεύω). Με αποτέλεσμα να είναι πείπου ένα όροφο κάτω από τα Grands Boulevards. Και κατά συνέπεια το μπιστρό να είναι σε 2 επίπεδα. Το κάτω είναι εστιατόριο, το πάνω είναι μπιστρό. Με 15 ευρουδάκια, τρως μία υπέροχη τερίν ελαφιού (τι να κάνουμε; ελάφι είχε), μια ανεπανάληπτη σουκρούτ (με αληθινό κρεατάκ) και ένα μπαμπα (ο ρουμ, ο αυθεντικός). Και ταυτόχρονα επιλύεις διάφορα υπαρξιακά....


Ακολουθεί βόλτα το Μαραί, με σκοπό το La Maison Européenne de la Photographie, η οποία κανονικά είναι ανοιχτή τις τρίτες αλλά σήμερα αποφάσισε να είναι κλειστή....Κανένα πρόβλημα, εκθεσούλες να φάνε και οι κότες.
Γραμμή μετρό 1 για Jeu de Paume, πάντα κάποια καλή έκθεση φωτογραφίας έχει εκεί. André Kertész το όνομα αυτού. Γεννηθείς στη Βουδαπέστη, έζησε στο Παρίσι, πέθανε στη Νέα Υόρκη. Και όλα αυτα καθόλη τη διάρκει του 20ου αιώνα. Ετσι ανακαλύπτουμε σχεδόν την ίδια ιστορία της φωτογραφίας, αλλά και τρεις τουλάχιστον χώρες. Το πέρασμα από τις μικροσκοπικές φωτογραφίες, στις καρτ ποστάλ, στους πειραματισμούς (distorsion το λέει αυτός) και τελικά στις πολαρόιντ.
Το Jeu de Paume είναι στις Tuileries (Κεραμεικός ελληνιστί). Ψιλοβρέχει, φυσάει αλλά μια βόλτα ανάμεσα στα γυμνά δένδρα με φόντο το Λούβρο. Κάθε φορά που η γάτα κάνει αυτή τη βόλτα, έχει την αίσθηση ότι κάνει το πιο τουριστικό πράγμα στο κόσμο. Κι ομώς, είναι η βόλτα που χιλιάδες παριζιάνοι την κάνουν ξανά και ξανά. Να βγούμε από τον κήπο; Rue Saint Honoré, gourmet καταστήματα (αλλά όλα gourmet είναι εδώ), δίπλα σε υψηλή ραπτική και παμπάλαια καφενεία...Κάνει κρύο ομως και έχουν περάσει ήδη 6 ώρες. Επιστροφή στα υψίπεδα της Belleville.

Λουμπαρδιάρης

Η γάτα πολύ στενοχωρήθηκε που έφυγε από την Αθήνα μια μέρα ακριβώς πριν οι κάτοικοι πέριξ του Φιλοπάππου αποφασίσουν να ξαναδώσουν ζωή στο περίπτερο του Φιλοπάππου... Αυτοί τα λένε καλύτερα εδώ http://filopappou.wordpress.com/. Και σε αντίθεση με διάφορες τρέντυ ομάδες που κυκλοφορούν όλο και περισσότερο στο κέντρο της Αθήνας, εδώ έχουμε να κάνουμε με κάποιους ανθρώπους που εδώ και χρόνια, με συνέπεια, λογική, διεκδηκούν και υπερασπίζονται έναν από τους ελάχιστους δημόσιους χώρους που έχουν απομείνει στην πόλη. Και πάλι τα λένε καλύτερα οι ίδιοι. Πληροφορίες, υλικό και όλα τα καλά στο ίδιο σάιτ.

Η γάτα θα μείνει λίγο στο περίπτερο του Λουμπαρδιάρη μιας και μεγάλωσε κάτω από το λόφο. Βόλτα με γονείς σε βρεφική ηλικία, γενέθλια με τα άλλα γατάκια της γειτονιάς, βράδυ ανάστασης ενίοτε ακόμα και σε πιο προχωρημένη ηλικία αλλά πριν γίνει χοτσποτ για τους μοδάτους Αθηναίους. Καφεδάκι με τη γιαγιά συνοδευόμενο με τοστ και περικαλάδα. Πόσα δρομάκια οδηγούν από τη Τσάμη Καρατάση στου Λουμπαρδιάρη...Η "Λούμπο" για τους έφηβους που μεγάλωσαν εκεί δίπλα στα τέλη του 80. Οταν η γάτα έψαχνε τους φίλους της στην "πεζούλα" της Δράκου (όπως την έλεγε η μαμά μιας και δεν ήταν ακόμα πεζόδρομους) ήξερε ότι αν δεν είναι εκεί θα είναι στο Λούμπο. Πήγαινε και για ραντεβουδάκια εκεί κάποτε πολύ παλιά, πήγε και μερικούς αργότερα, απόγευμα πάντα αλλά μάλλον δε συγκινήθηκαν και τόσο γιατί δε μπορούσε να τους εξηγήσει ότι εκεί μέσα είχε περάσει μια ζωή. Οτι μπουσουλούσε στα πλακόστρωτα του Πικιώνη, πριν τα καβαλήσουν τα τζιπ και ότι η γιαγιά ήξερε όλα τα γκαρσόνια σαν να ήταν παιδιά της. Τελευταία φορά πήγε πριν 2 χρόνια, και ενώ το καφενείο είχε κλείσει, μαζί με αρκετούς από τους ανθρώπους της προχθεσινής παρέμβασης για να συζητήσει με κάποιους ξένους που ασχολούνται με θέματα πόλης, τα ζητήματα των γειτονιών γύρω από του Φιλοπάππου αλλά και του ίδιου του λόφου. Και όποτε συναντά αυτούς τους ξένους, αυτοί ρωτούν τι κάνει ο λόφος, οι άνθρωποί του και το κλειστό καφενείο που τους πρόσφερε σκιά, θέα στην Ακρόπολη και μια κουβέντα με τους κατοίκους ίσως σημαντικότερη από πολλά αναγνώσματα.

Η γάτα θα επιστρέψει σε 5-6 κυριακές και ελπίζει να σας βρει όλους εκεί. Εσείς, να πάτε την ερχόμενη Κυριακή!
Η φωτό και το γραφιστικό είναι κλεμένα από το προαναφερθέν ιστολόγιο